Po mangę, na bazie której nakręcono Rycerzy Zodiaku, sięgnąłem początkowo wyłącznie z czystej ciekawości, zastanawiając się, czy może w papierowej wersji odnajdę coś innego niż to, co mieliśmy okazję oglądać na ekranach telewizorów. Saint Seiya nie było bowiem, przyznajmy to szczerze, anime szczególnie udanym. Ba, z dzisiejszego punktu widzenia trudno nawet bronić tego tytułu w jakikolwiek sposób. A jednak jest w nim coś, co sprawia, że jakoś trudno mi w sposób jednoznaczny określić przygody piątki brązowych rycerzy słowem „gniot”. Sentyment? Zapewne tak, ale mam świadomość, że nie tylko ja go odczuwam.

Młody Japończyk imieniem Seiya, wychowany w sierocińcu, w wieku kilku lat został wysłany do Grecji, aby tam szkolić się na rycerza Ateny. Odziani w zbroje poświęcone poszczególnym konstelacjom i noszący imiona tychże rycerze (zwani saintami) od wieków chronią pokój na Ziemi, broniąc jej przed zakusami różnych mrocznych sił, zwłaszcza zaś odwiecznego wroga Ateny – Hadesa. Dzielą się oni na złotych, najpotężniejszych spośród tego grona, srebrnych, niewiele ustępujących mocą złotym, oraz najsłabszych w tym towarzystwie – brązowych. Spośród najstarszych i najbardziej doświadczonych złotych rycerzy wybiera się Wielkiego Mistrza, pełniącego rolę namiestnika wszystkich rycerzy i rzecznika Ateny. Co jakiś czas bowiem rodzi się jej kolejne wcielenie i do chwili, kiedy nie osiągnie dorosłego wieku, przebywającymi w Sanktuarium rycerzami dowodzi de facto Wielki Mistrz (w niektórych tłumaczeniach – papież).

Szkolony przez jedną z nielicznych w rycerskim gronie kobiet, srebrnego rycerza Orła Marin, Seiya pokonuje trudy szkolenia, by w ostatecznym rozrachunku zdobyć upragnioną brązową zbroję Pegaza. Nie wszyscy są z tego zadowoleni, zwłaszcza zaś srebrny rycerz Wężownika Shaina, która usiłuje powstrzymać Seiyę przed wywiezieniem zbroi z Grecji. Podczas pojedynku z nią objawia się moc brązowego rycerza, dalece wykraczająca poza przeciętność i zwiastująca młodemu Seiyi wielką przyszłość. Po licznych perypetiach nasz bohater powraca do Japonii, aby, tak jak mu obiecano, ponownie spotkać się z ze swoją jedyną krewną – siostrą o imieniu Seika. Niestety okazuje się, że jego siostra zaginęła.

Saori Kido, przywódczyni fundacji, do której m.in. należy sierociniec, obiecuje pomóc Seiyi, jednak nie za darmo. W zamian ma on wziąć udział w turnieju walk, gdzie nagrodą jest złota zbroja. Nie mający innego wyjścia, młody rycerz zgadza się. W toku walk poznaje trójkę innych brązowych rycerzy – Smoka Shiryu, Andromedę Shuna oraz Łabędzia Hyogę. Mimo iż są przeciwnikami, zaprzyjaźniają się, i gdy ktoś wykrada zbroję, będącą główną nagrodą, we czwórkę wyruszają, aby ją odzyskać. Jednak zarówno Saori, jak i główny antagonista naszych bohaterów nie są do końca tymi, za których się podają. Starcie z czarnymi rycerzami to dopiero preludium znacznie poważniejszych perypetii, z którymi przyjdzie się zmierzyć piątce bohaterów. Owszem, piątce, gdyż do Seiyi, Shuna, Hyogi i Shiryu dołączy jeszcze jeden rycerz. Kto? To już niespodzianka… Gdy zaś już w komplecie bohaterowie wrócą do Grecji, okaże się, że wcale nie czekają tam na nich z otartymi ramionami.

Mangowa wersja Saint Seiya różni się nieco konstrukcją od swojej animowanej adaptacji. Pierwsze trzynaście tomów obejmuje historię zatytułowaną umownie „Sanktuarium”. Ta pierwsza historia jest chyba najciekawsza z tu przedstawionych. Cała intryga osnuta najpierw wokół brata Shuna – Ikkiego, a następnie związana z działaniami Wielkiego Mistrza została pokazana, przynajmniej moim zdaniem, ciekawiej i czytelniej. Więcej miejsca poświęcono także dzieciństwu głównych bohaterów i działaniom fundacji Kido, zajmującej się wyszukiwaniem kandydatów na brązowych rycerzy. Wreszcie, złoci rycerze, zwłaszcza zaś Camus, Shaka i Mu, zostają przedstawieni dokładniej. Choć nadal jest to historia bardzo długa, pełna nużących niekiedy walk i przepełnionych patosem przemów oraz scen, wydaje mi się bardziej dynamiczna od tej znanej z anime. W ostatnim zaś, trzynastym tomie znalazło się miejsce dla krótkiej opowieści poświęconej Hyodze, która w anime była wstępem do sagi Asgardu. Tutaj jest tylko małym epizodem.

Po mangę, na bazie której nakręcono Rycerzy Zodiaku, sięgnąłem początkowo wyłącznie z czystej ciekawości, zastanawiając się, czy może w papierowej wersji odnajdę coś innego niż to, co mieliśmy okazję oglądać na ekranach telewizorów. Saint Seiya nie było bowiem, przyznajmy to szczerze, anime szczególnie udanym. Ba, z dzisiejszego punktu widzenia trudno nawet bronić tego...