Wulgaryzmy są tak naturalną częścią naszego życia, że nad ich pochodzeniem czy funkcją w ogóle się nie zastanawiamy. Po prostu używamy ich, gdy zachodzi potrzeba, niczym poręczne narzędzie na potrzeby chwili, które jednak wydaje się być zbyt błahe, aby się nad nim roztkliwiać, i zbyt odstraszające dla literatury, która często w opinii publicznej pełni rolę nośnika słowa pięknego.

Emma Byrne uznała jednak, że temat jest na tyle ciekawy, że warto go przybliżyć masowemu odbiorcy w przestępnej popularnonaukowej formie, bo jak się okazuje, badania nad wulgaryzmami trwają nie od dziś, i to nie tylko na gruncie językoznawczym, o czym większość z nas pewnie nie wie (a jednak). Książka ta może mylić tytułem, sugerując, że mamy do czynienia z jakimś poradnikiem rozwoju osobistego (na szczęście tak nie jest).

Autorka opisuje pochodzenie wulgaryzmów (jakie procesy zachodzące w naszym mózgu odpowiadają za przekleństwa) oraz ich funkcję (praktycznie zastosowanie z punktu zdrowotnego). Książka rozpoczyna się więc wykładem z neurobiologii, a następnie autorka przywołuje różne badania i eksperymenty (czasami wręcz aż do przesytu), które przybliżają, jaką w naszym życiu wulgaryzmy pełnią rolę, w jaki sposób jest skorelowana z temperamentem czy empatią; nie zabraknie oczywiście ujęcia historycznego (w jaki sposób wulgaryzmy zmieniały się z czasem), a także kulturowego (wulgaryzmy w różnych kulturach).

Nie jest to literatura szczególnie wzniosła ani przełomowa, raczej jest to typowa książka-ciekawostka, z której można się dowiedzieć paru ciekawostek podanych w nieskomplikowanej formie. Narracja jest wartka i przystępna dla każdego, przy czym autorka sama co chwila posługuje się w jej ramach wulgaryzmami – taka to konwencja. Autorka trochę zbyt bardzo popada w zachwyt nad przeklinaniem (widać to zwł. w rozdziale 4), przedstawia je w samych superlatywach i przypisuje im niemalże właściwości uzdrawiające; wiadomo, każdy przeklina i nie ma w tym nic złego, ale bez przesady.

Wulgaryzmy są tak naturalną częścią naszego życia, że nad ich pochodzeniem czy funkcją w ogóle się nie zastanawiamy. Po prostu używamy ich, gdy zachodzi potrzeba, niczym poręczne narzędzie na potrzeby chwili, które jednak wydaje się być zbyt błahe, aby się nad nim roztkliwiać, i zbyt odstraszające dla literatury, która często w opinii publicznej pełni rolę nośnika słowa...