Oni to nie są.
Przeważa postawa braku głębszej refleksji nad zbrodniami rodziców, mimo, że sporo bohaterów wyrosło na kawiarnianych, ale zawsze, opozycjonistów.
Najbardziej żałosną postacią jest Fejgin, który uważa swojego ojca za skrzywdzoną ofiarę antysemickiego spisku.
Btw, tak się złożyło, że 6 z 7 przedstawionych postaci to Żydzi, ale oczywiście termin "żydokomuna" to kłamliwy, antysemicki stereotyp.

Oni to nie są.
Przeważa postawa braku głębszej refleksji nad zbrodniami rodziców, mimo, że sporo bohaterów wyrosło na kawiarnianych, ale zawsze, opozycjonistów.
Najbardziej żałosną postacią jest Fejgin, który uważa swojego ojca za skrzywdzoną ofiarę antysemickiego spisku.
Btw, tak się złożyło, że 6 z 7 przedstawionych postaci to Żydzi, ale oczywiście termin "żydokomuna" to...

Córka Bolesława Bierura całkowicie zaprzecza faktom historycznym. Według historyków (i nie tylko),Bierut był największym zbrodniarzem w całej historii Polski, odpowiedzialnym za śmierć wielu tysięcy ludzi. Norman Davies z kolei porównał Bieruta do Józefa Stalina. Natomiast córka, Aleksandra Jasińska nie zgadza się z tym, jak twierdzi "uważam, że to nieprawda. Uważam, że był dobrym czlowiekiem". Zaprzecza również powiązaniu ojca z NKWD, a to oczywiste i udowodnione, że Bolesław Bierut był również agentem. A może wżarło się w nią niczym rdza w metal, przekonanie o nieskazitelności ojca, wszak od małego była karmiona kłamstwami.
Następny rozmówca, syn Anatola Fejgina twierdzi "byłem wychowywany w ramach systemu komunistycznego, w przekonaniu, że jest to słuszny ustrój, dobry system". Niestety na stwierdzeniu faktów, iż komunizm to zła droga, się kończy, bowiem syn również mocno zaprzecza prawdzie o ojcu, zaprzecza nawet notatkom, w których ojciec przyznaje się do co niektórych postępków, bo jak twierdzi...wziął czyjeś winy na siebie hmm...niestety mówi bzdury, które ciężko się czyta.
Dwa pierwsze wywiady...nie wiem czy to był dobry pomysł umiejscawiać je w książce. Córka Bieruta oraz syn Fejgina bronią własnych rodziców, zwłaszcza, że opowiadają o tym jak dobre mieli z nimi relacje. Nie jest nikogo marzeniem znienawidzić swoich bliskich, żyć z obciążeniem, odpowiedzialnością za zło dokonane, z którymi musieliby sobie radzić godząc się na prawdę powszechną, zatem w obronie własnej radzą sobie poprzez odrzucanie wszystkiego co stawia głównie ich ojców w złym świetle, całkowite wyparcie/zaprzeczanie a wręcz w niektórych przypadkach gloryfikowanie rodziców. Jednak miło byłoby, gdyby ich samooszukuwanie się ograniczyło się do ich samych. Każdy kto zna chociaż trochę historię, dobrze wie jak było.
Pod względem psychologicznym dwa interesujące przypadki aczkolwiek mocno irytujące momentami.
Reszta wywiadów jest już w innym tonie, bardziej realnym, bardziej anty.
Autorzy opowiadają nie tylko o działalności komunistycznej swoich bliskich ale też o korzyściach z tego płynących, uprzywilejowaniach, o lepszej jakości życia, o "sklepach z żółtymi firankami" ale też o tym jak w późniejszych latach nazwisko stało się dla nich poniekąd piętnem, przez co byli w wielu kręgach odrzucani.
Większość z tych osób wyjechała z Polski, bo w tej nie było dla nich miejsca, niektórzy wrócili dopiero po wielu, wielu latach, niektórzy wcale.

Krystyna Naszkowska moim zdaniem zadaje trafne pytania i dzieli się podobnymi do moich spostrzeżeniami.
Nie podobało mi się natomiast nawiązywanie do obecnej władzy, jej krytyka. W tej książce nie powinno mieć to miejsca. Szkoda, że Pani Krystyna pociągnęła ten temat...na szczęście jest to szczegół poruszany tylko w dwóch rozmowach. Jednak właśnie za ten szczegół muszę odjąć jedną gwiazdkę.

Lektura bezsprzecznie dla mnie przykuwająca i dociekliwa. Mimo, że tematyka jest niewątpliwie ciężka, czyta się ze zdecydowaną lekkością.
Jest to moja pierwsza książka skupiająca się wyłącznie (pomijając nietrafioną decyzję poruszania kwestii współczesnej polityki) na ustroju komunistycznym w Polsce, cieszę się, że wzbogaciłam swoją wiedzę o niektóre fakty, o których nie miałam pojęcia.

