Piękne historie ubrane w proste słowa. Warta przeczytania.

Piękne historie ubrane w proste słowa. Warta przeczytania.

Ksiazka jest genialna. Niesamowita. Wywołuje wiele różnych emocji. Od tych miłych do tych smutnych. Pokazuje co jest najważniejsze w życiu.

Ksiazka jest genialna. Niesamowita. Wywołuje wiele różnych emocji. Od tych miłych do tych smutnych. Pokazuje co jest najważniejsze w życiu.

Książkę czyta się bardzo szybko, jedne opowieści są bardziej szczęśliwe inne bardziej smutne. Ale całość daję ciepłeko na serduszku, nadzieję i że nawet na starsze lata można się jeszcze zakochać.

Książkę czyta się bardzo szybko, jedne opowieści są bardziej szczęśliwe inne bardziej smutne. Ale całość daję ciepłeko na serduszku, nadzieję i że nawet na starsze lata można się jeszcze zakochać.

Autorce udało się zburzyć mit, że starzy ludzie stoją już nad grobem i w zdecydowanie nie powinni się rozpraszać, a co dopiero zakochać się! Świetnie, że jest to reportaż, a nie fikcyjne opowieści. Oprócz miłości w wieku senioralnym jest też trochę o młodszych osobach, o uczuciu trwającym chwilę, jak i całe życie. Piękne, odważne historie, w których miłość zdecydowanie nie liczy lat.

Autorce udało się zburzyć mit, że starzy ludzie stoją już nad grobem i w zdecydowanie nie powinni się rozpraszać, a co dopiero zakochać się! Świetnie, że jest to reportaż, a nie fikcyjne opowieści. Oprócz miłości w wieku senioralnym jest też trochę o młodszych osobach, o uczuciu trwającym chwilę, jak i całe życie. Piękne, odważne historie, w których miłość zdecydowanie nie...

„Krótko i szczęśliwie. Historie późnych miłości” Agaty Romaniuk, Wydawnictwo Poznańskie 2022, wysłuchane w Legimi (czyta autorka)
1. Dlaczego? na spotkanie DKK (na który ostatecznie jednak się nie wybrałam).
2. I jak? To druga książka autorki, którą czytałam. Czytać? Sądzę, że tak. Niedostatki (ewentualne) literackie równoważy tematyka, zbyt rzadko poruszana w literaturze (bo „Spóźnienie kochankowie” Whartona to nie ten sama temat, może trochę początek „Jak zawsze” Miłoszewskiego?). Większość tekstów z tomu to historie właśnie późnych miłości. Mam wrażenie, że spora ich część została podkręcona (jeśli nie - to szczerze przepraszam, ale jak to sprawdzić? Zweryfikować?),tak ładnie (co nie znaczy dobrze) wszystko się układa. Najsłabiej wypada tekst z zacięciem lekko sensacyjnym „Wogle nie płaczą”). Wszystko jednak wybaczam za historię kota Tigrika (a przy okazji jego właścicieli). Kiedy myślę o wojnie, myślę o swoich czterech kotach…
3. Dokąd mnie to prowadzi? Do czegoś, co nie będzie takie słodko-słodko-gorzkie, do „Niewidzialnych Jacobsena.

„Krótko i szczęśliwie. Historie późnych miłości” Agaty Romaniuk, Wydawnictwo Poznańskie 2022, wysłuchane w Legimi (czyta autorka)
1. Dlaczego? na spotkanie DKK (na który ostatecznie jednak się nie wybrałam).
2. I jak? To druga książka autorki, którą czytałam. Czytać? Sądzę, że tak. Niedostatki (ewentualne) literackie równoważy tematyka, zbyt rzadko poruszana w literaturze...

Kilkanaście historii różnych miłości. Dobrze napisane i przyjemnie opowiedziane. Książka w sam raz na przerywnik.

Kilkanaście historii różnych miłości. Dobrze napisane i przyjemnie opowiedziane. Książka w sam raz na przerywnik.

O milosci dojrzalej, krotko i bez zbednych sentymentow. Urzekla mnie jej prostota, bezogrodkowosc (to jedyne slowo-twor, ktore mi tu pasuje) i lekkosc, mimo czesto trudnych tematow. Romans z ta ksiazka to byla dla mnie czysta przyjemnosc.

O milosci dojrzalej, krotko i bez zbednych sentymentow. Urzekla mnie jej prostota, bezogrodkowosc (to jedyne slowo-twor, ktore mi tu pasuje) i lekkosc, mimo czesto trudnych tematow. Romans z ta ksiazka to byla dla mnie czysta przyjemnosc.

