Serię „Royal City” przeczytałam w całości i za jednym razem, głównie dlatego, że po prostu chciałam od razu sięgnąć po następną część (uważam, że powinno zostać wydane w całości!).

Świetnia historia, zgrabnie rozpisana i podzielona na rozdziały, z rysunkami, które na początku „mi się nie podobały”, ale się do nich przyzwyczaiłam i przyznaję, idealnie pasują do historii, jej klimatu, jak i fabrycznego miasta.

W tomie drugim cofamy się w czasie, do okresu nastoletniości rodzeństwa Pike i dorosłości rodziców. Po raz kolejny w tym cieniutkim zeszycie pochylimy się nad każdą z postaci, poświęcając jej czas i uwagę. Zgłębiamy ognisko rodzinnej traumy, uczestnicząc w nim, odkrywając kolejne perspektywy i szczegóły. W części „Sonic Youth” przy dźwiękach kluczowych kapel tamtych lat, obserwujemy, co pokierowało i ukształtowało bohaterów takimi, jakich poznaliśmy w poprzednim tomie.

Cytując Multiversity Comics „Intymna i wzruszająca opowieść o zwykłych ludziach. Dowód na wielkość Jeffa Lemire’a”

Serię „Royal City” przeczytałam w całości i za jednym razem, głównie dlatego, że po prostu chciałam od razu sięgnąć po następną część (uważam, że powinno zostać wydane w całości!).

Świetnia historia, zgrabnie rozpisana i podzielona na rozdziały, z rysunkami, które na początku „mi się nie podobały”, ale się do nich przyzwyczaiłam i przyznaję, idealnie pasują do historii,...

Druga część trzyma poziom. Cały czas jest to bardzo intymna, szczególnie jak na album komiksowy, historia rodziny ze swoimi tajemnicami, lepszymi i gorszymi momentami, niespełnionymi relacjami i niewypowiedzianymi uczuciami. Gwiazdka mniej tylko dlatego, że ze swoimi przeżyciami bardziej odnalazłem się w pierwszej części i w problemach tam przedstawionych. W każdym razie jest to, na dziś, seria komiksowa numer jeden i jedno z największych tegorocznych zaskoczeń.

Druga część trzyma poziom. Cały czas jest to bardzo intymna, szczególnie jak na album komiksowy, historia rodziny ze swoimi tajemnicami, lepszymi i gorszymi momentami, niespełnionymi relacjami i niewypowiedzianymi uczuciami. Gwiazdka mniej tylko dlatego, że ze swoimi przeżyciami bardziej odnalazłem się w pierwszej części i w problemach tam przedstawionych. W każdym razie...

Drugi tom Royal City przenosi nas do roku 1993. Rodzeństwo jeszcze jest razem i możemy poznać ostatnie dni przed rodzinną tragedią. Rodzina kompletna, ale daleko jej do szczęścia. Wszyscy czują się obco w swoich społecznych rolach. Każdy w skrytości marzy o czymś co odmieni życie... marzy o wyrwaniu się z miasteczka. To miejsce jest jak każde inne, ale przewidywalność losu i ograniczone możliwości wyborów sprawiają, że niewielu ludzi jest tu szczęśliwych. Młodzi marzą o ucieczce, życiu z dala od fabryki, ale szybko ich marzenia (no bo jeszcze nie plany) weryfikuje życie. Życie pędzi i na ucieczkę jest już za późno. Nie inaczej jest z Tommy'm. Źle się czuje w tym mieście.. nie ma przyjaciół, perspektyw, a jego krótkie życie zdominowane jest przez bezustanne migreny. Uciec od miasta i bólu... Tommy ma świadomość, że to niemożliwe, ale to chłopak wyjątkowy... ból, może wiek, a może wyjątkowa wrażliwość, sprawiają, że potrafi dostrzegać detale, małe elementy, które sprawiają, że życie może być piękne...


https://salomonik.eu/blog/przeczytane/2544-royal-city-tom-2-sonic-youth

Drugi tom Royal City przenosi nas do roku 1993. Rodzeństwo jeszcze jest razem i możemy poznać ostatnie dni przed rodzinną tragedią. Rodzina kompletna, ale daleko jej do szczęścia. Wszyscy czują się obco w swoich społecznych rolach. Każdy w skrytości marzy o czymś co odmieni życie... marzy o wyrwaniu się z miasteczka. To miejsce jest jak każde inne, ale przewidywalność losu...

Drugi tom "Royal City" odkrywa przed czytelnikami przeszłość rodziny Pike. Dosłownie następuje skok do 1993 roku, gdzie poznajemy perypetie czwórki dzieci Petera i Patti. W dziwny sposób fabuła się tutaj rozmywa, bohaterowie nie są tak ciekawi jak w pierwszym tomie, a i "przygody" sprawiają wrażenie mniej angażujących. Jednak to nadal Lemire w dobrej formie.

Drugi tom "Royal City" odkrywa przed czytelnikami przeszłość rodziny Pike. Dosłownie następuje skok do 1993 roku, gdzie poznajemy perypetie czwórki dzieci Petera i Patti. W dziwny sposób fabuła się tutaj rozmywa, bohaterowie nie są tak ciekawi jak w pierwszym tomie, a i "przygody" sprawiają wrażenie mniej angażujących. Jednak to nadal Lemire w dobrej formie.

