Trisha Bernard

Ta książka przykuła moją uwagę już w momencie, gdy ją ujrzałam na bibliotecznej półce z nowościami. Zastanawiało mnie, jak autorka zrealizowała ciekawy skądinąd koncept opowieści o podróży do Indii i weryfikowania zastanej tam rzeczywistości z poematem-podręcznikiem napisanym przez Watsjajanę, czyli "Kamasutrą". To naprawdę ciekawa lektura i choć gdzieniegdzie przebrzmiewa humor bardzo "zachodni", który dla nas jest albo nieśmieszny, albo po prostu nie dociera do mnie jego geniusz (jak np. wtedy, gdy autorka grozi jednemu z Hindusów, że ma z nią nie zadzierać, bo jest matką i karmiła piersią - o co chodzi?...),to jednak jest ona naszpikowana wręcz opisami, historią i opisem obyczajów i obrzędów indyjskich w formie "do strawienia" przez przeciętnego laika. Lekko i przyjemnie czytałam więc o kolejnych architektonicznych i obyczajowych ekscesach kolejnych maharadżów i o zderzeniu kultur zachodnich i wschodniej. Powieść zabawna, lekka, przypomina troszkę w klimacie "Jedz, módl się, kochaj", jeżeli już przyrównać ją do czegokolwiek. Jej atutem jest to, że, w przeciwieństwie do innych pozycji na temat Indii, nie skupia się ani na opiewających opisach i niesamowitościach, jak większość literatury "katalogowej", ani też na opisach jak najgorszych aspektów realiów życia w tym kraju - jak wiele porządnych i mądrych książek podróżniczych (do których absolutnie nic nie mam). Autorka potrafiła wszystko wyważyć, nie oceniać, a jedynie przekazać w formie obiektywnej. Ma za to duży plus. To naprawdę dobra... pozycja. :)