Główny bohater pomimo swojej złośliwości i zazdrości wzbudza moją sympatię. W końcu znajduje się w sytuacji w której ambicja spotyka się z barierą nie do przejścia czyli ustrojem społecznym nie pozwalającym na awans. Prostak ma być prostakiem bo się taki urodził. Hrabia nic nie musi robić a będzie traktowany całe życie jak król bo się tak urodził. Główny bohater marzy o tym żeby zaznać trochę świetności w życiu co już go wyróżnia z rzeszy ludzi którzy akceptują wszystko takim jakie jest i pozwalają na sobie żerować. Inną cechą która wzbudza moją przychylność do głównego bohatera jest jego gruboskórność. Tibow mimo najlepszych chęci żeby pomóc sobie w niedoli choćby kosztem innych ludzi zawsze wychodzi z sytuacji upokorzony i stratny. Nie zmniejsza to jednak jego zapału w próbach poprawy swojego losu kosztem innych. Nie prowadzi to ostatecznie do niczego dobrego ale cecha jest godna podziwu i nie często spotykana. Ludzie się łatwo zrażają więc miło poczytać o bohaterze odpornym na wszelkie poniżenia, który konsekwentnie dąży do swojego nieszczęsnego celu. Ostateczny morał może być taki żeby jednak prostak nie ubiegał się o przywileje tego świata gdyż na pewno się sparzy po drodze. To jest na pewno dobre dla możnych żeby prości ludzie się nie czepiali ustroju w którym jeden nie ma nic a drugi jest panem i go może kopnąć jeśli zechce. To jest dobre z pewnością i tak ma być a głupi ludzie dla dobra społecznego powinni zostać głupi. W końcu na tym polega bycie lepszym że inni mają gorzej, Natura ludzka niezmienna od lat.

Powieść nie jest zbyt głęboka i raczej bazuje na szkalowaniu kilku wad ludzkich jednak ukazana jest elastyczność granic moralnych jednostki. Coś co z początku wydawałoby się złe, stopniowo może stawać się coraz bardziej normalne i uzasadnione gdy regularnie iść na kompromis z moralnością.

Główny bohater pomimo swojej złośliwości i zazdrości wzbudza moją sympatię. W końcu znajduje się w sytuacji w której ambicja spotyka się z barierą nie do przejścia czyli ustrojem społecznym nie pozwalającym na awans. Prostak ma być prostakiem bo się taki urodził. Hrabia nic nie musi robić a będzie traktowany całe życie jak król bo się tak urodził. Główny bohater marzy o tym...

Słaba literacko.

Słaba literacko.

Naiwna i nieco infantylna. Mocno moralizująca. Opowiedziana kwieciście i nieco rozwlekle. Ale nie bez nastroju, choć nie do końca takiego, jakiego bym się spodziewał. Kolejna wersja legendy o profesorze Fauście, albo panu Twardowskim. I choć zaczyna się całkiem zwyczajnie, po pewnym czasie wkracza na scenę tajemniczy czarny wilk. Szatan we własnej osobie, czy tylko jego wysłannik?
Dziś powieść nie jest już w stanie zachwycić. Naiwny, dychotomiczny podział na dobro i zło może dziś jedynie wywoływać pobłażliwy uśmiech. Zwłaszcza, że źródłem zła jest sam Szatan - czy ludzie w tamtych czasach naprawdę nie bali się nikogo innego? A dobro - choć nie wprost - pokazano jako najzwyklejsza wierność kościelnym nakazom. Aż dziw, że obecna władza nie włączyła jej do kanonu obowiązkowych lektur szkolnych.

Ale przyznaję, że kiedyś mogła ona wywoływać w czytelnikach dreszcze.

Naiwna i nieco infantylna. Mocno moralizująca. Opowiedziana kwieciście i nieco rozwlekle. Ale nie bez nastroju, choć nie do końca takiego, jakiego bym się spodziewał. Kolejna wersja legendy o profesorze Fauście, albo panu Twardowskim. I choć zaczyna się całkiem zwyczajnie, po pewnym czasie wkracza na scenę tajemniczy czarny wilk. Szatan we własnej osobie, czy tylko jego...