To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

"Tarot jest powieścią kontrowersyjną, uderzającą w pewne konwencje religijne i obyczajowe. Z tego względu niektórym czytelnikom może się wydać obrazoburczy, a nawet wzbudzić awersję." - pisze Piers Anthony we wstępie (do wydania w 1987). Rzeczywiście nie jest to "lekka" fantastyka (jak książki z serii Xanth). Fantastyczny świat, gdzie materializują się wizje kolonistów to raczej tło do rozważań o ludziach i społeczeństwie, o tym jak technologia zmienia nasze życie i że nie wszystko jest takie jak się początkowo wydaje. Opowieść o kolonistach, którzy wyemigrowali na odległą planetę wierząc, że tam będą mogli bez przeszkód żyć zgodnie ze swoją "jedynie słuszną" religią. Tyle, że na ten sam pomysł wpadło wiele grup reprezentujących skrajnie różne poglądy religijne. Żeby w trudnych warunkach przeżyć konieczna jest "międzyreligijna" współpraca i kompromisy (znacznie większe niż na Ziemi). Co więcej na tej planecie wizje Boga i "idealnego świata" się "materializują", co gdy tworzą je wspólnie różne osoby (o przeciwstawnych wyobrażeniach tego co słuszne i piękne) daje nieoczekiwane efekty.
Pełna (czasem dosyć czarnego) humoru opowieść o tym jak otoczenie "wymusza" nasze decyzje, jak reagujemy na niewyjaśnione zjawiska.
Powieść trudna, ale warta przeczytania.
A czy "obrazoburcza"?. Uważny czytelnik na pewno zauważy, że Autor nie wyśmiewa się z religii, ale z tych wszystkich, którzy lepiej od Pana Boga wiedzą jak nasze życie (duchowe, religijne ale i codzienne) powinno wyglądać i za wszelka cenę starają się swoją wizję świata urzeczywistniać.

"Tarot jest powieścią kontrowersyjną, uderzającą w pewne konwencje religijne i obyczajowe. Z tego względu niektórym czytelnikom może się wydać obrazoburczy, a nawet wzbudzić awersję." - pisze Piers Anthony we wstępie (do wydania w 1987). Rzeczywiście nie jest to "lekka" fantastyka (jak książki z serii Xanth). Fantastyczny świat, gdzie materializują się wizje kolonistów to...

Niestety, przeczytałem. Można pominąć 90% tekstu zawartego w książce i dokładnie nic się nie straci. Zagadkę Tarota można odgadnąć już na samym początku (mnie się udało, co świadczy o słabości książki). Bezsensowne prowadzenie motywu ze "Sfer", przeraźliwie nudne tekstowe wypełniacze. Książka sprawia wrażenie napisanej "na siłę i na wagę", bo termin się kończył i trzeba było coś zanieść do wydawcy, inaczej kasa by przepadła...
Spodziewałem się czegoś o znacznie lepszego, niestety to zwykła (i gruba) chała.

Niestety, przeczytałem. Można pominąć 90% tekstu zawartego w książce i dokładnie nic się nie straci. Zagadkę Tarota można odgadnąć już na samym początku (mnie się udało, co świadczy o słabości książki). Bezsensowne prowadzenie motywu ze "Sfer", przeraźliwie nudne tekstowe wypełniacze. Książka sprawia wrażenie napisanej "na siłę i na wagę", bo termin się kończył i trzeba...

To arcydzieło pozwoliło mi spojrzeć na siebie w odmętach piekieł jako na "półskręcone, ludzkie, parujące łajno" (cytat z głowy),po czym unieść się na skrzydłach zrozumienia swojego jestectwa i samoakceptacji.

Autor udaje się na poszukiwanie człowieka i jego sensu życia. Sensu życia dla samego człowieka. Po co i dlaczego tu jestem? Kim jestem? I najważniejsze - czy chcę taki być? Oraz jak zaakceptować samego siebie?
Każdy z nas w pewnym momencie życia musi stanąć przed swoim szatanem i się z nim rozliczyć, a potem przed jeszcze większym i bardziej przerażającym wrogiem - swoim lustrzanym odbiciem.

To arcydzieło pozwoliło mi spojrzeć na siebie w odmętach piekieł jako na "półskręcone, ludzkie, parujące łajno" (cytat z głowy),po czym unieść się na skrzydłach zrozumienia swojego jestectwa i samoakceptacji.

Autor udaje się na poszukiwanie człowieka i jego sensu życia. Sensu życia dla samego człowieka. Po co i dlaczego tu jestem? Kim jestem? I najważniejsze - czy chcę...

Czytałem w liceum. Pamiętam do dziś, wbiła się do głowy.

Czytałem w liceum. Pamiętam do dziś, wbiła się do głowy.

bardzo fajnie się czytało ale jakoś nie mogłam odnaleźć przesłania

bardzo fajnie się czytało ale jakoś nie mogłam odnaleźć przesłania

Fantazyjne spojrzenie na Tarot. Troche rozwlekła, ale da sie czytać. W koncu to fantastyka. Polecam

Fantazyjne spojrzenie na Tarot. Troche rozwlekła, ale da sie czytać. W koncu to fantastyka. Polecam