Odnoszę ostatnimi czasy wrażenie, że każdy chce mieć „swojego” Lemire’a. Chodzi mi rzecz jasna o komiksowe wydawnictwa, bo w katalogach większości z nich znajdują się pozycje, których autorem jest właśnie ten utalentowany Kanadyjczyk. Egmont ma „Czarnego Młota”, Mucha wydaje „Descendera”, Kboom zaprezentowało nam niedawno „Podwodnego spawacza”, a „Opowieści z Hrabstwa Essex” ukazały się dzięki Timofowi i jego cichym wspólnikom. W tyle nie pozostaje także Non Stop Comics, które pod koniec zeszłego roku umieściło w swoim katalogu pierwszy tom „Royal City”. Teraz nadszedł czas na kontynuację tej znakomitej opowieści.

Po tym jak poznaliśmy rodzinę Pike’ów i problemy przeżywane przez jej kolejnych członków w chwili obecnej, autor prezentuje nam minione wydarzenia, , które ukształtowały ich charaktery. Mamy więc okazję obserwować ostatnie tygodnie życia Tommy’ego, najmłodszego z czworga rodzeństwa. Nastolatek cierpi na tajemnicze migreny, utrudniające mu normalną egzystencję, a co za tym idzie, powodujące także niezrozumienie otoczenia. Swoje problemy mają też pozostali członkowie rodziny. Gdy spojrzy się na nie zbiorczo, tworzą niezwykły obraz zwykłej codzienności.

W kolejnych recenzjach najczęściej rozpływam się nad pomysłami Lemire’a oraz tym w jaki sposób prowadzi narrację i opowiada o przeżyciach swoich bohaterów. Cóż jednak zrobić, skoro Kanadyjczyk rzadko schodzi poniżej pewnego poziomu, a historie, które pisze, autentycznie chwytają za serce i angażują emocjonalnie czytelnika? Nie inaczej jest w przypadku „Royal City” – już pierwsza odsłona tego trzytomowego przedsięwzięcia zachwycała wiarygodnym ujęciem życia w małej miejscowości i wspaniale oddaną warstwą obyczajową, a „Sonic Youth” jest na tym polu równie dobre, jeśli nawet nie odrobinę lepsze.

Co wyróżnia ten tom i sprawia, że wysoko go oceniam? To wiele rzeczy, między innymi świetne pokazanie swoistego fatalizmu dotyczącego wielu rezydentów Royal City. Lemire błyskotliwie opisuje przekonanie wielu jego bohaterów. Głosi ono że to właśnie ty będziesz tym, który wyrwie się z tej nijakiej mieściny i osiągnie coś więcej aniżeli twoi przodkowie. W rzeczywistości kończy się ostatecznie na tym, że tak jak tyle osób przed tobą wpadasz w wir kieratu, pracując większość życia w jednym miejscu i powoli się starzejesz, czując, jak życie przecieka ci przez palce.

Na kolejnych kartach autor kładzie nacisk także na pamięć o przeszłości. Każe nam zastanowić się nad czynnikami, które przeistaczają człowieka posiadającego pragnienia w przeciętną jednostkę, niewychylającą się z szeregu podobnych sobie ludzi. Poza tym w drugim albumie „Royal City” istotne są także relacje rodzinne. Mimo dużej porcji indywidualizmu u bohaterów widać że rodzina stanowi dla Pike'ów (przynajmniej dla czwórki rodzeństwa) coś ważnego. Bracia i siostra, choć sobie dogryzają, dbają o siebie i życzą sobie nawzajem dobrze, a nieuniknione nieporozumienia nie są w stanie tego zanegować. Warto także odnotować, że ten tom właściwie nie wprowadza żadnych wątków fantastycznych, które były widoczne w „Krewnych”. Nie są one jednak niezbędne – obyczajowość jest u Lemire'a wystarczająco fascynująca, by bez reszty przykuć uwagę odbiorcy.

Nie ma żadnych zaskoczeń w materii graficznej albumu. Jeff Lemire rysuje w typowym dla siebie stylu, który – mimo że daleko mu do nadmiernego realizmu – hipnotyzuje. Pozorna niedbałość jest jak najbardziej intencjonalna, trzeba się do niej po prostu przyzwyczaić, ale kiedy już to nastąpi, to całość ogląda się nader przyjemnie. Podobać się może także wypełnienie teł kolejnych kadrów – często widać na nich lekko rozlane akwarele, co nadaje całości rozmycia, a z kolei to dobrze pasuje do dość sennej, ale nader fascynującej fabuły.

