Zagubiona

Druga część Pisarki już za mną.
Poznajemy tu dalsze losy Weroniki,które niestety nie są usłane różami,raz wzruszają,a raz przerażają.Emocji tu na pewno nie zabrakło.
Choć niemal cała powieść jest bolesna i smutna,to czyta się ją na jednym wdechu,a takim dodatkowym napędowym motorkiem jest nieustające pytanie:Ile Pani Kasi jest w Ewie,a ile Ewy jest w Weronice?
Zakończenie zaś sprawia,że od razu trzeba chwycić za tom trzeci.

Druga część Pisarki już za mną.
Poznajemy tu dalsze losy Weroniki,które niestety nie są usłane różami,raz wzruszają,a raz przerażają.Emocji tu na pewno nie zabrakło.
Choć niemal cała powieść jest bolesna i smutna,to czyta się ją na jednym wdechu,a takim dodatkowym napędowym motorkiem jest nieustające pytanie:Ile Pani Kasi jest w Ewie,a ile Ewy jest w Weronice?
Zakończenie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pierwsza część była dla mnie sto razy lepsza niż ta. Ale dam szansę i przeczytam całą trylogię, zobaczymy...

Pierwsza część była dla mnie sto razy lepsza niż ta. Ale dam szansę i przeczytam całą trylogię, zobaczymy...

Pokaż mimo to

Rewelacja. Wciągająca, ciekawa i smutna. Mimo, że smutna nie mogłam się oderwać. Czekałam, aż Weronikę spotka coś pozytywnego w życiu...
Jestem pozytywnie zaskoczona drugim tomem. Nie mogę doczekać się kolejnego. Już dawno nie miałam takich odczuć po przeczytaniu książki. Czytając "Zagubiona" miałam wrażenie, że na nowo odkryłam twórczość Pani K. Michalak.

Rewelacja. Wciągająca, ciekawa i smutna. Mimo, że smutna nie mogłam się oderwać. Czekałam, aż Weronikę spotka coś pozytywnego w życiu...
Jestem pozytywnie zaskoczona drugim tomem. Nie mogę doczekać się kolejnego. Już dawno nie miałam takich odczuć po przeczytaniu książki. Czytając "Zagubiona" miałam wrażenie, że na nowo odkryłam twórczość Pani K. Michalak.

Pokaż mimo to

Zagubiona to książka, która gra na emocjach czytelnika. Ładunek uczuć, jaki autorka zawarła w powieści, może przytłoczyć bardziej wrażliwych odbiorców. ... Na kartach powieści nie brakuje też nieuczciwości i kłamstw, które jedna z postaci niczym jad sączy w życie dziewczyny.
Tym co znają i lubią twórczość Katarzyny Michalak, nie trzeba zachęcać do sięgnięcia po powieść. Tym, co nie lubią jej twórczości - nie będę na siłę przekonywać. A tych co jeszcze nie znają - zachęcam do zapoznania się z całym dorobkiem autorki. A czytanie "Zagubionej" proponuję rozpocząć od "Pisarki".

Zagubiona to książka, która gra na emocjach czytelnika. Ładunek uczuć, jaki autorka zawarła w powieści, może przytłoczyć bardziej wrażliwych odbiorców. ... Na kartach powieści nie brakuje też nieuczciwości i kłamstw, które jedna z postaci niczym jad sączy w życie dziewczyny.
Tym co znają i lubią twórczość Katarzyny Michalak, nie trzeba zachęcać do sięgnięcia po powieść....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wciągająca. Ciekawa. Wspaniała. I znowu płakałam. Ale i tak lubię jej książki.

Wciągająca. Ciekawa. Wspaniała. I znowu płakałam. Ale i tak lubię jej książki.

Pokaż mimo to

Gdy patrzę na zamieszczone tu opinie, czuję się jakbym przeczytała inną książkę. Już sama okładka wzbudziła we mnie podejrzenia, że może być to czytadło dla nastolatek. Idąc za wszystkim znanym przysłowiem, odsunęłam tę myśl i wzięłam się za czytanie. I tu popełniłam błąd.
Cóż, trudno jest mi wymienić jakieś pozytywy. Szybko się czyta. I chyba tyle.
Do meritum. Historia Weroniki jest opisana dość prymitywnie. Tu nie ma miejsca na domysły czy własne osądy czytelnika. Tak samo jest z kreacją bohaterów, każdy jest albo zły, albo dobry. Są zupełnie pozbawieni jakiejś głębi i wyrazistości. Z narracji stale wybrzmiewa irytująca infantylność, gdyż narrator uporczywie nazywa główną bohaterkę "Nisią", "Nisiakiem" i "Nisiaczkiem". Było to do zniesienia, kiedy opisy tyczyły się Weroniki jako nastolatki, ale na Boga, nie dorosłej kobiety. Sama jej historia również zakrawała o absurd. Zdaje się, że autorka chciała zawrzeć nieszczęścia i tragedie wszystkich kobiet świata w jednej postaci. Ledwo skończyła się jedna gehenna, już doganiały ją dwie kolejne. Celem z pewnością miało być wzruszenie odbiorcy, ale fabuła jest po prostu zbyt karykaturalna, aby zapłakać. Nikt o zdrowych zmysłach nie uwierzy, że to naprawdę miało miejsce.
Nie, nie i jeszcze raz nie.

