Podobała mi się interesująca, dobrze opowiedziana historia, a także odpowiada mi tego typu główna bohaterka, a przynajmniej ogólna koncepcja tej postaci.
Moje zastrzeżenia są niezmiennie podobne, jak przy innych opowieściach pisarzy i pisarek, którym brakuje tego rodzaju wyobraźni, którą wypada chyba nazwać: „wyobraźnią operacyjną”.
Co mam tu na myśli…
Jeśli chcemy, żeby nasza główna postać aspirowała do roli „policjantki doskonałej” czy „agentki doskonałej”, to w jej postępowaniu musi być jakaś logika i elementarna sprawność, a najlepiej spryt i doskonałość, a przynajmniej w ostateczności choćby formalna poprawność. Skoro nasza agentka dożyła do emerytury zamiatając po drodze do pierdla całe stosy śmieci, to ma znaczyć, że nabyła odpowiednie doświadczenie. Musiała już wszystko widzieć, w tym akcje nieudane, wypadki, wredne zbiegi okoliczności, itd. Weźmy więc taką sytuację: nasza wspaniała agentka czy agent bądź nawet emeryt agent z reumatyzmem - trzyma przestępcę na muszce podczas ratowania czyjegoś życia, a tu nagle z dowolnego powodu nieuzbrojony przeciwnik jakimś rzutem, kopnięciem czy innym przemysłem pozbawia naszą gwiazdę broni, a po chwili już nasza ulubienica jest związana z zaklejonymi ustami. Co to oznacza? Kompletną kompromitację i umieszczenie takiego agenta czy agentkę w galerii gamoni stulecia. W realnym życiu pozwalający sobie na rozbrojenie agent po prostu już nie żyje, bo tylko w książkach pisanych przez autorów bez wyobraźni operacyjnej możliwy jest jakiś ciąg dalszy. W naszym przypadku działanie agentki jest realizowane „na hurra”, bez pomysłu, bez wsparcia i bez wyobraźni. Sądzę, że gdyby realnie wyszkolony agent wykonał coś takiego, to powinien wylecieć z pracy na zbity pysk. I nie mówię tu o gwiazdorze z wieloletnim stażem, tylko nawet gdyby to był uczeń, który piętnaście minut temu świeżo skończył szkołę FBI.
Po raz kolejny powtarza się to samo: całkiem przyjemna książka, pomysłowa fabuła, ale jak przychodzi do opisu działań operacyjnych, to ręce opadają.
Uważam, że pisarze powinni konsultować „sceny akcji” z prawdziwymi agentami operacyjnymi i to co do każdego detalu, żeby sekwencje szybkich zdarzeń, które się w książce opisuje nie reprezentowały żenadę stulecia. W scenie akcji chodzi o każdą sekundę i sekwencje ruchów. Jeśli do wykonania jakiejś sekwencji ruchów potrzeba 0,4 sekundy, a do wykonania innej całe 2 sekundy, to pisarz nie może nas przekonywać, że ktoś wykona szybciej tą drugą akcję. Nie można choćby komuś wykopać broni z ręki szybciej, niż palec trzymającego broń – naciśnie spust, przynajmniej tak długo, jak nie pozwolimy się napastnikowi nadmiernie zbliżyć. Owszem, można spudłować, ale nie może zabraknąć huku wystrzału.
Nie będę się rozczulał nad szczegółami: nie mogę opowiadać akcji z książki, bo to nie jest spojler. Daję tylko ogólne przykłady.
Źle, nierealnie i nieprawdopodobnie przedstawiane sceny akcji zaniżają ocenę książki, choć i tak wyceniłem tę opowieść na 7, za walory rozrywkowe.

Podobała mi się interesująca, dobrze opowiedziana historia, a także odpowiada mi tego typu główna bohaterka, a przynajmniej ogólna koncepcja tej postaci.
Moje zastrzeżenia są niezmiennie podobne, jak przy innych opowieściach pisarzy i pisarek, którym brakuje tego rodzaju wyobraźni, którą wypada chyba nazwać: „wyobraźnią operacyjną”.
Co mam tu na myśli…
Jeśli chcemy, żeby...