Czasy dzieciństwa, to coś co wspominamy zazwyczaj dobrze. Jest to okres, który darzymy estymą, a zarazem nostalgią. Jest to czas w naszym życiu beztroski, zabawy i zawiązywania pierwszych znajomości. Ten błogi okres, jednak kiedyś mija. Podobna rzecz ma się z książkami. Niektórzy z nas bardzo dobrze pamiętają swoja pierwszą przeczytaną książkę, która przeniosła nas w krainę wyobraźni, w której do tej pory, uwielbiamy przebywać. Bywa jednak, że nie pamiętamy naszej pierwszej lektury lub czytanki. Ja jako zapalony czytelnik bardzo dobrze sobie pamiętam, lektury narzucane przez oświatę. Oczywiście eksplorowałem literaturę na własną rękę. Czy to za namową nauczyciela języka polskiego czy też pani bibliotekarki. Do czego zmierzam…? Literatura dziecięca powinna moim zdaniem, być skierowana oczywiście do najmłodszych, ale również starszych czytelników, kiedy w książce są zawarte ważne treści i przesłanie. Czy tak jest z powieścią Ernesta T.A. Hoffmanna, „Dziadek do orzechów” ? Czy dobrze została wykreowana główna bohaterka? I jakie są moje wrażenia po lekturze? Zanim odpowiem na niniejsze pytania, przybliżę zarys tego opowiadania. Gdy siedmioletnia Klara w wigilijny wieczór z radością, ogląda upominki, jej uwagę zwrócił niezbyt urodziwy, Drewniany dziadek do orzechów. Od razu poczuła do niego sympatię, nie przeczuwała jednak, że to wydarzenie odmieni jej życie. Tak w telegraficznym skrócie brzmi opis fabularny. Zacznę od moich wrażeń. Niestety ta książeczka, zupełnie mi nie przypadła do gustu. Sam fakt, że czytałem opowiadanie na trzy razy, znamionuje o wielkiej nieatrakcyjności dzieła. Ani fabularnie, ani językowo opowiadanie niemieckiego pisarza mnie nie zachwyciło. Jest to jedna z klasyk dziecięcych, o której chcę jak najszybciej zapomnieć. Moja wrażliwość czytelnicza, zupełnie się rozjechała z namysłem i wizją autora. Moim skromnym zdaniem, książka nie może się spodobać osobie dorosłej. Jest to wykluczone. Chodzi tu przede wszystkim o przekaz, ale również styl powieści. Który jest infantylny, prosty i wręcz „dziecinny”. Zupełnie nie czułem klimatu dawnej epoki. Jest to o tyle smutne, że miałem wobec tej powieści pewne oczekiwania. Tym większe rozczarowanie moje, bowiem książka poległa na wszystkich segmentach literackich. Nawet główna bohaterka, zupełnie mnie do siebie nie przekonała. Klara to dziewczynka, która jak to dziecko wierzy w świętego Mikołaja i czar Bożego Narodzenia. Jej przygody, które można interpretować w dwójnasób, zupełnie mnie nie wciągnęły. Pod tym kątem powieść jest daleka od ideału. Nawet kreacja głównego antagonisty, to totalna porażka. Może przeze mnie przemawia osoba dorosła, i oceniam powieść zbyt surowo. Bowiem za kogo się mam, żeby tak bardzo krytykować klasykę światową. Ale nie będę zakłamywał rzeczywistości. I po prostu pisze to co czuję. Moje pięć gwiazdek, to może zbyt mało dla tego dzieła klasycznego. To moja subiektywna decyzja, i można się z nią nie zgadzać. Zawsze można polemizować. Natomiast moim skromnym zdaniem, pozycja ta ma jedynie racje bytu, gdy czytana jest przez rodzica, szkrabowi do poduszki. Bowiem opowiastka niemieckiego autora to świetny sposób na uśpienie dziecka. Summa summarum, jest to jedna z najgorszych powieści dziecięcych, którą dane mi było czytać. Moją ocenę trochę, podnosi fakt, że jednak dotrwałem do końca. Odradzam niniejszą pozycję, dojrzałemu czytelnikowi, jak i molom książkowym, którzy od tej powieści chcą zacząć przygodę z klasyką, bowiem łatwo można się zrazić. Dla mnie strata czasu. Nie Polecam.

Czasy dzieciństwa, to coś co wspominamy zazwyczaj dobrze. Jest to okres, który darzymy estymą, a zarazem nostalgią. Jest to czas w naszym życiu beztroski, zabawy i zawiązywania pierwszych znajomości. Ten błogi okres, jednak kiedyś mija. Podobna rzecz ma się z książkami. Niektórzy z nas bardzo dobrze pamiętają swoja pierwszą przeczytaną książkę, która przeniosła nas w krainę...