Żadna heretycka idea nie ginie. Stare herezje przebierają się tylko w nowe szaty. Trzeba
przyznać, że ten ponawiany przez wieki, żmudny wysiłek, musi budzić zadumę nad
wytrwałością i celowością działań wrogów Chrystusa. Zastanawia, jak zgodnie współpracują
skrajnie różni od siebie innowatorzy.

Protestantyzm. Zatrute źródło nowoczesności
Arianizm. Największy kryzys Kościoła starożytnego
Milenaryzm. O złudzeniu zbawienia w historii
Apokatastaza, czyli wiara w powszechne zbawienie
Pelagianizm. Ojciec Święty piętnuje tradycjonalistów, a co z progresistami?
Gnoza i gnostycyzm. Pokusa samozbawienia przeciwko misji Syna Bożego
Islam jako herezja chrześcijańska
Modernizm. Suma wszystkich herezji

Jeśli Chrystus nie zmartwychwstał to próżna jest nasza wiara. Pozostanie nam uprzejmość dla ludzi,
zwierząt i przyrody, by poprawić dobrostan planety i przyszłych pokoleń zasiedlających ją istot.
Jezus, póki żył, walczył o sprawiedliwość społeczną; ale cóż, umarł, jak odeszli Sokrates, Budda czy
Mani.
„Prawdziwy Chrystus” heretyków wszystkich stuleci – Mistrz z Nazaretu, Jezus-Nauczyciel, Jezus-
piewca miłosierdzia i sprawiedliwości, jednostka wybitna, może nawet najdoskonalsza w dziejach – to
po prostu „Oto człowiek” Poncjusza Piłata. To Chrystus progresistów XXI wieku, modernistów wieków XIX i XX, Jezus oświeceniowych filozofów, Emmanuel liberalizmu, Chrystus postępowych
protestantów, ale także Chrystus Mahometa, Ariusza, Walentyniana i Marcjona…
Nie jest to jednak Chrystus Kościoła. Jedynego i katolickiego.