Helene Grimaud zafascynowała mnie!Jej autobiografia wciągnęła mnie bez reszty od pierwszych stron gdzie opisuje swoje dzieciństwo:
"Nie ma we mnie żadnej tęsknoty za dzieciństwem.Przez wszystkie lata, które minęły, nie miałam nigdy poczucia raju utraconego. Raczej czekałam na inny raj z nadzieją,że gdzieś go kiedyś odnajdę.Był zapisany we mnie, choć na razie głęboko ukryty."
Grimaud była dzieckiem niepokornym i generalnie posiadała wszystkie inne cechy z przedrostkiem"Nie":nie-uległa,nie-poskromiona,nie-zdyscyplinowana,nie-przystosowana, nie-przewidywalna itd.
W szkole wyobcowana, bez koleżanek, bez wspólnych zabaw z dziećmi, zawsze na uboczu.Wolała samotność i czytanie książek w zaciszu swojego pokoju.
Z drugiej strony już jako dziecko bardzo intensywnie przeżywała rzeczywistość: kontakt z przyrodą, ze zwierzętami,własne cielesne odczucia:"Obiektywnie rzecz biorąc, miałam wszystko,żeby być szczęśliwym dzieckiem.A jednak dusiłam się.Moja powłoka cielesna była po prostu za ciasna."
Towarzyszyła jej nieodparte pragnienie bycia gdzie indziej, znalezienie dla siebie innego miejsca- przemożne pragnienie ucieczki.
Zaczęły pojawiać się u niej symptomy nerwicy natręctw.Obsesyjne dążenie do symetrii własnego ciała i otoczenia.Kiedy przewróciła się i skaleczyła sobie prawą rękę od razu odczuwała potrzebę aby rana była też na lewej, po czym okaleczała się.Sznurówka prawa musiała być zawiązana tak idealnie jak lewa, a sweter z delfinkami zwinięty dokładnie symetrycznie.
Miała wówczas ok 7 lat i rodzice szukali sposobu aby jakoś zaradzić tym problemom.Podejrzewali,że przyczyną jest nadmiar energii fizycznej, którą należy pomóc dziecku uwolnić.Zaczęli więc zapisywać Helene na wszelkiego rodzaju zajęcia ruchowe:balet, tenis, sporty walki.Nie przyniosło to jednak żadnych efektów.W końcu ojciec wpadł na pomysł,że może chodzi o rozładowanie energii emocjonalnej i zaproponował córce naukę gry na pianinie.
To zajęcie pochłonęło ją bez reszty i z całą intensywnością z jaką przeżywała rzeczywistość!Ćwiczenia gry na pianinie powodowały wręcz cielesne doznania przyjemności i ekstazy.Odtąd będzie to jej największa życiowa pasja.

To dopiero początek tej fascynującej autobiografii.Reszty nie zdradzę...a jest jeszcze wiele do przeczytania o niesamowitym życiu tej utalentowanej pianistki.O tym jak upór i determinacja pozwoliły jej kroczyć własną drogą i realizować marzenia.O tym jak kierowanie się intuicją i instynktem prowadziło ją zawsze w dobrym kierunku.A także o tym jak znalazła swoje miejsce na ziemi wśród czworonożnych przyjaciół wilków.

Na okładce książki widnieje napis:"Dziki wariacje to nie tylko portret buntowniczki i słynnej pianistki, ale również fascynujący i pełen uroku traktat o nieuległości , spisany na użytek wszystkich czarnych owiec."
Polecam zatem wszystkim czarnym owcom:)
Książkę dodaję na półkę "Ulubione"!

Helene Grimaud zafascynowała mnie!Jej autobiografia wciągnęła mnie bez reszty od pierwszych stron gdzie opisuje swoje dzieciństwo:
"Nie ma we mnie żadnej tęsknoty za dzieciństwem.Przez wszystkie lata, które minęły, nie miałam nigdy poczucia raju utraconego. Raczej czekałam na inny raj z nadzieją,że gdzieś go kiedyś odnajdę.Był zapisany we mnie, choć na razie głęboko...