Augustyn Barruel urodził się 2.10.1741 r. w Villeneuve de Berg w Vivarais, w Sewennach. Wstąpił do Towarzystwa Jezusowego. Po zniesieniu zakonu we Francji przeniósł się do Austrii, a po skasowaniu zakonu podróżował po Europie jako nauczyciel z powierzonym sobie wychowańcem z bogatego domu. W podróży tej zgromadził znaczny zapas materiałów, które wykorzystał w swoich późniejszych pracach. Około 1777 roku powrócił do Francji, w chwili gdy Kościół i religia były tam silnie zagrożone. Barruel poświęcił się cały obronie religii i nie chciał przyjąć żadnych urzędów ani obowiązków, aby tym swobodniej móc oddać się swojej pracy.

Zaczął pisywać w „L’Année littéraire” Frérona. W 1788 rozpoczął redagowanie dziennika „Journal ecclésiastique”, wydawanego od roku 1760 przez ks. Dinouarta. Barruel prowadził ten dziennik dalej w duchu nieco odmiennym, aż do r. 1792, tj. do chwili, gdy rewolucja zmusiła go do szukania schronienia w Anglii. Tam w 1794 r. wydał w Londynie swoją Historię duchowieństwa francuskiego podczas rewolucji (Histoire du clergé de France pendant la revolution).

Daleko większe znaczenie ma następne dzieło, o jakobinizmie, Mémoires pour l'histoire du jacobinisme, Londyn 1796 r. W pracy tej autorowi nie szło o napisanie wyczerpującej historii jakobinów, lecz raczej o skreślenie dziejów tajnych towarzystw, dążących systematycznie do obalenia religii i tronów. Oskarżał on Voltaire’a, d’Alemberta i Fryderyka II, jako naczelników wielkiego spisku, wymierzonego przeciwko religii, prowadzonego dalej przez encyklopedystów, wolnych mularzy, iluminatów.

Barruel otwierał czytelnikom swoich dzieł oczy na wielkie niebezpieczeństwa, jakie grożą Kościołowi i państwu ze strony tajemnych towarzystw, tak długo tolerowanych, a nawet popieranych przez rządy, do których wywrócenia zmierzały.

Po upadku Dyrektoriatu Barruel oświadczył się za rządem konsularnym i powrócił do Francji wraz z wieloma innymi kapłanami dzielącymi jego polityczne przekonania. W latach następnych zasłynął obroną Stolicy Apostolskiej przed protestacjami części biskupów francuskich. Barruel zwycięsko wystąpił przeciwko całej partii nieprzychylnej Rzymowi, zbijając jej poglądy w znakomitym na swój czas dziele pod tytułem Du Pape et de ses droits réligieux, a l’occasion du concordat (O papieżu i jego prawach religijnych, przy okazji konkordatu),1803 r.

Augustyn Barruel umarł w Paryżu, jako kanonik honorowy, 5 października 1825 r.

W Polsce, która, przyjmując zgubne posiewy rewolucji francuskiej, gościnnie jednak przyjęła wygnanych przez rewolucję kapłanów francuskich, dzieła Barruela zyskały szeroki rozgłos. Znalazł on zdolnego tłumacza w osobie ks. Karola Surowieckiego, reformata, który wydał jego pamiętniki pt. Historia jakobinizmu i Helwienki, czyli listy prowincjonalno-filozoficzne.