Architects of Terror: Paranoia, Conspiracy and Anti-Semitism in Franco’s Spain

Kto jest Preston? Brytyjski historyk, który od lat zajmuje się wojną domową i frankizmem. Nie pisze o niczym innym. Niespecjalnie zajmują go typowe historiograficzne problemy; celem jego pisarstwa jest walka z ukochanym upiorem, duchem Francisco Franco. Od lat 90. XX wieku stał się bogiem tzw. nurtu antyrewizjonistycznego (podobnie jak Stanley G. Payne jest bogiem tzw. nurtu rewizjonistycznego).

W roku 2013 tak się zagalopował demaskując zbrodnie Franco, że swoją książkę nazwał „Hiszpański holocaust”. I tu się okazało, że wtopił. Sądził, że jak zwykle, cały postępowy świat padnie na kolana i odda mu hołd, a tu... problemy. Owszem, standardowy chórek bojowych historyków antyfaszystów typu Viñas, Casanova czy Reig Tapia oznajmił że rewelacyjne, że dokumentuje, że wyjaśnia, że przygważdża i tak dalej, ale.... oto odezwali się Żydzi. Że bezczelnie relatywizuje zbrodnie, że nie rozumie podstawowych kategorii historiograficznych, że nie potrafi pojąć istoty kluczowych procesów, że kontekstualizuje dowolnie i niekompetentnie... A chodzi oczywiście o słowo „holocaust”; znaczy, że może ono dotyczyć tylko Żydów.

Od tego czasu Preston zaczął mieć problemy. Tu wycofano zaproszenie, a tu go wcale nie zaproszono, tu jakaś uszczypliwa uwaga w Guardianie a tu kąśliwy komentarz na postępowej konferencji naukowej... Preston zrozumiał, że musi coś z tym zrobić. No i już Państwo wiecie, jaka jest geneza książki „Architekci terroru”.

Całość książki to 100% Prestona. Brak własnej kwerendy archiwalnej i spisywanie od innych autorów, przemilczenia, manipulacje, uproszczenia, a wszystko w obficie wezbranym potoku własnego wzmożenia. Dowolny wybór postaci, przedstawionych jako chorążowie antysemityzmu (Mola, Queipo, Carlavilla, Pemán, Tusquets, Gonzalo de Aguilera).

A przede wszystkim nieznajomość kultury hiszpańskiej i tego, na ile i jak zakorzenione w niej były wątki antysemickie. Preston przedstawia je tak, jakby wynalazł je Franco. Nic nie wie o ich obecności w nurcie regeneracionismo, nic nie wie o ich obecności w literaturze, także tej najwyższych lotów, np. u autorów takich jak Blasco Ibañez, Pio Baroja czy inni z tzw. Pokolenia 98. Albo nie zna albo przemilcza zajadły antysemityzm Basków (baskijscy księża pisząc do Watykanu i wyjaśniając, dlaczego Baskowie opowiedzieli się po stronie republiki, wspominają „żydowską oligarchię finansową” wspierającą Franco) i anarchistów (Żydzi i Jezuici jako dwie zagraniczne mafie, które swoimi mackami oplotły lud pracujący miast i wsi). Nie ma żadnej historiograficznej analizy roli masonerii w Hiszpanii, jej roli jako pasa transmisyjnego rewolucyjnych nowinek z Francji, opisu kociokwiku jaki zafundowała w okresie I Republiki a potem w początkach XX wieku w Portugalii, zasięgu masonerii (40-50% posłów i senatorów do kortezów w okresie późnej restauracji należało do lóż),przedstawienia znaczenia wolnomularstwa w propagandzie o „europeizacji” Hiszpanii. No i oczywiście nic o zajadłej wrogości do wolnomularstwa jako konspiracyjnej emanacji burżuazji, którą proletariat powinien zmieść swoją żelazną pięścią.

w skrócie: sekciarz i fanatyk pisze o sekciarstwie i fanatyźmie innych.

Kto jest Preston? Brytyjski historyk, który od lat zajmuje się wojną domową i frankizmem. Nie pisze o niczym innym. Niespecjalnie zajmują go typowe historiograficzne problemy; celem jego pisarstwa jest walka z ukochanym upiorem, duchem Francisco Franco. Od lat 90. XX wieku stał się bogiem tzw. nurtu antyrewizjonistycznego (podobnie jak Stanley G. Payne jest bogiem tzw....