To nie jest książka ani o kobietach, ani o nauce. Nie wiem jaki w dobie internetu jest sens tworzenia książeczki, która ma mniej informacji niż wpis na Wikipedii.

Na każdą kobietę opisywaną w książce przypada jakieś 5-6 stron z czego bywa, że ponad połowa nie jest w ogóle o niej. Przykładowo: w notce o pani Chien-Shiung Wu jest więcej o Kuomintangu, Czang Kaj-szeku, wojnie chińsko-japońskiej niż o jej pracy naukowej. Autor nawet pomylił obszar badań Wu, pisząc coś o chemii, przebąkując o fizyce. Nie wiemy co zrobiła Wu, jak to osiągnęła, w ogóle jakim obszarem naukowym się zajmowała.

To nie jedyny przykład. Co gorsza, autor często opisuje fakty doskonale znane. Po co np. pisać o Marii Skłodowskiej-Curie, kiedy wszyscy ją znają i napisano już o niej wszystko? Lepiej byłoby poświęcić czas na mniej znane osoby. Przy Adzie Lovelace też więcej o tym, że była córką lorda Byrona, o czym też już wszyscy wiedzą. Co w „Geniuszu kobiet” robi Margaret Thatcher też nie wiem.

Jedyny plusik daję za obalenie mitu dotyczącego wielkiego wkładu Milevy Maric w prace Alberta Einsteina. Mileva nie zrobiła niczego za Einsteina, a po zakończeniu z nim znajomości też kariery wybitnego naukowca nie osiągnęła.

Nie wiem po co i na co taka książeczka, która ani nie przybliża biografii opisywanych kobiet od strony prywatnej, bo więcej jest tu o wszystkim innym tylko nie o nich; a jeszcze mniej jest o ich karierach naukowych.

Irytuje mnie, że ktoś tak bezczelnie leci na kasę, próbując wybić się na popularnym w ostatnich latach nurcie herstory. Nie warto tego czytać.

To nie jest książka ani o kobietach, ani o nauce. Nie wiem jaki w dobie internetu jest sens tworzenia książeczki, która ma mniej informacji niż wpis na Wikipedii.

Na każdą kobietę opisywaną w książce przypada jakieś 5-6 stron z czego bywa, że ponad połowa nie jest w ogóle o niej. Przykładowo: w notce o pani Chien-Shiung Wu jest więcej o Kuomintangu, Czang Kaj-szeku, wojnie...