Po książkę sięgnęłam z polecenia @Aleksandry z LC - dziękuję! - to było coś innego, wzruszającego i momentami tak głębokiego, że aż bolało.
Ta książka to kilka opowiadań. O miłości, przyjaźni i przywiązaniu. Ale tym dojrzałym, w zasadzie czasami tuż na końcu życiowej drogi. Chyba jeszcze nie czytałam nic, co by łamało stereotyp miłości u par w starszym wieku. Każde opowiadanie traktowało o ludziach, którzy w tej późnej miłości znaleźli swoje szczęście, niekiedy niestety przerwane przez chorobę lub śmierć. Ale w tych ostatnich latach tym bardziej dbali o tę miłość, przyjaźń i poczucie, że poznali kogoś wyjątkowego. Chciałabym na stare lata poczuć to, co czuli bohaterowie tych opowiadań. Książka wzrusza, daje do myślenia ale i napawa nadzieją, że każdy wcześniej czy później trafia na swoją połówkę, która pasuje do nas jak rękawiczka wsuwana na dłoń, dająca ciepło i otulenie drugą osobą. Polecam, jako kojącą, sentymentalną podróż do tego, co być może jeszcze przed nami.

Po książkę sięgnęłam z polecenia @Aleksandry z LC - dziękuję! - to było coś innego, wzruszającego i momentami tak głębokiego, że aż bolało.
Ta książka to kilka opowiadań. O miłości, przyjaźni i przywiązaniu. Ale tym dojrzałym, w zasadzie czasami tuż na końcu życiowej drogi. Chyba jeszcze nie czytałam nic, co by łamało stereotyp miłości u par w starszym wieku. Każde...

Czy w życiu jest za późno na miłość? Tę jedyną i ostatnią? A może na tą kolejna, ale prawdziwą? Czy miłość pyta o wiek? Czy można kochać tylko jak ma się naście lat? Czy dojrzała miłość nie bywa piękniejsza?

Agata Romaniuk w swoim reportażu przedstawia nam historie miłosne wielu osób, ale już w podeszłym wieku. Jedni czekali na tą swoją wielką miłość lata, inni, po utracie męża/ żony znów czują te motyle w brzuchu. Historie okraszone są nie tylko wywodami, jak dana para się poznała. Poznajemy ich historię także na przestrzeni lat. Poznajmy ich trudny życia, wybory przed jakimi stali. Nierzadko te zdarzenia miały miejsce w trakcie pandemii Covid czy wybuchu wojny na Ukrainie.

Piękne historie, choć niektóre trwały bardzo krótko, niektóre ciągnęły się latami. Historie dają taką nadzieję, że na każdego przyjdzie odpowiednia pora. Na miłość nigdy nie jest za późno....

Czy w życiu jest za późno na miłość? Tę jedyną i ostatnią? A może na tą kolejna, ale prawdziwą? Czy miłość pyta o wiek? Czy można kochać tylko jak ma się naście lat? Czy dojrzała miłość nie bywa piękniejsza?

Agata Romaniuk w swoim reportażu przedstawia nam historie miłosne wielu osób, ale już w podeszłym wieku. Jedni czekali na tą swoją wielką miłość lata, inni, po utracie...

Reportaż Agaty Romaniuk przypomniał mi o seansie wspaniałego filmu Miłość w reżyserii Michaela Hanekego. Łączy je temat późnej miłości, związku starszych osób. Jednak Krótko i szczęśliwie jest o wiele bardziej podnoszące na duchu niż film Hanekego. Chociaż i tak czytanie każdej z jedenastu opisanych w książce historii kończyłam ze łzami w oczach.

Po lekturze nasuwa się spostrzeżenie, że związek dojrzałych osób niesie ze sobą inne emocje niż młodzieńcza miłość. Uczucie nie jest tak intensywne, gorące i temperamentne. Za to znajdziemy w nim szacunek, czułość, poświęcenie, chęć dzielenia z kimś codzienności i spędzania wspólnie czasu. Bohaterowie książki nie poznają się przez internet, nie decydują w trakcie sekundy czy ktoś im się podoba czy nie. Podążają tradycyjną ścieżką – w poszukiwaniu partnera mogą się ewentualnie posunąć do umieszczenia ogłoszenia w gazecie. Autorka opisuje ich spotkania, rozmowy przy kawie, wysyłane do siebie latami listy.

Piękny jest ten zbiór historii. Pokazuje blaski i cienie życia, ale każdorazowo przynosi ukojenie. Autorka opisując miłosne perypetie prawdziwych ludzi, pokazuje, że nigdy nie jest za późno. Kończymy lekturę tego reportażu z uczuciem nadziei, że wszystko może się jeszcze zdarzyć.

Reportaż Agaty Romaniuk przypomniał mi o seansie wspaniałego filmu Miłość w reżyserii Michaela Hanekego. Łączy je temat późnej miłości, związku starszych osób. Jednak Krótko i szczęśliwie jest o wiele bardziej podnoszące na duchu niż film Hanekego. Chociaż i tak czytanie każdej z jedenastu opisanych w książce historii kończyłam ze łzami w oczach.

Po lekturze nasuwa się...