Do biografii Goebbelsa podchodziłam ze 2-3 razy, zanim w końcu udało mi się ją przeczytać. Rozmiary książki - prawie 1000 stron - też robią swoje, choć trzeba przyznać, że sporo miejsca zajmują tu przypisy. Jednak mimo grubości książki, sięgnęłam po nią bez wahania i po kilkudziesięciu minutach odłożyłam na kilka miesięcy. Znów kontynuowałam, nieco dłużej, ale po raz kolejny wymiękłam. Niestety, początek jest rozwleczony, a do tego w dużej mierze oparty na dziennikach Goebbelsa. Niemalże co drugie zdanie jest cytatem z dzienników, lub zawiera wstawkę z nich i czyta się to tragicznie. Zwłaszcza, że wtedy w życiu przyszłego ministra propagandy niewiele ciekawego się działo, więc czytanie tego wszystkiego strasznie męczyło. Trzecie podejście rozpoczęłam od miejsca, gdzie skończyłam jakiś czas wcześniej, no i to już był ten moment, gdy Goebbels zaczął się interesować polityką. Z każdym kolejnym rozdziałem było coraz mniej cytatów z dzienników (choć wciąż się regularnie zdarzały), bo po prostu autor miał dostęp już do znacznie większej liczby materiałów źródłowych - szczególnie od momentu dojścia nazistów do władzy.
"Apostoł diabła" to fascynująca lektura - owszem, interesowałam się II wojną światową, ale nigdy nie zgłębiałam szczególnie życiorysów poszczególnych postaci. Wiedziałam, kim był Goebbels i jak skończył, ale dopiero z tej książki wyłonił mi się cały jego obraz. Zakompleksionego człowieka, który szukał swojego idola, bożyszcza i znalazł go w Hitlerze. Człowieka, który poświęcił sporą część swojego życia, by tego idola wynieść na piedestał. Człowieka, który wcale nie był wszechpotężnym ministrem propagandy - jak często się go postrzega - ale całkowicie uzależnionym od Fuhrera politykiem, który bezustannie musiał wyszarpywać dla siebie ułamki władzy. Do tego to narcyz, mający patologiczne relacje z ludźmi dookoła siebie, zwłaszcza z rodziną. Zabójstwo dzieci i samobójstwo Goebbelsów po upadku Hitlera to chory, a jednak logiczny efekt ich wcześniejszych działań i podejścia do świata.
Nie jest to przyjemna lektura, ale jeśli przebrniemy przez pierwszy okres życia Goebbelsa, potem całość czyta się szybko, naprawdę wciąga. Oczywiście, im mniej wiemy, tym bardziej książka zaskakuje - dla mnie nie były nowością same wydarzenia wojenne, ale już walka Goebbelsa o władzę i jego zmieniające się poglądy często mnie intrygowały. Longerich wykonał tu kawał dobrej roboty, przebrnąwszy przez liczne dzienniki ministra propagandy, gazety, do których pisał i setki innych materiałów źródłowych - w efekcie stworzył bardzo szczegółową biografię jednego z najbardziej znanych nazistów.

Do biografii Goebbelsa podchodziłam ze 2-3 razy, zanim w końcu udało mi się ją przeczytać. Rozmiary książki - prawie 1000 stron - też robią swoje, choć trzeba przyznać, że sporo miejsca zajmują tu przypisy. Jednak mimo grubości książki, sięgnęłam po nią bez wahania i po kilkudziesięciu minutach odłożyłam na kilka miesięcy. Znów kontynuowałam, nieco dłużej, ale po raz...