Przeczytana jednym tchem, dzięki literackiemu, całkiem przyjemnemu stylowi autora, robiąca duże wrażenie swoim rozmachem, w tym ilością źródeł informacji - i to bezpośrednich, nie opracowań! - po jakie autor sięgnął. Równocześnie boleśnie tendencyjna, niezdecydowana w osądach [miejscami przecząca samej sobie], szukająca zalet w każdej możliwej spośród postaci, nawet takich, które początkowo ocenia nieprzychylnie [i odwrotnie - częściowo demonizująca bez litości te, które zapowiadały się dobrze, jak Luccheni czy Rudolf]. Nieskazitelni pozostają właściwie tylko cesarzowa, cesarz i Waleria. Pominięto przy tym mnóstwo wątków życiorysu Sissi, choć może to być skutkiem nieujawnienia niektórych źródeł w czasach, w których została napisana.
Jeśli chodzi o formę, to pełna błędów i niekonsekwencji w tłumaczeniu [Gizela/Gisela, Victoria/Wiktoria, yacht/jacht - i tak dalej]. Występują też zaniedbania redaktorskie, które dziś byłyby nie do pomyślenia - na przykład brak jakiegokolwiek indeksu nazwisk.
Pozostaje bezcennym źródłem wiedzy - obok biografii Dzierżyńskiego - o poglądach ówczesnych ludzi na temat tego, jak powinna wyglądać książka historyczna, oraz o ortografii polskiej lat trzydziestych [odmiennej od, zdawałoby się bliskiej czasowo, ortografji obowiązującej na początku odzyskania niepodległości]. Warto sięgnąć.

Przeczytana jednym tchem, dzięki literackiemu, całkiem przyjemnemu stylowi autora, robiąca duże wrażenie swoim rozmachem, w tym ilością źródeł informacji - i to bezpośrednich, nie opracowań! - po jakie autor sięgnął. Równocześnie boleśnie tendencyjna, niezdecydowana w osądach [miejscami przecząca samej sobie], szukająca zalet w każdej możliwej spośród postaci, nawet takich,...