Marta Bilewicz urodziła się w Warszawie w 1975 r. Od 2002 r. mieszka w Gdańsku. Literatura jest jej zamiłowaniem od zawsze. Już jako dziecko pisała dużo i wszystkiego po trochu: pamiętniki, kroniki, opowiadania, wiersze, artykuły, felietony i w końcu książki. Współpracowała z magazynami takimi jak „Tajniak” czy „Angora”. Pierwszą powieść zaczęła pisać w wieku piętnastu lat.
Lucas Scarlett – bohater książki pt. „Goniąc cienie” jest detektywem. Obecnie wraz ze swoim wspólnikiem prowadzi prywatne śledztwo dotyczące złodzieja diamentów. W trakcie akcji odkrywają morderstwo pasera, a Tom – przyjaciel głównego bohatera, zostaje postrzelony. Pomaga im tajemnicza dziewczyna o imieniu Chelsea. Okazuje się, że ta na pozór zwyczajna, niegroźna postać skrywa tajemnicę. W głowie Lucasa rodzi się wiele pytań, a uzbrojeni zabójcy zaczynają deptać mu po piętach.
Mnie książka nie kupiła bez reszty. Nie lubię, gdy polscy autorzy nadają bohaterom zagraniczne imiona i umieszczają na siłę akcję gdzieś w Stanach Zjednoczonych. Nie jest to jednak główny powód, dla którego książka mi się nie spodobała. Dla mnie thriller czy kryminał powinien zachować głównie wątek dotyczący morderstw, przestępstw i ich rozwikłania, a nie miłości, która w „Goniąc cienie” wkradła się na pierwszy plan. W książce znalazło się za dużo opisów. Autorka wprowadziła też wiele wątków: skradziony obraz, tajemnicze telefony, ściganie złodzieja diamentów. Akcja mknie do przodu niczym pershing. Coś się dzieje, nagle mija kilka tygodni, potem znowu przeskok w czasie. Do tego mało realistyczne zdarzenia: mężczyzna zostaje postrzelony dwukrotnie w prawą część klatki piersiowej i mało tego, że przeżywa to na drugi dzień już się wybudza, rozmawia, przyjaciele pomagają mu usiąść, przypadkowo poznana kobieta ma w domu sekretne pomieszczenia niczym szpieg, a irytujący główny bohater wykreowany został na „czarusia”, któremu nie jest w stanie oprzeć się żadna kobieta. Być może powieść spodoba się młodszym czytelnikom. Mnie niestety znudziła.

Marta Bilewicz urodziła się w Warszawie w 1975 r. Od 2002 r. mieszka w Gdańsku. Literatura jest jej zamiłowaniem od zawsze. Już jako dziecko pisała dużo i wszystkiego po trochu: pamiętniki, kroniki, opowiadania, wiersze, artykuły, felietony i w końcu książki. Współpracowała z magazynami takimi jak „Tajniak” czy „Angora”. Pierwszą powieść zaczęła pisać w wieku piętnastu lat....