Gdy patrzę na zamieszczone tu opinie, czuję się jakbym przeczytała inną książkę. Już sama okładka wzbudziła we mnie podejrzenia, że może być to czytadło dla nastolatek. Idąc za wszystkim znanym przysłowiem, odsunęłam tę myśl i wzięłam się za czytanie. I tu popełniłam błąd.
Cóż, trudno jest mi wymienić jakieś pozytywy. Szybko się czyta. I chyba tyle.
Do meritum. Historia...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tom 2. Tradycyjnie opisy osób i zdarzeń są bardzo plastyczne, bez trudu można sobie wyobrazić opisywane sceny. Jak zwykle mamy czarne i białe charaktery.

"Gdy już psychopata przerzuci na ofiarę cały ciężar winy, zaczyna jej nienawidzić. Zimną, dziką nienawiścią."

Tom 2. Tradycyjnie opisy osób i zdarzeń są bardzo plastyczne, bez trudu można sobie wyobrazić opisywane sceny. Jak zwykle mamy czarne i białe charaktery.

"Gdy już psychopata przerzuci na ofiarę cały ciężar winy, zaczyna jej nienawidzić. Zimną, dziką nienawiścią."

Pokaż mimo to

Tak. Właśnie takiej książki nie da się odłożyć. Po prostu czytasz. Choć czasem gdzieś z tylu głowy jest złość, żal, niedowierzanie i smutek, że znów tak strasznie. Mimo to nadzieja. Warto. Dobra. Emocje gwarantowane.

Tak. Właśnie takiej książki nie da się odłożyć. Po prostu czytasz. Choć czasem gdzieś z tylu głowy jest złość, żal, niedowierzanie i smutek, że znów tak strasznie. Mimo to nadzieja. Warto. Dobra. Emocje gwarantowane.

Pokaż mimo to

To kontynuacja „Pisarki”, od której nie sposób się oderwać. Weronika Nocyk nadal jest samotna, nieszczęśliwa, targana skrajnymi emocjami. Nie wie, co wybrać, w którą stronę pójść. Nie może liczyć na wsparcie matki i ojca, ponieważ oni nie przejmują się jej losem. Na swojej drodze spotyka przyjaciół, ale w najważniejszych chwilach pozostaje zupełnie sama. Jej świat wali się w momencie, kiedy Wiktor trafia do więzienia. Jak to się stało? Kto i dlaczego tak mocno pociągał za sznurki i manipulował życiem tych dwojga? Jak potoczą się losy Weroniki? Dziewczyna skończy wymarzoną weterynarię, wyjdzie za mąż, zajdzie w ciążę… Ale czy będzie szczęśliwa? Kto i dlaczego chce zmienić jej życie w piekło? To powieść, która emanuje serią tragicznych wydarzeń, które raz za razem uderzają w Weronikę. Kiedy czytelnikowi wydaje się, że dziewczyna podnosi się z kolejnego niepowodzenia i już wychodzi na prostą, za zakrętem czeka ją kolejna bolesna próba. Mam nadzieję, że w trzecim tomie bohaterka w końcu zazna spokoju i prawdziwego szczęścia.

To kontynuacja „Pisarki”, od której nie sposób się oderwać. Weronika Nocyk nadal jest samotna, nieszczęśliwa, targana skrajnymi emocjami. Nie wie, co wybrać, w którą stronę pójść. Nie może liczyć na wsparcie matki i ojca, ponieważ oni nie przejmują się jej losem. Na swojej drodze spotyka przyjaciół, ale w najważniejszych chwilach pozostaje zupełnie sama. Jej świat wali się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Na początku tej książki jest opinia czytelniczki, że jeśli zaczniesz czytać to nie odłożysz jej choćby na chwilę
Tak było w moim przypadku zupełnie się zatraciłam
Co prawda nie przedstawiony okres czasu nie jest jakiś bardzo długo. Coraz bardziej rozjaśnia się co łączy Weronikę i Ewę oraz co dzieje się z tajemniczym Wiktorem...
Zakończenie - nie spodziewałam się. Nie mogę się doczekać już kiedy sięgnę po ,,Marzycielkę" <3

Na początku tej książki jest opinia czytelniczki, że jeśli zaczniesz czytać to nie odłożysz jej choćby na chwilę
Tak było w moim przypadku zupełnie się zatraciłam
Co prawda nie przedstawiony okres czasu nie jest jakiś bardzo długo. Coraz bardziej rozjaśnia się co łączy Weronikę i Ewę oraz co dzieje się z tajemniczym Wiktorem...
Zakończenie - nie spodziewałam się. Nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to