Córka Bolesława Bierura całkowicie zaprzecza faktom historycznym. Według historyków (i nie tylko),Bierut był największym zbrodniarzem w całej historii Polski, odpowiedzialnym za śmierć wielu tysięcy ludzi. Norman Davies z kolei porównał Bieruta do Józefa Stalina. Natomiast córka, Aleksandra Jasińska nie zgadza się z tym, jak twierdzi "uważam, że to nieprawda. Uważam, że...

Temat ciekawy, ale autorka wyraźnie nieprzygotowana do prowadzenia rozmów, które w książce zawarła. Brak szerszego tła społecznego, dociekliwości na temat opisywanych wydarzeń, a niekiedy "przyciśnięcia" rozmówców.

Temat ciekawy, ale autorka wyraźnie nieprzygotowana do prowadzenia rozmów, które w książce zawarła. Brak szerszego tła społecznego, dociekliwości na temat opisywanych wydarzeń, a niekiedy "przyciśnięcia" rozmówców.

Dwa pierwsze wywiady takie sobie, niekiedy nudne, pozostałe bardziej wyraziste. Rozmowy toczą się wokół ich zaniku wiary w komunizm, marca'68 i co się z nimi działo po tych wydarzeniach. Brakowało mi rozmówców, którzy prezentowali różne postawy życiowe wobec komunizmu, światopoglądu na różnych etapach życiu, własnych rodziców i ich wyborów. Mam wrażenie, że temat dobry i można było wycisnąć więcej, byłoby ciekawej, ale autorka nie przygotowała się czy też nie dała rady wycisnąć.

Dwa pierwsze wywiady takie sobie, niekiedy nudne, pozostałe bardziej wyraziste. Rozmowy toczą się wokół ich zaniku wiary w komunizm, marca'68 i co się z nimi działo po tych wydarzeniach. Brakowało mi rozmówców, którzy prezentowali różne postawy życiowe wobec komunizmu, światopoglądu na różnych etapach życiu, własnych rodziców i ich wyborów. Mam wrażenie, że temat dobry i...

Za manipulację polityczną. Książka powinna mieć na okładce informację o lokowaniu poglądów politycznych.

Autorka nie kontroluje tematu rozmów ale też jeśli rozmówca nie nawiązuje do współczesnej polityki, świadomie kieruje rozmowy w tę stronę.
Dodatkowo, układ wywiadów został ustalony w taki sposób żeby "wahającego się" czytelnika wciągnąć do lektury. Pierwsze dwa wywiady dotyczą w zupełności przeszłości, a potem stopniowo rozmówcy nawiązują do obecnej sytuacji politycznej coraz bardziej.W ostatnich wywiadach ta przeszłość miesza się z teraźniejszością, a ocena tej teraźniejszości jest jednoznaczna, zgodna z linią Wyborczej. Książka nie skłania do jakiejś głębszej refleksji, jest po prostu zwykłą agitacją wyborczą, świat jest czarno biały, partia rządząca jest zła its.. Co ciekawe książka wydana w okresie zbliżających się wyborów (też przypadek, tak jak i układ rozdziałów?)
Może jedna lub dwie gwiazdki by się należały ale nie lubię kiedy się mną manipuluje i za to właśnie zero i mocne postanowienie unikania tego wydawnictwa.

Za manipulację polityczną. Książka powinna mieć na okładce informację o lokowaniu poglądów politycznych.

Autorka nie kontroluje tematu rozmów ale też jeśli rozmówca nie nawiązuje do współczesnej polityki, świadomie kieruje rozmowy w tę stronę.
Dodatkowo, układ wywiadów został ustalony w taki sposób żeby "wahającego się" czytelnika wciągnąć do lektury. Pierwsze dwa wywiady...

Zemsta zza grobu komunistycznych dygnitarzy.

Dostajemy antologię rozmów z dziećmi funkcjonariuszy poprzedniego ustroju. Rozmówcy autorki są oderwani od rzeczywistości, plotą głupstwa. Zdają się nie rozumieć podstawowych mechanizmów, wybielają rodziców, co jeszcze można zrozumieć. Potomkowie ludzi władzy mają obsesję na punkcie swojego pochodzenia.

''Wyjechał w futerku, a wrócił w kuferku".
Jednak brednie córki Bieruta wołają o pomstę do nieba. Kobieta zaprzecza podstawowym faktom historycznym.

Krystynie Naszkowskiej zależało, aby interlokutorzy potwierdzili jej przyjęte hipotezy. Dodatkowo, w rozmowach przewija się ostra krytyka katolicyzmu oraz deprecjonowanie wydarzeń Marca 1968 roku:https://ladymakbet33.blogspot.com/2020/01/postprawda-czyli-zemsta-dygnitarzy.html

Zemsta zza grobu komunistycznych dygnitarzy.

Dostajemy antologię rozmów z dziećmi funkcjonariuszy poprzedniego ustroju. Rozmówcy autorki są oderwani od rzeczywistości, plotą głupstwa. Zdają się nie rozumieć podstawowych mechanizmów, wybielają rodziców, co jeszcze można zrozumieć. Potomkowie ludzi władzy mają obsesję na punkcie swojego pochodzenia.

''Wyjechał w futerku, a...

