Lądeckie Opowieści

Do Lądka Zdrój jeżdżę od piętnastu lat. Moja przygoda z tym kurortem rozpoczęła się od udziału (kilka lat z rzędu) w warsztatach tanecznych prowadzonych w ramach Lądeckiego Lata Baletowego i Międzynarodowego Festiwalu Tańca. Potem przyjeżdżałam tam z rodziną o różnych porach roku: na wakacje, pobyty świąteczne, na narty, weekendy czy nawet na jeden dzień. Lądek to dla mnie miejsce wyjątkowe, magiczne, tam odpoczywam najlepiej i nie zamieniłabym pobytu w nim na żadne Malediwy czy inne rajskie wyspy. Dlatego też będąc w tym roku (2002) w kurorcie na kilkudniowy pobyt związany z Wigilią I Bożym Narodzeniem, natknęłam się w księgarni na “Lądeckie Opowieści” cz. III Niestety, pomimo usilnych poszukiwań, nie udało mi się nigdzie kupić części pierwszej i drugiej, nad czym głęboko ubolewam, dlatego recenzuję część trzecią, od której rozpoczęłam przygodę z tą serią i głęboko wierzę w to, że jakimś cudem uda mi się również zdobyć wszystkie pozostałe części, także tą, która jest jeszcze w trakcie tworzenia czyli część czwartą.

Książka jest prawdziwą kopalnią i skarbnicą wiedzy o Lądku Zdrój, zarówno tym współczesnym, ale przede wszystkim dawnym. Często, spacerując po Lądku zastanawiałam się nad historią poszczególnych budynków, obiektów i miejsc. W tej książce znalazłam odpowiedź na moje pytania. Odtąd inaczej będę patrzeć na wiele opisanych tutaj obiektów. Pani Ewa Zadora przenosi nas w czasie do odległych lat, gdy Lądek był w rozkwicie i uznawano go za jeden z najlepszych kurortów w Europie.

Opisano tu między innymi zawiłe losy jednego z najbardziej reprezentacyjnych budynków Lądka, a mianowicie Domu Zdrojowego i okalającego go Ogrodu Kawiarnianego. W tej chwili ten obiekt to ruina (mam nadzieję, że będzie odrestaurowany) ale kiedyś stanowił centralny punkt tej miejscowości. Jego świetność można podziwiać na licznych fotografiach, które autorka zamieściła w książce.

Odnoszę wrażenie, że w obecnych czasach głównym punktem reprezentacyjnym Lądka w jego części zdrojowej jest obiekt Wojciech, o którym również można przeczytać w tym niezwykłym przewodniku.

Z ciekawością czytałam też o lądeckiej orkiestrze, jak również o Festiwalu Tanecznym Lądeckie Lato Baletowe – Międzynarodowy Festiwal Tańca. Miałam przyjemność osobiście poznać jego twórczynię, przemiłą i skromną panią Bożenę Jakubczak. Sama brałam udział w tym festiwalu jako uczestnik warsztatów. Gdy organizację festiwalu przejął CKiR, to tylko raz skorzystałam z udziału w warsztatach i koncertach, gdyż jakość i atmosfera tego festiwalu po odejściu Pani Bożeny poleciały na łeb na szyję.

Sporo miejsca autorka poświęciła w książce innej bardzo prestiżowej , cyklicznej lądeckiej imprezie jaką jest Przegląd Filmów Górskich I Festiwal Biegów Górskich im. Andrzeja Zawady. Również miałam przyjemność obserwować osobiście niektóre edycje. Festiwal wiele zawdzięcza niezwykle ciekawej osobie jaką jest Pan Zbigniew Piotrowicz. Z zapartym tchem czytałam o tym jak walczył o prestiż i jakość festiwalu, sprowadzając do Lądka największe gwiazdy polskiego himalaizmu.

Ta książka nie jest zwykłym przewodnikiem. Część trzecia obejmuje takie obszary jak: ulice: Orlą, Leśną i Górzystą. To książka z duszą, w której przygotowanie autorka włożyła ogrom pracy i serce. Miłość do tego uroczego zakątka przebija z każdej kartki. Przepiękna szata graficzna, niesamowite, unikatowe zdjęcia Lądka sprzed lat, niezwykle barwne i ciekawe opowieści związane z tym kurortem powodowały, że nie mogłam oderwać się od lektury, która całkowicie mnie pochłonęła. Niesamowite, że ktoś tak skrupulatnie, ciekawie opisał dzieje najstarszego w Polsce kurortu. Będę do tej książki wracać wielokrotnie, będzie mi towarzyszyć podczas kolejnych wizyt w Lądku abym mogła na spokojnie obejrzeć sobie budynek po budynku i porównać z tym, co napisano o nich w książce. Dla miłośników Lądka, ale nie tylko ta książka – przewodnik to rzecz obowiązkowa. GENIALNA!

Do Lądka Zdrój jeżdżę od piętnastu lat. Moja przygoda z tym kurortem rozpoczęła się od udziału (kilka lat z rzędu) w warsztatach tanecznych prowadzonych w ramach Lądeckiego Lata Baletowego i Międzynarodowego Festiwalu Tańca. Potem przyjeżdżałam tam z rodziną o różnych porach roku: na wakacje, pobyty świąteczne, na narty, weekendy czy nawet na jeden dzień. Lądek to dla mnie...