Krótkie, choć zarazem i najtrafniejsze podsumowanie powyższych wywodów byłoby takie – kolejny ukazujący się w Polsce komiks Jeffa Lemire'a jest naprawdę znakomity. Cóż za zaskoczenie, prawda? Nie ma co, bardzo mnie cieszy, że autor utrzymuje tak stabilną formę w tak wielu różnych tytułach. Oby działo się tak jak najdłużej. Na tę chwilę Lemire jest, bez cienia wątpliwości, jednym z najciekawszych aktywnych scenarzystów komiksowych, a „Royal City” to jeden z jego highlightów. Oby Non Stop Comics nie kazało nam zbyt długo czekać na finałową odsłonę tej wspaniałej serii.


Recenzja do przeczytania także na moim blogu - https://zlapany.blogspot.com/2019/04/royal-city-tom-2-sonic-youth-recenzja.html
oraz na łamach serwisu Szortal - http://szortal.com/node/16133

Odnoszę ostatnimi czasy wrażenie, że każdy chce mieć „swojego” Lemire’a. Chodzi mi rzecz jasna o komiksowe wydawnictwa, bo w katalogach większości z nich znajdują się pozycje, których autorem jest właśnie ten utalentowany Kanadyjczyk. Egmont ma „Czarnego Młota”, Mucha wydaje „Descendera”, Kboom zaprezentowało nam niedawno „Podwodnego spawacza”, a „Opowieści z Hrabstwa...

W tym tomie poznajemy ostatnie chwile najmłodszego członka rodziny Pików. To właśnie na nim oparta jest większość fabuły. Problemy pozostałych zostały również pokazane, ale są ewidentnie w mniejszości. Jeszcze bardziej sentymentalny jest ten tom, bardziej nostalgiczny i smutny. Również fabularnie chyba bardziej nieprzewidywalny z dość ciekawym twistem na końcu. Naprawdę warto skierować swoją uwagę na ten komiks.

I jeszcze słówko na koniec. Wiem, że komiksy do najtańszych nie należą, ale okładkowe 44 zł za coś , co połknąłem w 20 minut, to naprawdę boli

W tym tomie poznajemy ostatnie chwile najmłodszego członka rodziny Pików. To właśnie na nim oparta jest większość fabuły. Problemy pozostałych zostały również pokazane, ale są ewidentnie w mniejszości. Jeszcze bardziej sentymentalny jest ten tom, bardziej nostalgiczny i smutny. Również fabularnie chyba bardziej nieprzewidywalny z dość ciekawym twistem na końcu. Naprawdę...

MIASTECZKO ROYAL CITY: OGNIU KROCZ ZA MNĄ

Jeff Lemire właściwie w każdej komiksowej konwencji czuje się dobrze, bo czegokolwiek się nie dotknie, znakomicie mu wychodzi. Najlepiej jednak radzi sobie w typowych opowieściach obyczajowych, przełamanych nutą czegoś dziwnego. I dokładnie tym jest „Royal City”, zaskakująco udana seria, potrafiąca wzruszyć i dostarczyć solidnej dawki emocji, nawet jeśli całość toczy się niespiesznym leniwym wręcz rytmem.

Rodzinne sekrety i dawne grzechy – nadszedł czas, by wszystko wyszło na jaw. Akcja opowieści przenosi nas do roku 1993, a dokładniej ostatniego tygodnia życia Tommy’ego. Co się stało z chłopakiem? Jak wyglądały okoliczności jego śmierci? I co Tommy robił w tych ostatnich dniach swojego życia?

Całość recenzji na moim blogu: https://ksiazkarniablog.blogspot.com/2019/03/royal-city-2-sonic-youth-jeff-lemire.html

MIASTECZKO ROYAL CITY: OGNIU KROCZ ZA MNĄ

Jeff Lemire właściwie w każdej komiksowej konwencji czuje się dobrze, bo czegokolwiek się nie dotknie, znakomicie mu wychodzi. Najlepiej jednak radzi sobie w typowych opowieściach obyczajowych, przełamanych nutą czegoś dziwnego. I dokładnie tym jest „Royal City”, zaskakująco udana seria, potrafiąca wzruszyć i dostarczyć solidnej...

Ech świetny komiks, do tego na końcu wsród okładek jedna stylizowana na okładkę albumu Sonic Youth ,,Goo". Czekam już na kolejny tom.

Ech świetny komiks, do tego na końcu wsród okładek jedna stylizowana na okładkę albumu Sonic Youth ,,Goo". Czekam już na kolejny tom.

Rewelacjny komiks i rewelacyjna cala trylogia. Swietna fabula, autor doskonale buduje narracje i zarysowal fabule. Powoli wszystkiego sie dowiadujemy i poznajemy cala historie rodziny. Serdecznie polecam caly cykl.

Rewelacjny komiks i rewelacyjna cala trylogia. Swietna fabula, autor doskonale buduje narracje i zarysowal fabule. Powoli wszystkiego sie dowiadujemy i poznajemy cala historie rodziny. Serdecznie polecam caly cykl.

Jeff Lemire w tym tomie pokazuję w pełni swój potencjał. Postacie są świetnie przedstawione natomiast narracja głównego bohatera pokazuję jak należy pisać używając głebokich przemyśleń.

Jeff Lemire w tym tomie pokazuję w pełni swój potencjał. Postacie są świetnie przedstawione natomiast narracja głównego bohatera pokazuję jak należy pisać używając głebokich przemyśleń.