Dojrzewanie...

"Można to porównać z zaparciem. Siedzisz sobie na sedesie, grasz na smartfonie, chłopaki zebrały się pod blokiem i ślą esy, żebyś do nich dołączył, więc napinasz się, stękasz - a tu nic. Tracisz cierpliwość, pot cię zalewa, masz ochotę wyskoczyć ze skóry. Bez rezultatów".

Tym zabawnym spostrzeżeniem pragnę wprowadzić was w klimat świetnej książki od Wydawnictwo Literatura, którą zdecydowaliśmy się z Wojtkiem objąć patronatem.

"Filipek i dojrzewanie" Małgorzaty Strękowskiej-Zaremby to pozycja skierowana do młodszych nastolatków, która w lekkiej literackiej formie i przy pomocy lubianego bohatera serii o Filipku wprowadza w kolejny etap życia - czyli w okres dojrzewania.

Serię o Filipku porównuje się do serii o Mikołajku Rene Gościnnego i jest w tym dużo racji. Mamy tu bowiem do czynienia z bystrym, zabawnym chłopcem i jego perypetiach związanych z... codziennością. Do tego rysowane lekką kreską, odrobinę komiksowe grafiki ilustrujące tekst - i już wiadomo, że tego porównania nie da się uniknąć.

To świetna książka dla młodszych nastolatków, tych dojrzewających i tych stojących progu dojrzewania. Podejmuje ważny temat w lekkiej i przyjaznej formie, korzystając z pomocy lubianego bohatera i jego kumpli. Ale spodoba się też dzieciakom, które serii jeszcze nie znają, można ją czytać zupełnie niezależnie i od razu wejść do paczki przyjaciół. Autentyczność zaprawiona humorem, lekkość narracji pełna ciekawych spostrzeżeń i mocne osadzenie w rzeczywistości bliskiej odbiorcy to tylko niektóre z atutów książki. Co prawda Wojtek narzeka na fragmenty o całowaniu (hihi),ale całość bardzo mu się podobała. Oboje zaśmiewaliśmy się nad tekstem i komentowaliśmy "odkrycia" bohaterów. To niebanalna pozycja, którą można potraktować czysto rozrywkowo, ale można też wykorzystać do wprowadzenia w temat dojrzewania i przejścia do pozycji stricte poradnikowych.
Taki patronat to powód do dumy!!! A że książka wychodzi w lubianej i polecanej przez nas serii To lubię mówi samo za siebie.

Dojrzewanie...

"Można to porównać z zaparciem. Siedzisz sobie na sedesie, grasz na smartfonie, chłopaki zebrały się pod blokiem i ślą esy, żebyś do nich dołączył, więc napinasz się, stękasz - a tu nic. Tracisz cierpliwość, pot cię zalewa, masz ochotę wyskoczyć ze skóry. Bez rezultatów".

Tym zabawnym spostrzeżeniem pragnę wprowadzić was w klimat świetnej książki od ...

Niewiele jest książek, podczas czytania których występuje taki szczery, najszczerszy ubaw. Zanim wręczyliśmy książkę naszej dziewięciolatce – czytaliśmy na głos wybrane fragmenty i najzwyczajniej w świecie rżeliśmy ze śmiechu. My, odpowiedzialni dorośli i rodzice prawie sobie tę książkę z rąk wyrywaliśmy. Mąż się wzruszał, natomiast ja patrzyłam oczami wielkimi jak spodki, że dojrzewanie chłopców jest TAKIE właśnie.
Filipek Zaskroniec to przesympatyczny, rezolutny chłopiec, który wraz z kolegami tworzy mieszankę wybuchową pomysłów, psikusów, dobrych rad i wyczynów. Wydaje się, że oprócz świetnej zabawy naszych chłopców nie interesuje nic do czasu, kiedy niektórzy z nich zaczynają zauważać w sobie niepokojące zmiany. Dociekliwy jak zwykle Filipek nie może pojąć, co takiego sprawia, że jeden nagle ma stopę wielkości kajaka, a drugi ogląda się za dziewczynami i marzy o całowaniu. Wspólnie dochodzą do wniosku, że to musi być nic innego, jak dojrzewanie, którego wszyscy się trochę boją, wstydzą i krępują, ale które mimo całej swojej kłopotliwości jest mega zabawnym procesem! I właśnie się zbliża. Wywołuje mnóstwo zabawnych sytuacji, a chłopcy
(i dziewczynki) obserwując zmiany w swoich ciałach i głowach powoli z dzieci przeistaczają się w nastolatków. Oczywiście, hormonów im nie brakuje, bo przecież takiego nastolatka nikt, dosłownie nikt nie rozumie i każdy stawia mu kłody pod nogi, a życie polega na jednoczesnym wznoszeniu się pod chmury i spadaniu na dno. Jak na przykład ta pani od muzyki, która każe śpiewać solo, gdy mutacja hula na całego. Albo mama jednego z przyjaciół, kompletnie nierozumiejąca, jak świetną zabawą może okazać się przymierzanie biustonoszy, czy podchody mające na celu zrealizowanie skrzętnie zaplanowanej akcji pod tytułem „Pierwszy pocałunek”.
Książka jest super i myślę, że dzieciaki w przededniu dojrzewania bardzo ją docenią. W zabawny, często ironiczny, czyli typowo nastolatkowy sposób przedstawia perypetie związane z dojrzewaniem przeplatając je jednocześnie podręcznikowymi informacjami, co według mnie jest świetnym rozwiązaniem, ponieważ młody czytelnik nie wiedzieć kiedy przyswaja sobie potrzebną wiedzę i terminologię. Dla mnie, wyznawczyni zasady, że najlepsza jest nauka przez zabawę jest to prawdziwa petarda i nie ma znaczenia, że opowiada głównie o chłopięcym dojrzewaniu. Dziewczynki też spokojnie mogą czytać i może dzięki temu będzie im łatwiej zrozumieć i ogarnąć tych niesfornych chłopaków, którzy nagle zaczynają zachowywać się jak kosmici.
Książka ukazana dzięki Wydawnictwu Literatura
jest standardowej grubości, w twardej, kolorowej okładce. W środku dużo tekstu drukowanego zwykłą czcionką i czarno-białe, trochę komiksowe rysunki. Nas te rysunki zauroczyły i analizowanie ich okazało się równie świetną zabawą, co samo czytanie. Podzielona jest na rozdziały, a każdy z nich kończy się zwalającym z nóg, dowcipnym instruktażem z tabelkami i wykresami włącznie. Bo przecież dojrzewanie trzeba zrozumieć na całego! To normalna kolej rzeczy i nie powinno się traktować tego zjawiska w żaden szczególny sposób: ma być oczywiste i naturalne. A już najlepiej, kiedy można się przy okazji dobrze bawić.
Dlatego jeśli szukacie czegoś dla początkujących nastolatków, bez dwóch dań – trafiliście w dziesiątkę. Polecamy ogromnie!

Niewiele jest książek, podczas czytania których występuje taki szczery, najszczerszy ubaw. Zanim wręczyliśmy książkę naszej dziewięciolatce – czytaliśmy na głos wybrane fragmenty i najzwyczajniej w świecie rżeliśmy ze śmiechu. My, odpowiedzialni dorośli i rodzice prawie sobie tę książkę z rąk wyrywaliśmy. Mąż się wzruszał, natomiast ja patrzyłam oczami wielkimi jak spodki,...