Po tę książkę sięgnęłam będąc pod wrażeniem biografii Marlene Dietrich autorstwa Pana Gortnera. Jako, że czułam niedosyt i chciałam dowiedzieć się czegoś więcej o tej ekscentrycznej damie, ucieszyłam się niezwykle, gdy w ręce wpadła mi biografia aktorki autorstwa jej córki.

Na samym początku książki rzuciły mi się w oczy rozbieżności dotyczące ojca i ojczyma Dietrich (daty i okoliczności śmierci obu). Są niezgodne z danymi, które można znaleźć w innych biografiach aktorki. Nie jest to może bardzo istotne, ale postawiłam uszy na sztorc, gdyż te rozbieżności są dość zasadnicze. Chyba wnuczka powinna wiedzieć, kiedy jej dziad opuścił ten świat i kiedy jej babka po raz drugi stanęła na ślubnym kobiercu. Ale dobrze, z tego afery kręcić nie ma co, idźmy dalej.

Historia opowiedziana przez Marię jest fascynująca. Nie mogłam się od niej oderwać. Miałam przyjemność porównywania puntu widzenia córki z punktem widzenia matki zaprezentowanym w książce Pana Gortnera. Składałam sobie historie, ach, zaiste, było to niezwykle ciekawe skonfrontować te dwie perspektywy.
Powolutku jednak książka autorstwa córki, będąca początkowo relacją i raportem życia zawodowego i rodzinnego słynnej rodzicielki, przeradza się w bajkę o żelaznym wilku. Obraz Dietrich, która wcześniej jawiła mi się jako niezależna, silna postać, zaczął przeradzać się w obraz potwora. Kobietę, która kroczy przed siebie bez skrupułów, niszczy wszystkich, łącznie z własną córką, gdy uważa, że tego wymaga jej wygoda i poczucie komfortu. Na początku nie było to bardzo dotkliwe, ot gwiazda uważająca, że wolno jej więcej niż innym. Ale strona po stronie, było tylko gorzej. Na końcu książki czułam już tylko obrzydzenie, niechęć i niedowierzenie, że można być tak odrażającą kreaturą.

Nie chciałabym wchodzić w szczegóły ani zbędne streszczenia. Podsumuję jedynie własne przemyślenia. Moim zdaniem ta książka to rewanż. Oczyszczenie i zemsta po latach niszczenia przez Dietrich najbliższych, upokarzania i pozwolenia na złamanie duszy własnej córki, a do tego nędznych prób destrukcji jej nowej rodziny. Nasunęło mi się jednak pytanie: dlaczego doszło do tych zwierzeń dopiero po śmierci matki. A dokładnie rok po jej śmierci. Ta książka nie powstała w rok. Ma prawie tysiąc stron. Była pisana co najmniej kilka lat. Dlaczego Pani Riva nie napluła na swoją matkę zanim ta kopnęła w kalendarz. Dlaczego okropne i odrażające szczegóły opublikowała dopiero po śmierci matki.
Jak mówią mędrcy, jak nie wiadomo o co chodzi, to pewnie o pieniądze.

Marlene Dietrich nie była święta, wręcz przeciwnie, ale wszyscy, łącznie z jej córką, grzecznie jej przytakiwali, gdyż płaciła rachunki lub za jej sprawą można było sobie ekstra dorobić . Dopiero, gdy zeszła z tego świata córka wystawiła jej cenzurkę. Niestety, uważam, że sobie też.

Odejmuję jedną gwiazdkę za hipokryzję

Po tę książkę sięgnęłam będąc pod wrażeniem biografii Marlene Dietrich autorstwa Pana Gortnera. Jako, że czułam niedosyt i chciałam dowiedzieć się czegoś więcej o tej ekscentrycznej damie, ucieszyłam się niezwykle, gdy w ręce wpadła mi biografia aktorki autorstwa jej córki.

Na samym początku książki rzuciły mi się w oczy rozbieżności dotyczące ojca i ojczyma Dietrich...

