Świetna odtrutka po "Pięknym wieku XIX" - ten sam okres (a właściwie jego druga połowa),ale z perspektywy dworskiej i pisana w o wiele przyjemniejszych czasach międzywojennych. To drugie zapewnia dodatkowo takie smaczki jak ówczesne zasady pisowni, choć z drugiej strony autor często nie może się zdecydować, czy używać form oryginalnych, czy spolszczonych (mamy na przemian królową Wiktorię i Victorię). Publikacji bliżej do powieści niż rozprawy naukowej, układ jest ściśle chronologiczny, nie zaś tematyczny, skromne są też przypisy. No i zła wiadomość dla osób nie znających niemieckiego - przytoczone wiersze Elżbiety (i jeden Heinego) są podane w oryginale, bez tłumaczenia. Mimo objętości książkę czyta się całkiem szybko. Może i nie jest szalenie wartościowa z naukowego, historycznego punktu widzenia, ale z pewnością jest wartą przeczytania lekturą, jeśli ktoś interesuje się postacią cesarzowej.

Świetna odtrutka po "Pięknym wieku XIX" - ten sam okres (a właściwie jego druga połowa),ale z perspektywy dworskiej i pisana w o wiele przyjemniejszych czasach międzywojennych. To drugie zapewnia dodatkowo takie smaczki jak ówczesne zasady pisowni, choć z drugiej strony autor często nie może się zdecydować, czy używać form oryginalnych, czy spolszczonych (mamy na przemian...

Przeczytana jednym tchem, dzięki literackiemu, całkiem przyjemnemu stylowi autora, robiąca duże wrażenie swoim rozmachem, w tym ilością źródeł informacji - i to bezpośrednich, nie opracowań! - po jakie autor sięgnął. Równocześnie boleśnie tendencyjna, niezdecydowana w osądach [miejscami przecząca samej sobie], szukająca zalet w każdej możliwej spośród postaci, nawet takich, które początkowo ocenia nieprzychylnie [i odwrotnie - częściowo demonizująca bez litości te, które zapowiadały się dobrze, jak Luccheni czy Rudolf]. Nieskazitelni pozostają właściwie tylko cesarzowa, cesarz i Waleria. Pominięto przy tym mnóstwo wątków życiorysu Sissi, choć może to być skutkiem nieujawnienia niektórych źródeł w czasach, w których została napisana.
Jeśli chodzi o formę, to pełna błędów i niekonsekwencji w tłumaczeniu [Gizela/Gisela, Victoria/Wiktoria, yacht/jacht - i tak dalej]. Występują też zaniedbania redaktorskie, które dziś byłyby nie do pomyślenia - na przykład brak jakiegokolwiek indeksu nazwisk.
Pozostaje bezcennym źródłem wiedzy - obok biografii Dzierżyńskiego - o poglądach ówczesnych ludzi na temat tego, jak powinna wyglądać książka historyczna, oraz o ortografii polskiej lat trzydziestych [odmiennej od, zdawałoby się bliskiej czasowo, ortografji obowiązującej na początku odzyskania niepodległości]. Warto sięgnąć.

Przeczytana jednym tchem, dzięki literackiemu, całkiem przyjemnemu stylowi autora, robiąca duże wrażenie swoim rozmachem, w tym ilością źródeł informacji - i to bezpośrednich, nie opracowań! - po jakie autor sięgnął. Równocześnie boleśnie tendencyjna, niezdecydowana w osądach [miejscami przecząca samej sobie], szukająca zalet w każdej możliwej spośród postaci, nawet takich,...

książka, która na długi czas utrwaliła ogólny obraz Elisabeth jako pięknej, nieszczęśliwej cesarzowej, niezdolnej do podłości i obdarzonej szerokim wachlarzem cnót.
czytało mi się bardzo dobrze, choć nie raz i nie dwa parsknęłam drwiąco podczas lektury - czytając o wielkiej tęsknocie Elisabeth za mężem czy opis Rudolfa jako traktującego otoczenie z góry, zadufanego w sobie jaśnie pana.
polecam jako ciekawostkę przyrodniczą i jedną z dwóch biografii Sissi, jakie ukazały się w języku polskim.

książka, która na długi czas utrwaliła ogólny obraz Elisabeth jako pięknej, nieszczęśliwej cesarzowej, niezdolnej do podłości i obdarzonej szerokim wachlarzem cnót.
czytało mi się bardzo dobrze, choć nie raz i nie dwa parsknęłam drwiąco podczas lektury - czytając o wielkiej tęsknocie Elisabeth za mężem czy opis Rudolfa jako traktującego otoczenie z góry, zadufanego w sobie...