Intrygujący tytuł zapowiadał ciekawą treść.
Nietuzinkowy pomysł literacki na pokazanie koszmaru rewolucji kulturalnej Mao w Chinach. Wydaje się, że wspomnienia pisane z perspektywy lat straciły nieco ostry kant wydarzeń, a pisarz inaczej rozkłada akcenty.
Po opowieści o komunistycznych Chinach można by się spodziewać większej dawki traumy, a tu na pierwszy plan wysuwa się delikatny obraz młodzieńczych emocji i pierwszych rodzących się uczuć.
Dai Sijie w autobiograficznej książce w lekki sposób przedstawia świat widziany oczami 18-letniego chłopka, syna inteligenckiej rodziny lekarzy, zesłanego w góry na komunistyczną "reedukację".
Ten pobyt w górskiej wiosce wśród prostych ludzi, właściwie zesłanie bez określonego terminu powrotu ma go nauczyć ciężkiej pracy na roli i oduczyć myślenia.
Młodość ma jednak swoje prawa. Wraz z przyjacielem spotykają się z piękną miejscową dziewczyną, wymyślają sporo psikusów, a ich talent do gry na skrzypcach i snucia opowieści zjednuje im słuchaczy wśród wieśniaków.
Znaleziony kufer z książkami zachodnich pisarzy staje się dla nich bezcennym skarbem. Literatura pomaga im przetrwać ten jałowy i beznadziejny okres w życiu.
Raczej gorzka z nutą słodyczy historia straconego pokolenia żyjącego w komunistycznych Chinach, pozbawionego dostępu do nauki i kultury.
Zakończenie nieoczekiwane.

Intrygujący tytuł zapowiadał ciekawą treść.
Nietuzinkowy pomysł literacki na pokazanie koszmaru rewolucji kulturalnej Mao w Chinach. Wydaje się, że wspomnienia pisane z perspektywy lat straciły nieco ostry kant wydarzeń, a pisarz inaczej rozkłada akcenty.
Po opowieści o komunistycznych Chinach można by się spodziewać większej dawki traumy, a tu na pierwszy plan wysuwa się...