Może to kwestia pecha, a może szczęścia. Nie wiem. „Fungae” pojawiło się na rynku w tym samym czasie, co bijący rekordy popularności serial „The Last of Us”. Konotacje grzybowe są niezwykle silne, a co więcej obie historie łączy podróż w ściśle określonym celu. Podobieństw może jest i więcej, ale raczej skupię się na komiksie niż na produkcji HBO. W końcu recenzuję powieść graficzną, a nie kolejną fantastyczną rolę Pedra Pascala.

„Fungae” to przede wszystkim opowieść o rodzinie. Ojciec, matka i ich syn przemierzają nienaturalnie gęstą dżunglę. Nie jest to więc las znany z Borneo czy Amazonii, gdyż pnącza wydają się wszechogarniające. Bohaterowie podróżują w ciągłym mroku, bo nawet jeden promyk słońca nie jest w stanie przedrzeć się przez gęstwinę. Ich marsz pełen jest niebezpieczeństw i nigdy nie wiadomo, co za chwilę wyskoczy – gigantyczny komar czy kwiat o tysiącu macek. W takich warunkach konieczne jest zachowanie czujności, a walka o jedzenie może zakończyć się szybką zamianą ról. Nie jest to świat, w którym chcielibyśmy się znaleźć.

Jednocześnie to wciąż opowieść o rodzinie. Matka troszczy się o najmłodszego członka wyprawy i zarządza przerwy na odpoczynek, ojciec dzielnie stawia czoło licznym zagrożeniom i stara się zapewnić chociaż jeden posiłek dziennie, a syn uczy się właściwych zachowań w tym trudnym świecie. Tkwią w tym razem i wiedzą, że mogą liczyć tylko na siebie. Nikt im nie pomoże. A sytuację pogarszają dziwne przypadłości skórne i napięta atmosfera wywoływana najprawdopodobniej ustawicznym stresem.

Wawszczyk i Leśniak podzielili historię na wiele krótkich epizodów, podczas których obserwujemy, jak rodzina razem maszeruje w nieznane. Chociaż to nie do końca prawda. Cel jest znany, ale enigmatyczny. Gdzieś tam daleko dżungla się kończy, gdzieś tam daleko jest lepiej i bezpieczniej. Oczywiście nikt z nich nigdy nie widział świata poza zaroślami i pnączami, więc trudno powiedzieć, co ich spotka, gdy już tam dojdą. Ale wiedzą, że to ich jedyne wyjście.

Komiks od pierwszych stron fascynuje mrokiem i poczuciem beznadziei. Ciemna paleta barw nie nastraja pozytywnie do podróży, więc od początku czujemy, że historia będzie smutna i przygnębiająca. Końcowy efekt psuje sztuczność i rysunkowy charakter bohaterów. Wydaje mi się, że twórcy lepiej by zrobili, gdyby zdecydowali się na bardziej realistyczny charakter rysowanych postaci. Wpływa to na końcowy wydźwięk w najbardziej dramatycznych momentach historii.

„Fungae” to pozycja warta uwagi. Jeżeli lubujecie się w historiach drogi, gdzie rodzina jest na pierwszym planie, to z całą pewnością powinniście sięgnąć po ten komiks. W innym wypadku dostrzeżecie, że podobnych historii kilka już powstało. Przez długi czas nie mogłem uniknąć skojarzeń ze wspomnianym już wcześniej „The Last of Us”, ale i z… „Mad Maxem: Na drodze gniewu”. Zapewne ze względu na ekologiczny charakter komiksu. Z jakiegoś dziwnego powodu nie mogłem przestać myśleć, że świat w „Fungae” wygląda tak, a nie inaczej, ze względu na ingerencję człowieka. No ale to tylko pomysł. Może wasze będą inne, lepsze.

Michał Wnuk