Wiele razy wydawało mi się, że w mojej czytelniczej duszy drzemią nieograniczone pokłady cierpliwości. Powtórzę się pewnie już któryś raz z kolei, twierdząc, że autor musi się mocno postarać, aby tę moją cierpliwość wystawić na próbę. Ciężko przychodzi mi porzucenie niedoczytanej książki, zawsze mam nadzieję, że po przewróceniu kolejnej strony będzie lepiej.

W przypadku powieści „Dom tajemnic” autorstwa Lorenty Martn D. niestety moja cierpliwość przeszła bardzo ciężką próbę i wstyd się przyznać, ale moja chęć przedzierania się przez tekst powieści całkowicie zanikła. Choć bardzo się starałem i co jakiś czas rzucałem się do internetu, aby przeczytać wyłącznie pochlebne opinie dotyczące tej książki, to i tak poległem. Pomimo tego, że wspomniane recenzje obiecywały, że w końcu fabuła odmieni się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki i będzie w stanie mnie zainteresować, to odłożyłem książkę na półkę i byłem zadowolony z tej decyzji. Samozaparcia wystarczyło mi na niewiele ponad 100 stron.
W trakcie mojego krótkiego spotkania z Loernną Martin D. (choć ono wcale krótkie mi się nie wydawało), doszedłem do wniosku, że nawet gdyby posiadała ona wspaniały pomysł na powieść i tak zaprzepaściłaby go swoim stylem i językiem, którym posłużyła, się pisząc tę książkę. Czytanie tekstu, który wyprodukowała staje się męczarnią już po pierwszych stronach. Odniosłem wrażenie, że zakończyła ona swoją edukację językową we wczesnym stadium nauczania.

Po książce tej oczekiwałem ciekawej fabuły z wieloma tajemnicami w tle. Dostałem banalną opowiastkę z upchniętą w nią na siłę historią Meksyku, i sztucznymi dialogami, na którą naprawdę szkoda czasu.

Wiele razy wydawało mi się, że w mojej czytelniczej duszy drzemią nieograniczone pokłady cierpliwości. Powtórzę się pewnie już któryś raz z kolei, twierdząc, że autor musi się mocno postarać, aby tę moją cierpliwość wystawić na próbę. Ciężko przychodzi mi porzucenie niedoczytanej książki, zawsze mam nadzieję, że po przewróceniu kolejnej strony będzie lepiej.

W przypadku...