Jak słusznie stwierdził Tadeusz Boy-Żeleński „z tym największy jest ambaras, żeby dwoje chciało naraz”. Okazuje się jednak, że czasami dwoje, i owszem, chce naraz, ale z różnych, mniej lub bardziej wydumanych powodów, nie potrafią być razem.

„Dzień dobry, kochanie” to właśnie opowieść o zbliżaniu i oddalaniu się Agnese i Lorenzo, która ciągnie się między nimi od czasów dzieciństwa aż po dorosłość. Przeznaczenie na różne sposoby sprawia, że ich drogi się przecinają, ale oni dzielnie się przed tym bronią i całkiem sprawnie idzie im komplikowanie sobie życia. Główną przeszkodą w budowaniu relacji zdają się być ich problemy emocjonalne: Agnese straciła oboje rodziców, wychowywały ją babcia i ciocia, z kolei Lorenzo to dziecko rozwiedzionych rodziców. Oboje są ambitni i honorowi, a urażona miłość własna skutecznie blokuje każdy impuls do pokazania miękkiego podbrzusza. Więc tak tańcowali wokół siebie jak te dwa Michały z wiersza Tuwima.

Powieść Elisy Amoruso to typowa romantyczna opowiastka z popapranymi emocjonalnie bohaterami. Plasuje się na średniej półce. Z nieznanych mi przyczyn autorka postanowiła jednak parę akcji umieścić w Polsce, kraju, gdzie o każdej porze roku może spaść śnieg, jest tak zimno, że trudno wcisnąć ręce do kieszeni płaszcza, kraju smutnych ludzi, w którym kobiety zakładają czerwone ubrania, by ożywić krajobraz*… Nie trzeba dużo, by zniechęcić mnie do czegokolwiek, a jak już autorka poleciała stereotypami, to z głębi mojego ponurego, zimnego, polskiego serca mogę tylko napisać: chcecie – czytajcie, włoszczyzna jest dobra…ale tylko w zupie.

*stwierdzenia zebrane z różnych fragmentów opisujących perypetie bohaterów w Polsce

Jak słusznie stwierdził Tadeusz Boy-Żeleński „z tym największy jest ambaras, żeby dwoje chciało naraz”. Okazuje się jednak, że czasami dwoje, i owszem, chce naraz, ale z różnych, mniej lub bardziej wydumanych powodów, nie potrafią być razem.

„Dzień dobry, kochanie” to właśnie opowieść o zbliżaniu i oddalaniu się Agnese i Lorenzo, która ciągnie się między nimi od czasów...