Początek słaby, po dwóch pierwszych rozmowach prawie straciłam zainteresowanie. Stąd czwóra. Natomiast po Agnieszce Holland chęci wróciły i potem opowieści panów Titkow i Skalskiego bardzo mi się spodobały i trochę zmusiły do refleksji na temat życiowych i politycznych wyborów.

Początek słaby, po dwóch pierwszych rozmowach prawie straciłam zainteresowanie. Stąd czwóra. Natomiast po Agnieszce Holland chęci wróciły i potem opowieści panów Titkow i Skalskiego bardzo mi się spodobały i trochę zmusiły do refleksji na temat życiowych i politycznych wyborów.

Wychowani przez komunistów w znakomitej większości sami w system i partię wierzyli, niektórzy byli aktywistami. Na ogół wcześniej niż rodzice tracili złudzenia. Dla wszystkich cezurą był rok 1968. Bardzo różnie układały się ich stosunki z rodzicami, a dziś opowiadając o nich różne emocje wysuwają na pierwszy plan, od bezwarunkowej miłości poprzez chęć poznania pełnej prawdy i zrozumienia aż do głębokiej niechęci graniczącej z negacją. Przy czym Krystyna Naszkowska nie ukrywa, że prosząc o rozmowy często spotykała się z odmową.

Ci, którzy się zgodzili są znanymi ludźmi, odnosili sukcesy w polityce, nauce, sztuce. Oczywiście różnią się umiejętnościami analizy i narracji, ale żadna rozmowa nie jest nudna. Polecam

Wychowani przez komunistów w znakomitej większości sami w system i partię wierzyli, niektórzy byli aktywistami. Na ogół wcześniej niż rodzice tracili złudzenia. Dla wszystkich cezurą był rok 1968. Bardzo różnie układały się ich stosunki z rodzicami, a dziś opowiadając o nich różne emocje wysuwają na pierwszy plan, od bezwarunkowej miłości poprzez chęć poznania pełnej prawdy...

Można przeczytać ,ale nie trzeba. Większość z nich pochodziła z żydowskich rodzin którym high-life skończył się po 68 roku i mieli później podobne problemy jak inni szarzy ludzie ,którzy nie należeli do nomenklatury. Na pewno im nie współczuje ,że przeżywali jakieś różne nieprzyjemności, ale faktem jest ,że moim zdaniem wysunęli odpowiednie wnioski z systemu w którym funkcjonowali ,pytanie tylko czy byliby tak samo anty-komunistyczni gdyby ich rodzinom się w pewnym momencie noga nie poślizgnęła.

Niestety a może na szczęście ale tacy ludzie w większości tworzyli opozycję komunistyczną, robili problemy władzy, a Ci którzy dzisiaj tworzą pierwszy front przeciwko komunie mają podobne zasługi jak Breżniew w czasie II WŚ.

Można przeczytać ,ale nie trzeba. Większość z nich pochodziła z żydowskich rodzin którym high-life skończył się po 68 roku i mieli później podobne problemy jak inni szarzy ludzie ,którzy nie należeli do nomenklatury. Na pewno im nie współczuje ,że przeżywali jakieś różne nieprzyjemności, ale faktem jest ,że moim zdaniem wysunęli odpowiednie wnioski z systemu w którym...

Książka kiepska. W dużym stopniu taka swego rodzaju agitka Gazety Wyborczej. Niemal wszyscy rozmówcy tłumaczą swoich rodzicieli-zbrodniarzy - "to dobry człowiek był, tylko zdarzało mu się robić złe rzeczy" - to nie jest dokładny cytat, ale bliski oryginałowi. O ofiarach owych "dobrych stalinowców" prawie nic. Dzieci komunistów, choć same już wiekowe, nie mają do dziś przyzwoitości i uczciwości, by nazywać rzeczy po imieniu. Niesmaczne to...
By było weselej, parę razy zamieszczono deklaracje tytułowych bohaterów na temat aktualnej sytuacji politycznej, że Kaczor zły itd - widać na Czerskiej tak mają i nie mogą się powstrzymać. A wypadałoby raczej, by ludzie, którzy sami wiernie służyli Czerwonym, z przyzwoitości głosu nie zabierali.
Fatalna książka o dobrym samopoczuciu byłych działaczy i ich rodzin.
P.S. Zawsze zastanawiało mnie, dlaczego po '68 roku ci wszyscy stalinowscy UB-cy, sekretarze i inni utrwalacze tak ochoczo wyjeżdżali... na Zachód?! Tutaj mordowali, by spełnił się sen Stalina, a jak przyszło co do czego, to nie na Wschód się udali. Ale tego się z książki nie dowiemy.

Książka kiepska. W dużym stopniu taka swego rodzaju agitka Gazety Wyborczej. Niemal wszyscy rozmówcy tłumaczą swoich rodzicieli-zbrodniarzy - "to dobry człowiek był, tylko zdarzało mu się robić złe rzeczy" - to nie jest dokładny cytat, ale bliski oryginałowi. O ofiarach owych "dobrych stalinowców" prawie nic. Dzieci komunistów, choć same już wiekowe, nie mają do dziś...