Tytuł jednoznacznie wskazuje treść - wiersze skupiają się wokół przeszłości - tej ogólnej, historycznej, dotyczącej znanych postaci, jak i tej rodzinnej, lokalnej, bliskiej. Nie wszystko do mnie przemówiło, ale kilka wierszy - bardzo. Odnalazłam tam bliskie mi refleksje i doświadczenia o czasie, przemijaniu, istocie uczuć; trafił do mnie też tzw. patriotyczny utwór, wiersz "Mojemu ojcu" - pamiętam z Cytadeli warszawskiej figurki szachowe zrobione z chleba, "chadzali na sybiry" też mi się podoba.
Podobnie jak autor, zdarzało mi się wpatrywać w fotografie znanych i nieznanych mi osób i zastanawiać się, co czuły, czego pragnęły, jakie były?
W historii i na fotografiach, które są martwe, statyczne, zatrzymano na zawsze żywą istotę, uwieczniono chwilę, wywołaną emocjami, widzimy zastygnięte oczy, grymas, czytamy o śmierci bohatera. Też - jak autor -chciałabym przebić się przez mur czasu i przestrzeni, poczuć tę chwilę, zobaczyć błysk w oku - ale to niemożliwe, stąd wyczuwalna melancholia wiejąca z kart tomiku. Czasami miałam wrażenie, że chodzę po muzeum, ale to nie jest zarzut. Ta sama atmosfera.
Zdaję sobie sprawę, że wiele tu myśli, na które każdy z nas trafia w swoim życiu, ale mało kto potrafi ubrać je w słowa. Na tyle, ile potrafię to ocenić, formalnie te wiersze nie są odkrywcze, ale moim zdaniem nie muszą być.

Tytuł jednoznacznie wskazuje treść - wiersze skupiają się wokół przeszłości - tej ogólnej, historycznej, dotyczącej znanych postaci, jak i tej rodzinnej, lokalnej, bliskiej. Nie wszystko do mnie przemówiło, ale kilka wierszy - bardzo. Odnalazłam tam bliskie mi refleksje i doświadczenia o czasie, przemijaniu, istocie uczuć; trafił do mnie też tzw. patriotyczny utwór, wiersz...

Później Jacek Dehnel się rozkręcił. Ale ten tomik był tak grafomarny, że aż strach. To, że autor dostał za niego Nagrodę Kościelskich, świadczy tylko o tym, jak strasznie strupieszałe musi być jury tej nagrody.

Później Jacek Dehnel się rozkręcił. Ale ten tomik był tak grafomarny, że aż strach. To, że autor dostał za niego Nagrodę Kościelskich, świadczy tylko o tym, jak strasznie strupieszałe musi być jury tej nagrody.