Zacznę od sprawy oczywistej - Andreas-grafik wybitnym twórcą jest i basta. Można lubić bardziej lub mniej jego poszczególne prace, bo jego styl ewoluował dość mocno i przeszedł dość długą drogę od dość klasycznej realistycznej kreski pierwszych tomów "Rorka", poprzez swego rodzaju ekspresjonizm w "Cromwell Stone", po zgeometryzowany nieco kreskówkowy, bardzo dynamiczny styl, którego przykładem jest właśnie "Koziorożec".

Na całą tę serię składa się dwadzieścia jeden tomów, będących pokazem biegłości w technikach wizualnej narracji. Tempo, kadrowanie, rytm, kameralność i rozmach - graficzny przegląd wszystkich tych zagadnień znajdziemy w poszczególnych albumach tej serii. Mamy tu też kilka swoistych komiksowych koncept albumów jak np. cały zbudowany na samych kadrach-zbliżeniach („Widziane z bliska”), czy całkowicie pozbawiony słów (album bez tytułu), albo inny pomyślany jako wariacja na temat podziału planszy na regularne kadry („Sen w klatce”). Robi to spore wrażenie, ale trzeba też zaznaczyć, że większość zeszytów jest w względnie grzeczna, tj. eksperymenty i spektakularne efekty to w nich tylko dodatki, które błyszczą czasem na pojedynczych planszach. Muszę też dodać , że specyficzna maniera Andreasa w „Koziorożcu” może męczyć. Tak jak nie podlega dyskusji jego wirtuozeria w operowaniu perspektywą i wycyzelowanym rysunkiem, tak na przykład mimika jego groteskowych postaci bywa czasem nieczytelna. A mamy ich tu sporo, co prowadzi nas z kolei do drugiego wcielenia Andreasa.

Andreas-scenarzysta kiedyś intrygował mnie swoimi fantastycznymi historiami. Najbardziej lubię jego wczesne scenariusze, w których - mimo oczywistych zapożyczeń z klasyków literatury fantastycznej jak Poe czy Lovecraft - budował proste, ale zarazem nastrojowe opowieści. Z czasem jednak jego projekty rozrastały się i puchły od legionu postaci, symboli oraz równoległych światów, a ja z albumu na album coraz bardziej traciłem wiarę w jego umiejętność do budowaniu sensownej skomplikowanej fabuły i pełnokrwistych postaci. Na przykład finałowy tom słynnego „Rorka” jest tak zmaltretowany wszystkimi twistami i łączeniem poszczególnych wątków, że wszystko sprawia desperackie wrażenie dopisanego i spiętego bez wcześniejszego planu. Chaotyczne zamknięcie chaotycznej całości.

Andreas od początku niejednokrotnie grzeszył mętną i bełkotliwą narracją, czy dość głupawymi pomysłami fabularnymi oraz irracjonalnością w zachowaniu postaci. Przypominają one często kukiełki, pojawiające się w fabule tylko po to by pchnąć akcje w określonym kierunku. Samo w sobie nie jest to oczywiście zbrodnią, ale u Andreasa poziom sztuczności był moim zdaniem tak wysoki ze względu na braki w konstrukcji psychologicznej postaci i ich realistycznych motywacji (które są przecież możliwe do stworzenia nawet w fantastycznych sytuacjach), co skutkowało moją zupełną obojętnością wobec ich losów. Wszystkie te defekty jego scenopisarstwa, niestety zwielokrotnione, obecne są w „Koziorożcu” - historia kiełkuje jak szalona kolejnymi wątkami i po kilku albumach mamy gąszcz postaci, artefaktów, symboli i wymiarów, które są tyleż tajemnicze co płaskie, bowiem wyniknąć może z nich cokolwiek - wszystko i nic.

Najgorsze jest to, że Andreas często też po prostu przynudza. Tytułowy Koziorożec to spec od astrologii, ezoteryki i okultyzmu, ale jego „tajemnice” - ze wspomnianym wyżej powodów - nie mają większego ciężaru. Stają się tak powszednie, że czytelnik wzrusza ramionami. Tak przynajmniej jest ze mną, bo jak dla mnie z „Koziorożca” pozostaje jedynie sama grafika. Do scenariuszy Andreasa straciłem kompletnie zaufanie.

Zacznę od sprawy oczywistej - Andreas-grafik wybitnym twórcą jest i basta. Można lubić bardziej lub mniej jego poszczególne prace, bo jego styl ewoluował dość mocno i przeszedł dość długą drogę od dość klasycznej realistycznej kreski pierwszych tomów "Rorka", poprzez swego rodzaju ekspresjonizm w "Cromwell Stone", po zgeometryzowany nieco kreskówkowy, bardzo dynamiczny...