Ktoś może zbulwersować się tym, co napiszę, ale ja nie widziałam w tym dziele zbyt wielu argumentów. Autorzy faktycznie obalali tezy Dawkinsa (tzn. pisali, że się z nimi nie zgadzają), ale nie stosowali szerokiej kontrargumentacji. Posługiwali się raczej przykładami, przytaczali zdania różnych naukowców, filozofów, etc. Co prawda użyli sporo literatury (nie ocenię jej jakości, ponieważ jej nie znam), ale nie wydaje mi się to znowuż tak wiele, jak oczekiwałam po opisie książki.

Jeśli chodzi o język książki, to nie mogę uczepić się niczego. Jest to krótkie dzieło pisane przystępnie, nikt nie powinien mieć problemów z przyswojeniem go sobie. Jedyne czego mi brakuje to ta swada i sarkazm obiecane w opisie. Za wiele tam tego nie znalazłam. Utwór jest przemyślany, ma przejrzysty układ i konkretny cel. Moim zdaniem nie spełnia go, tak jak Bóg Urojony nie spełnia celu założonego przez Dawkinsa. Niemniej warto sięgnąć, żeby zobaczyć co pisze „druga strona” i znaleźć też pokrewną temu literaturę.


Szersza opinia o książce i niewielka polemika: http://histeryczna.blogspot.com/2013/04/70-bog-nie-jest-urojeniem.html

Ktoś może zbulwersować się tym, co napiszę, ale ja nie widziałam w tym dziele zbyt wielu argumentów. Autorzy faktycznie obalali tezy Dawkinsa (tzn. pisali, że się z nimi nie zgadzają), ale nie stosowali szerokiej kontrargumentacji. Posługiwali się raczej przykładami, przytaczali zdania różnych naukowców, filozofów, etc. Co prawda użyli sporo literatury (nie ocenię jej...