Fantastycznie napisana książka. Zważywszy na jej objętość obawiałam się, że będzie z czasem nużąca, ale nic z tego, czyta się jednym tchem. Niezwykle ciekawy opis życia dawnych gwiazd kina, czasami wprawiający w osłupienie, a czasami w zażenowanie. Na pewno pokazuje, że oderwanie celebrytów od tzw. normalnego życia nie jest wytworem tylko dzisiejszych czasów. Bardzo polecam.

Fantastycznie napisana książka. Zważywszy na jej objętość obawiałam się, że będzie z czasem nużąca, ale nic z tego, czyta się jednym tchem. Niezwykle ciekawy opis życia dawnych gwiazd kina, czasami wprawiający w osłupienie, a czasami w zażenowanie. Na pewno pokazuje, że oderwanie celebrytów od tzw. normalnego życia nie jest wytworem tylko dzisiejszych czasów. Bardzo polecam.

Po lekturze książki Mari Rivy Marlene Dietrich. Prawdziwe życie legendy kina pomysłem sobie, że gdyby aktorka dziś żyła, to byłaby królową Instagramu. Riva, córka legendy kina napisała fascynującą książkę o swojej matce. Kobiety, która do perfekcji stworzyła i opanowała swój wizerunek. Z wielką pasją współtworzyła kostiumy do swoich filmów, fryzury, makijaż. Miała też tendencję do bezgranicznej wiary w swoje kłamstwa, takie, które pasowały do wizerunku. To jednak tylko część obrazu, jaki wyłania się z książki. Drugi to osoby czasami dość okrutnej, apodyktycznej. Z córki praktycznie od dziecka zrobiła swoją niewolnicę. Niemalże cały czas towarzyszyła jej na planach filmowych. Edukacja była dla niej nieważna. Odnosiłem wrażenie, że im dalsze losy opisywane były, tym dojrzalszy był stosunek córki do matki. Więcej widziała wad w niej. Na stronach pojawia się też wiele postaci z XX wieku. Mamy rodzinę Kennedych, Ericha Marię Remarque'a. Edith Piaff, Billie go Wildera czy Jeana Gabina. Jeśli drogie dzieci, myślcie, że płynna seksualność to wynalazek naszych czasów, to Dietrich w kompleksy by was wpakowała. Wielkim jej atutem jest korespondencja Dietrich z reżyserami, kochankami, mężem. Bolesny rozrachunek z matką, ale i samą sobą. Autorka opisuje gwałt, którego doświadczyła. Swoje uzależniania. Ostra i bezkompromisowa to książka.

Po lekturze książki Mari Rivy Marlene Dietrich. Prawdziwe życie legendy kina pomysłem sobie, że gdyby aktorka dziś żyła, to byłaby królową Instagramu. Riva, córka legendy kina napisała fascynującą książkę o swojej matce. Kobiety, która do perfekcji stworzyła i opanowała swój wizerunek. Z wielką pasją współtworzyła kostiumy do swoich filmów, fryzury, makijaż. Miała też...

Moje fascynacje. Najpierw zawsze jest ten pierwszy raz, Kidy coś zobaczę, usłyszę, przeczytam. I czuje wielka ekscytacje, urzeczenie, oczarowanie. I nie wiem jak mogłam do tej pory żyć bez tego dojmujacego odurzenia, i nie wyobrażam sobie dalszej egzystencj bez tego uczucia, bez podniety, fascynacji. I pławię się w tym, nakręcam, odurzam. Szukam więcej, poznaję, snuję plany, marzę. Fascynacja osiąga apogeum. Jeszcze podsycam jej ogień, próbuję podtrzymać poziom ekscytacji i zainteresowania, ale poziom emocji opada, czas robi swoje, nieubłaganie rozcieńcza atencje.

