Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie wiem, czy wszyscy wiedzą, jak to jest być samotnym. Wiem, że każdy myśli, że czasami jest samotny. Ale chodzi mi o prawdziwą samotność. Może to wina Royal City. Może całe to miasto jest samotne. Może nie tylko ja. Może nie jestem inny czy wyjątkowy. Może właśnie to czyni to miejsce tym miejscem. Wżera się w brud, cegły i drzewa. Specjalność Royal City. To miasto ma samotność we krwi.

Ciemność przed oczami. To widzę, kiedy myślę o śmierci...ciemność przed oczami. Jak wtedy, gdy z całych sił zaciskasz powieki i widzisz kształty w ciemności. Czujesz wtedy, jakbyś dryfował. Dryfował pod wodą...Nie. Nie dryfował...tonął. Nie możesz oddychać i nikt nie może ci pomóc. Jakbyś był całkiem sam i tonął w tej ciemności przed oczami. I cokolwiek by się nie stało, już nigdy nie wrócisz.

Myślę, że każdy tak o sobie myśli. Że jest inny. Że będzie tym, który wyjedzie z miasta i coś osiągnie. A później i tak każdy zapierdala w tej fabryce przy wiertarce czy jakiejś tokarce. Oszukuję się, myśląc, że jest coś więcej. Może Pat jest na tyle mądry, że to wie i po prostu z tym nie walczy.