Historia pewnej epoki : )

Fryderyk Chopin, głowa pełna nokturnów i ballad, księżycowa uroda i wątłe zdrowie, poeta fortepianu, jeden z najwybitniejszych polskich kompozytorów i Friederike Műller, wiedenka, uczennica gry na fortepianie, oboje na tle barwnego życia muzycznego i towarzyskiego Paryża lat 40. XIX w.

“Wszystkie przymiotniki są tu na nic, wszystkie wykrzykniki mdłe, podziwiam Thalberga, zadziwia mnie Liszt, ale gdy gra Chopin, nie myśli się, nie podziwia, słucha się i jest się szczęśliwym!”

“Chopin, dzięki Bogu, ma się dużo lepiej! […] Niedawno przyszedł do domu cały zmarznięty, ale bardzo zadowolony. Był piękny zimowy dzień. Powiedział: Lubię taką pogodę, tak bardzo przypomina mi moją ojczyznę.”

“W środę, zanim Chopin przyszedł do domu, pojawiła się dama uperfumowana tak, że od razu zaczął pachnieć cały salon. Z powodu jej niezrównoważonego usposobienia wzięłam ją za Polkę, ale okazało się, że była to rosyjska hrabina.”

Z uwagi na liczne przypisy i redakcyjne skróty nie jest to lektura idealna, aczkolwiek młody wiek i urok osobisty autorki sprawiają, że treść jest radosna, świeża, momentami zabawna, nasycona entuzjastycznym uwielbieniem, podziwem i respektem dla geniuszu wielkiego artysty.

Dla obdarzonych słuchem absolutnym lektura obowiązkowa : )

Historia pewnej epoki : )

Fryderyk Chopin, głowa pełna nokturnów i ballad, księżycowa uroda i wątłe zdrowie, poeta fortepianu, jeden z najwybitniejszych polskich kompozytorów i Friederike Műller, wiedenka, uczennica gry na fortepianie, oboje na tle barwnego życia muzycznego i towarzyskiego Paryża lat 40. XIX w.

“Wszystkie przymiotniki są tu na nic, wszystkie wykrzykniki...