Jak było z Marlene Dietrich? W sumie nie pamiętam początku, nie pamiętam wielkiego zachwytu. Ona była od zawsze, myślałam o niej jak o ikonie, wielkiej gwieździe, pięknej aktorce, kobiecie - wampie uwodzacej wszystkich, niezależnie od płci. Ale czy w mojej ocenie zasłużyła na te opinie czy też bezwiednie przejęłam je od innych? Pamiętam "Szanghaj Ekspres", cudowne zdjęcia i piękne cienie na twarzy Dietrich. Potem szukałam tego wrażenia w innych jej filmach, jednak bezskutecznie. Nie cenię jej także jako aktorki, nie pociąga mnie jej gra. A jej piosenki? Żadnej nie mogę sobie przypomnieć. Ale pomimo wszystko nadal myślę o niej jak o Wielkiej Marlene.

Kiedyś już czytałam jej biografię, jednak była tak powierzchowna i lakoniczną, że wywołała we mnie niesmak. Postanowiłam, że kiedyś jeszcze wrócę do tematu. I wróciłam. Tym razem książkę napisała jej córka, Maria Riva. I nie mogę powiedzieć aby była powierzchowna albo lakoniczna, co to, to nie. Pokazuje Marlene jako człowieka - kobietę, córkę, matkę, żonę, kochankę, aktorkę, piosenkarkę. Jest to z jednej strony obraz bardzo naturalistyczny i odarty z ozdobników a z drugiej przepełniony ogromnym uczuciem, pełen fascynacji i bezbrzeżnej wyrozumiałości. Jedna z najlepszych biografii jakie czytałam

Moje fascynacje. Najpierw zawsze jest ten pierwszy raz, Kidy coś zobaczę, usłyszę, przeczytam. I czuje wielka ekscytacje, urzeczenie, oczarowanie. I nie wiem jak mogłam do tej pory żyć bez tego dojmujacego odurzenia, i nie wyobrażam sobie dalszej egzystencj bez tego uczucia, bez podniety, fascynacji. I pławię się w tym, nakręcam, odurzam. Szukam więcej, poznaję, snuję...

Wciągająca, niesamowita opowieść pisana przez córkę Dietrich. Biografia do bólu szczera, barwna, ale niepiękna bo przedstawia osobistą tragedię autorki. RIva z imponującą trzeźwością, bez zbędnego rozczulania się nad sobą i mimo wszystko wspaniałomyślnie pokazuje kim była osoba, którą wielbiły tłumy, a w której cieniu przyszło jej żyć - potworem. Dla mnie więc to nie tylko fascynująca monografia o wielkiej ikonie kina i złotej erze Hollywood, ale też poruszający dramat o wspaniałej, niezwykle silnej kobiecie, której jakimś cudem duch nie dał się złamać pod ciężarem gargantuicznie rozbuchanego ego toksycznej matki.

Wciągająca, niesamowita opowieść pisana przez córkę Dietrich. Biografia do bólu szczera, barwna, ale niepiękna bo przedstawia osobistą tragedię autorki. RIva z imponującą trzeźwością, bez zbędnego rozczulania się nad sobą i mimo wszystko wspaniałomyślnie pokazuje kim była osoba, którą wielbiły tłumy, a w której cieniu przyszło jej żyć - potworem. Dla mnie więc to nie tylko...

W tej powieści Maria Riva pokazuje nam obraz Marleny Dietrich: kobiety, aktorki, żony, kochanki a przede wszystkim matki. Nie podejmę się oceny jej metod wychowawczych bo matki, chociaż kochają swoje dzieci często nie mają świadomości, że je krzywdzą. Z pewnością jest to pozycja dla miłośników książek biograficznych - polecam

W tej powieści Maria Riva pokazuje nam obraz Marleny Dietrich: kobiety, aktorki, żony, kochanki a przede wszystkim matki. Nie podejmę się oceny jej metod wychowawczych bo matki, chociaż kochają swoje dzieci często nie mają świadomości, że je krzywdzą. Z pewnością jest to pozycja dla miłośników książek biograficznych - polecam

Podstawowe pytanie, które zaraz na początku lektury pojawiło się: jakie motywy kierowały Marią Rivą, że zabrała się - ona lub ghost writer/zy - za pisanie subiektywnej (ex definitione) biografii swej wybitnej matki? Po zakończeniu mam pewność - jedynie merkantylne.

