Bardziej obszerne omówienie tematyki znajdziemy w ksiązce Caparrosa. Jednak jak na tak wielowymiarowy problem opracowanie tematu przez Sharman Russell nie jest jakieś szczególnie złe. Autorka wybrała do analizy kilka kwestii,wiadomo,że całokształtu zagadnień nie da się przedstawić skrótowo. Najbardziej jako filologa zainteresowały mnie literackie przedstawienia głodu, czyli Kafka i Hamsun oraz Orwell.
Inne zagadnienia to fizjologia głodu, opis wielkich klęsk głodu jak irlandzka zaraza ziemniaczana, rewolucja kulturalna i głód w Chinach. Poza tym autorka obrazowo opisuje poszczególne etapy choroby głodowej, analizując afrykańskie dzieci i zdjęcia z żydowskich gett. Od chorych z głodu wraz z autorką przechodzimy też do awersji do jedzenia i zaburzeń odżywiania, jak np anoreksja. Jakie jest lekarstwo na afrykański głód,jak działają banki żywności, i czy mogą być bardziej skuteczne?
Choć problemy nakreślone pobieżnie, jednak dają czytelnikowi wiele do przemyślenia. Nienaturalnym jest cierpieć głod, ale i marnować jedzenie. Relacja autorki porusza, pokazuje jak podstępnie działa głód na nasz układ nerwowy, uczucia wyższe, nasze ciało, które w końcu zjada samo siebie. Mocna lektura,ale bardzo potrzebna w dobie rozpasanego konsumpcjonizmu.

Bardziej obszerne omówienie tematyki znajdziemy w ksiązce Caparrosa. Jednak jak na tak wielowymiarowy problem opracowanie tematu przez Sharman Russell nie jest jakieś szczególnie złe. Autorka wybrała do analizy kilka kwestii,wiadomo,że całokształtu zagadnień nie da się przedstawić skrótowo. Najbardziej jako filologa zainteresowały mnie literackie przedstawienia głodu,...