"Co zrobić z idiotami" to książka niełatwo do oceny. Każdy chyba musi przejść tę drogę całkowicie we własnym zakresie i samemu wyciągnąć wnioski. Ja pierwszą połowę przeczytałam śmiejąc się do łez. Resztę przeczytałam kolejnego dnia ze znacznie gorszym humorem i to okazało się mocno wpływać na treść. Już mi się nie podobała ;)

Generalnie odbieram tę książkę jako satyrę bardziej niż rozważania filozoficzne. Owszem, całość to nic innego jak rozważania autora nad katastrofą jaką jest spotkanie idioty, ale jak się temu przyjrzeć dokładniej dość toporne są te przemyślenia. Są one jedynie pretekstem dla zjadliwej i ironicznej oceny, no co tu dużo mówić, czytelnika.

Jest jasne właściwie od początku do czego autor zmierza, ale póki traktowałam to jak satyrę i sprytną ilustrację pewnego złudzenia, któremu wszyscy czasem ulegamy, było super. W którymś momencie jednak, ciężko powiedzieć, w którym dokładnie, lekki i żartobliwy charakter tych rozważań przepadł w gąszczu demagogii i zrobiło się nieprzyjemnie.

Dlatego powiem to: Panie Rovere, nie zgadzam się z takim stawianiem sprawy. Są idiotyzmy, których żadna filozofia nie obroni. Jeśli w ten sposób przewrotnie przyznaję Panu rację, to trudno, trzeba będzie z tym żyć.

"Co zrobić z idiotami" to książka niełatwo do oceny. Każdy chyba musi przejść tę drogę całkowicie we własnym zakresie i samemu wyciągnąć wnioski. Ja pierwszą połowę przeczytałam śmiejąc się do łez. Resztę przeczytałam kolejnego dnia ze znacznie gorszym humorem i to okazało się mocno wpływać na treść. Już mi się nie podobała ;)

Generalnie odbieram tę książkę jako satyrę...