W stosunku do rodziców przeważają dwa rodzaje nastawienia emocjonalnego: miłość lub nienawiść, neutralność jest raczej rzadkim zjawiskiem. Jeśli kocham - idealizuję, hagiografizuję. Jesli nienawidzę - przeklinam, sprawiam, że na światło dzienne wychodzą te fakty, które nie powinny były zostać ujawnione, bo "o rodzicach (jak o umarłych) albo dobrze, albo wcale" (nawiasem - kompletna bzdura...).

Maria Riva prezentuje zdumiewającą postawę: i kocha, i nienawidzi, co świadczy albo o tym, że sama jest zaburzona (np. BPD),albo "all about the money" lub jedno i drugie...

Odnośnie do formy książki: jest bardzo nierówna. Początkowy etap życie Dietrich dłuży się niemiłosiernie i jest niezwykle nudny, późniejszy - z początków jej kariery: podobnie, etap amerykański jest dość monotematyczny, kręci sie wokół kolejnych filmów i romansów, natomiast pustelnicza końcówka życia, niemal 15-letnia - potraktowana jest monotematycznie (narkomanka i alkoholiczka, do tego abnegatka) i bardzo skrótowo, pozostawiając niedosyt.

Dietrich była wybitna - banał.
Dietrich była psychopatką - dla mnie rzecz oczywista (topienie psów, zjadanie jagniąt, patologiczna skłonność do konfabulacji).
Dietrich na swój sposób kochała Marię Rivę - ta zaś, niewdzięczna, traktowała swą matkę przedmiotowo i dokonała na kartach biografii jawnego aktu autokanonizacji - jest jasne jak słońce.
Dietrich była potwornie głupia - wbrew temu, co pisze Riva (bystrość umysłu, wybitna inteligencja Dietrich) - wystarczy przeczytać to, co wyczyniała w swoim życiu, aby ów wniosek był oczywisty: wzbraniała się przed wizytami u lekarzy ("do lekarza idzie się z gotową diagnozą"),korzystała z usług znachorów albo zwykłych oszustów, wypowiadała autorytatywne opinie na każdy temat, będąc de facto niewykształconą ignorantką - to tylko próbka jej wybitnej wprost głupoty.

Książkę przeczytać warto, ale nie warto jej kupować, chociażby ze względu na skandaliczny poziom translacji trzech tłumaczek: Wiśniewskiej, Pomadowskiej i Skowron (chętnie przekażę Wydawnictwu Znak multum egzemplifikacji).

Podstawowe pytanie, które zaraz na początku lektury pojawiło się: jakie motywy kierowały Marią Rivą, że zabrała się - ona lub ghost writer/zy - za pisanie subiektywnej (ex definitione) biografii swej wybitnej matki? Po zakończeniu mam pewność - jedynie merkantylne.

W stosunku do rodziców przeważają dwa rodzaje nastawienia emocjonalnego: miłość lub nienawiść, neutralność...

Była nieodłączną częścią XX wieku, ciekawie jest obserwować jak wyglądał ten czas w Europie i na świecie przez pryzmat jej życia. Książka nie jest lukrowaną laurką gwiazdy, ale chronologicznym sprawozdaniem z jej życia, z wszystkimi blaskami i cieniami jakie niesie dla gwiazdy takiego formatu i jej rodziny sława i pieniądze.
Nie brakuje też rys na tym kryształowym posągu legendy Hollywood. Lektura warta uwagi.

