Książka jest napisana trochę w formie pracy naukowej. Zajmuje się problemem śmierci a motywem przewodnim jest stwierdzenie, że ludzie nie boją się śmierci ale niespełnienia w życiu. I w zasadzie można powiedzieć, że w jakimś stopniu udowadnia tę tezę. Autorka przeprowadziła setki wywiadów z ludźmi o różnym stopniu spełnienia życiowego (osobistego i profesjonalnego) w różnych dziedzinach i kategoriach w jakich można rozpatrywać spełnienie bądź nie. Wszystkim zadawała te same pytania odnośnie, życia, śmierci, celów życiowych i spełnienia.

W książce są oczywiście tylko wybrane wywiady. Poza 'zwykłymi' ludźmi, te same wywiady przeprowadzała z ludźmi tzw. kreatywnymi, którzy osiągnęli już światowe uznanie w swoim polu: artystami (malarze, rzeźbiarze, aktorzy, reżyserzy, muzycy) i naukowcami (fizykami, psychologami, psychiatrami, matematykami). Na początku czytając wywiady z ludźmi kreatywnymi, które są ciekawe same w sobie, wydają się one zwykłe tak jak wywiad z jakimś pisarzem, który przeczytać możemy w jakimś magazynie. Generalnie są pochłonięci pracą, pasjonują się nią, planują przyszłe projekty mimo, że są raczej w drugiej połowie życia. Potem czytamy wywiady ze 'zwykłymi' ludźmi. I nagle staje się jasne skąd wziął się ten cały podział. W tych wywiadach czuć po prostu ogromny smutek. I nie ważny jest status, zawód, rodzina i majątek. Różny jest może poziom tego smutku ale generalnie ludzie nawet dopiero po 50 już w zasadzie nie mają nic ekscytującego przed sobą. Co najwyżej mogą kontynuować jakąś tam pracę, która im daje pieniądze aż do emerytury. Mówią, że już za późno, żeby cokolwiek zaczynać, że szansa minęła. A u młodych przeważa zdezorientowanie i niezdecydowanie, które powoduje, że dryfują przez życie bez większego celu. Ogólnie jest podkreślone, że być może niektórzy z nich by sie odważyli na podążenie za jakimiś swoimi marzeniami ale np. bezpieczeńśtwo finansowe jest dla nich zbyt ważne, żeby ryzykować coś niepewnego. Natomiast, szczególnie wśród artystów panuje przekonanie, że trzeba się poświęcić temu do czego czuje się powołanie bez względu na to czy się uda czy nie. Ciekawe też jest, że pytani czy chcieli by wrócić po śmierci albo przed swoimi narodzinami i kiedy, ludzie kreatywni wydawałoby się oczywiste odpowiedzi motywowane przez ciekawość typu antyczna Grecji i tysiąc lat do przodu. Natomiast 'zwykli' ludzie chcieli zobaczyć jak żyli rodzice i swoje dzieci jak sobie radzą w kilka lat po śmierci.

Jeśli ktoś się zastanawia nad wyborem drogi życiowej wskazówka wydaje się oczywista. Ale... zabrakło mi w tej książce jednej oczywistej grupy (być może ciężko do takiej dotrzeć i może jej przedstawiciele są w grupie 'zwykłej'). Chodzi mi o niespełnionych artystów, naukowców. Ludzi, którzy próbowali ale nie osiągnęli w tej dziedzinie żadnego sukcesu. Do której grupy wywiadów by należeli?

Taka inna drobna wada która ukłuła w oczy to wrzucenie wszystkich artystów do jednego worka. Sam skrzypek Isaac Stern nalegał w wywiadzie, że on jest tylko odtwórcą a nie twórcą bo przecież to nie on napisał muzykę, którą gra. Autorka w opisie wywiadów potem go krytykuje, że nie wie o czym mówi i że muzycy, którzy tylko odtwarzają utwory są takimi samymi twórcami co kompozytorzy, malarze, pisarze itp. co jest oczywistą brednią. Są twórcy, którzy tworzą i odtwórcy, którzy odtwarzają (jak aktorzy czy muzycy grający cudzą muzykę) Potem się zastanawia w podsumowaniu czemu w wywiadach była wyraźna różnica między muzykami występującymi na scenie a pozostałymi artystami, z którymi rozmawiała...

Książka jest napisana trochę w formie pracy naukowej. Zajmuje się problemem śmierci a motywem przewodnim jest stwierdzenie, że ludzie nie boją się śmierci ale niespełnienia w życiu. I w zasadzie można powiedzieć, że w jakimś stopniu udowadnia tę tezę. Autorka przeprowadziła setki wywiadów z ludźmi o różnym stopniu spełnienia życiowego (osobistego i profesjonalnego) w...