Powieść Sigurda Hoela nie była dla mnie wielkim przeżyciem. Po prostu przeczytałem ją, ale nie zachwyciła.
Ukazuje ona dzieciństwo i dojrzewanie chłopca o imieniu Anders. Główny bohater nie wzbudza jakiejś szczególnej sympatii, czasami okazuje się irytującym dzieckiem, niektóre jego działania są dziwne, niezrozumiałe, podatne na sugestie innych, silniejszych rówieśników. W pewnym momencie traci zaufanie do rodziców, wiarę w Boga i to jego życie ciągnie się dalej jak guma od majtek. Tak szczerze mówiąc to niektóre postacie - może nawet wszystkie - wydają się ciekawsze od Andersa. Nie wiem, czy tak chciał tę postać odmalować autor, czy to ja tak ją widziałem.
W powieści została zastosowana narracja trzecioosobowa, ale narrator właściwie dorasta razem z bohaterem, a więc wie tyle co on, zadaje na pół głupawe pytania, jest naiwny, żeby nie powiedzieć ciemny jak tabaka w rogu. I ten zabieg wydaje się najciekawszy w tej nieciekawej powieści.
Książka może dobra dla psychologa, ale dla czytelnika żądnego przeżyć niestrawna.

Powieść Sigurda Hoela nie była dla mnie wielkim przeżyciem. Po prostu przeczytałem ją, ale nie zachwyciła.
Ukazuje ona dzieciństwo i dojrzewanie chłopca o imieniu Anders. Główny bohater nie wzbudza jakiejś szczególnej sympatii, czasami okazuje się irytującym dzieckiem, niektóre jego działania są dziwne, niezrozumiałe, podatne na sugestie innych, silniejszych rówieśników. W...