Była nieodłączną częścią XX wieku, ciekawie jest obserwować jak wyglądał ten czas w Europie i na świecie przez pryzmat jej życia. Książka nie jest lukrowaną laurką gwiazdy, ale chronologicznym sprawozdaniem z jej życia, z wszystkimi blaskami i cieniami jakie niesie dla gwiazdy takiego formatu i jej rodziny sława i pieniądze.
Nie brakuje też rys na tym kryształowym posągu...

Książka fascynuje, szeroko otwiera wrota do intymnej relacji matka- córka, pokazuje całe ekscentryczne życie i degrengoladę odchodzenia Marlenę. Polecam, warto się zagłębić, dać porwać...

Książka fascynuje, szeroko otwiera wrota do intymnej relacji matka- córka, pokazuje całe ekscentryczne życie i degrengoladę odchodzenia Marlenę. Polecam, warto się zagłębić, dać porwać...

💭 Wasze trzy pierwsze skojarzenia z Marleną Dietrich to?

***
Ta niekwestionowana gwiazda Hollywood nieustannie fascynuje kolejne pokolenia, a jej odwaga w wyrażaniu siebie zapiera dech w piersiach.

*
Marlene Dietrich słynęła z kontrowersyjnych poglądów oraz nietuzinkowego sposobu bycia. Była zadeklarowaną antynazistką oraz otwarcie mówiła o swoim biseksualizmie.

*
Miała romans m.in. z pisarką Mercedes de Acosta i pisarzem Ernestem Hemingwayem. Największą miłością jej życia był m.in. francuski aktor Jean Gabin oraz niemiecki oficer Carl Seidlitz.

*
Została żoną Rudolfa Siebera i miała z nim jedno dziecko, córkę Marię. To właśnie ona napisała jedną z najciekawszych biografii swojej matki.

*
Z jej książki wyłania się obraz kobiety, aktorki oraz ikony stylu, która zawsze robiła wszystko, na co w danym momencie miała ochotę.

*
Kiedy mówiła, inni słuchali jej z zaciekawieniem, kiedy się poruszała wszyscy odwracali za nią wzrok. Była kuszącą uwodzicielką, która znała swoje ciało oraz własne potrzeby. Miała odwagę żyć tak, jak jej dyktowało serce. Podejmowała kontrowersyjne decyzje i bardzo mocno ceniła sobie wolność oraz niezależność.

*
Tak, Marlene Dietrich była na pewno postacią nietuzinkową.

„Jej zimna, jasna twarz nie pytała o nic, po prostu była i czekała… Patrząc na nią każdy mógł śnić swój własny sen”.

*
Jaka była naprawdę?

*
„Ikona stylu, królowa życia i toksyczna matka. Perfekcjonistka z wielkim ego, która nie cofała się przed niczym. […] Uwiodła kochankę Grety Garbo i romansowała z Édith Piaf. Na złość Goebbelsowi zrzekła się niemieckiego obywatelstwa.” Kochała diamenty oraz futra i zajadała się gęsim smalcem. Była uzależniona od soli przeczyszczających i podobno jako jedna w pierwszych gwiazd Hollywood korzystała z operacji plastycznych.

*
Maria Riva napisała wyjątkową biografię, pełną ciekawostek i mnóstwa anegdot.
*
„Marlene Dietrich. Prawdziwe życie legendy kina” to błyskotliwie nakreślony portret ikony wszech czasów, ale równocześnie wspaniała panorama złotej ery Hollywood. „To książka napisana z pazurem, dowcipna, pełna ciepła i szczera aż do bólu.” Serdecznie wam ją polecam!

💭 Wasze trzy pierwsze skojarzenia z Marleną Dietrich to?

***
Ta niekwestionowana gwiazda Hollywood nieustannie fascynuje kolejne pokolenia, a jej odwaga w wyrażaniu siebie zapiera dech w piersiach.

*
Marlene Dietrich słynęła z kontrowersyjnych poglądów oraz nietuzinkowego sposobu bycia. Była zadeklarowaną antynazistką oraz otwarcie mówiła o swoim biseksualizmie.

*
Miała...