Aż wstyd, jak szybko mi ta książka zleciała - gdyby nie inne obowiązki, pewnie przeczytałabym ją maksymalnie w trzy dni. Albo i szybciej, bo dosłownie całą lekturę przesiedziałam z wypiekami na twarzy, będąc żywą wersją tego gifa z Marie Kondo "I love mess".

Generalnie ta książka powinna mieć zapewne CO NAJMNIEJ oczko niżej, bo to jest literatura lotów papierowego samolociku, ale była tak cudownie rozrywkowa niczym najlepszy serial CW, że aż szkoda zaniżać średnią, która *już* jest zaniżona przez ludzi narzekających na aspekty fabuły/postaci, które nie tylko są w oczywisty sposób CELOWE, ale jeszcze mamy całe dialogi, które mają czytelnikowi uświadomić, że tak, ta i ta postać MA być denerwująca w tym momencie, ponieważ czeka ją CHARACTER DEVELOPMENT. Albo w ogóle dostajemy poważną analizę, dlaczego monarchia w Stanach Zjednoczonych nie ma sensu, jakby naprawdę cały setting nie powstał wyłącznie dla ciekawszego tła romansu. Jakby,,, tak, to założenie nie ma sensu?? Autorka wybitnie zdaje sobie z tego sprawę?? Widać po tym subtelnym ciśnięciu z przedstawionych realiów za każdym razem, gdy bohaterowie są jak "DEMOKRACJA?? WHAT IS THIS SORCERY??". A i tak wizja monarchii oraz jej przywilejów w tej książce jest dużo sensowniejsza od "Red, White & Royal Blue", oh how the turn tables.

W każdym razie, if no one gets me, Katharine McGee gets me i tą książką ostatecznie mnie przekonała, bym wróciła do "Tysiąca Pięter". Od czasów którego zresztą widać pewną poprawę w zdolnościach budowania relacji międzyludzkich. Miłosnych trochę mniej, ale na pewno McGee wreszcie dotrze i tam. Kiedyś. Ogólnie muszę autorkę pochwalić, bo jak myślę o postaciach POZA lekturą to lubię może z cztery, a reszta mi powiewa (poza Connorem, którego NIENAWIDZĘ), a jak jestem akurat w trakcie ich POV-a, to czytam to z takim zaangażowaniem, jakby moje życie od tego zależało. Poza romansem Beatrice i Connora, bo zniosłabym oklepany wątek następcy tronu i osoby z gminu, gdyby Connor nie był najbardziej niesympatyczną i strzelającą z dupy postacią, która nawet nie próbuje zrozumieć sytuacji osoby, którą ponoć kocha. I hope this mf chokes on a tiniest chicken in the world, a Beatrice jednak poślubi Teddy'ego, bo wydają mi się do siebie pasować dużo lepiej niż on i Sam. Której, w przeciwieństwie do 90% czytelników apparently, nie nienawidzę. To znaczy tak, przez jakieś 60% książki nie miałam pewności, czy McGee widzi, co robi - ale po jej konfrontacji z Niną i rozmowie z ojcem dostałam potwierdzenie, że owszem. Na ostatnich stronach jakby dostała trochę regresu, ale mam nadzieję, że było to tylko dla dramaturgii. Z narratorek najmniej lubię Ninę, ale może dlatego, że jej wątek był najbardziej typowy. Jako osoba miała całkiem trzeźwe spojrzenie na sytuację i w sumie to wolałabym, żeby nie schodziła się ostatecznie ze swoim love interestem, no ale pewnie będzie inaczej. Postaci męskie wypadły autorce gorzej, ponieważ są dosyć bezpłciowe - poza Connorem, o którym już mówiłam, i Ethanem, którego lubię zapewne za to, że on lubi Daphne taką jaka naprawdę jest. Nadal jest to postęp po wachlarzu męskiej obsady z "Tysiąca Pięter", gdzie fabułę uratowałoby głównie założenie przez bohaterki lesbijskiego kolektywu.

A, tłumaczenie jest okropne: kalki językowe, powtórzenie goni powtórzenie, a kilka razy miałam wrażenie, że tłumacz nie do końca zrozumiał kontekst zdania, przez co po polsku wyszło coś dziwnego. Ale mogę pochwalić za zamienienie "sparrow" na "sowę", bo domyślam się, że to mogła być w kontekście lekka zagwozdka językowa.

Cóż mogę rzec? To aż krępujące, jak McGee wbija się w moje gusta odmóżdżającej rozrywki: piękni ludzie, piękne stroje, piękne wnętrza, nieprzyzwoite bogactwo i intrygi niczym z mojej rozgrywki w The Sims. Najchętniej już bym sięgnęła po drugi tom, ale muszę jednak zająć się pewnymi sprawami, więc będę testować swoją cierpliwość i spróbuję poczekać do marca.

Aż wstyd, jak szybko mi ta książka zleciała - gdyby nie inne obowiązki, pewnie przeczytałabym ją maksymalnie w trzy dni. Albo i szybciej, bo dosłownie całą lekturę przesiedziałam z wypiekami na twarzy, będąc żywą wersją tego gifa z Marie Kondo "I love mess".

Generalnie ta książka powinna mieć zapewne CO NAJMNIEJ oczko niżej, bo to jest literatura lotów papierowego...