Dziwna sprawa bo mam okładkę od książki zjeść żabę ale tytuł "wyć się chcę" ale ogólnie książka jest poprostu przeciętna bohaterki nie polubiłam trochę mi przypomina typical natsolatkę bez charakteru a jej przyjaciółki nie nawidzę bo zachowuję się jak typical bed boica xD

Dziwna sprawa bo mam okładkę od książki zjeść żabę ale tytuł "wyć się chcę" ale ogólnie książka jest poprostu przeciętna bohaterki nie polubiłam trochę mi przypomina typical natsolatkę bez charakteru a jej przyjaciółki nie nawidzę bo zachowuję się jak typical bed boica xD

Tutaj skupię się nie tyle co na samej budowie książki itd ( choć była bardzo dobra i wciągająca ) lecz na zachowaniu głównej bohaterki. Co miała w głowie? Chciała się przypodobać innym, ale równocześnie gardziła nimi. Wkurzała ją jej przyjaciółka, ale jednak była w nią ślepo zapatrzona. Kochała swojego chłopaka, ale go krzywdziła. Idealny przykład osoby, która sama nie wie czego chce i oczywiście wyraźnie pokazane są tutaj czynniki tej postawy. Kłótnie rodziców, atmosfera w domu, która męczy ją psychicznie. Czy da się być tutaj normalnym człowiekiem o ważnych wartościach? Być może treść zmieni czyjś światopogląd, bo jest to taka pozycja co skłania do wielu refleksji i warto się nad nimi dłużej zastanowić
Polecam!

Tutaj skupię się nie tyle co na samej budowie książki itd ( choć była bardzo dobra i wciągająca ) lecz na zachowaniu głównej bohaterki. Co miała w głowie? Chciała się przypodobać innym, ale równocześnie gardziła nimi. Wkurzała ją jej przyjaciółka, ale jednak była w nią ślepo zapatrzona. Kochała swojego chłopaka, ale go krzywdziła. Idealny przykład osoby, która sama nie wie...

Julka to główna bohaterka powieści, której życie ostatnio podkłada same kłody pod nogi. W domu nastolatka musi wysłuchiwać ciągłych i niekończących się kłótni rodziców, na dodatek w żadnym stopniu nie dogaduje się z matką. Dziewczyna nie radzi sobie zbyt dobrze także w szkole i ma wiele nieusprawiedliwionych nieobecności. Julka jest pod wpływem przyjaciółki – Marleny, której bezgranicznie ufa i nie zauważa złych decyzji, które podejmuje. Koleżanka namawia nastolatkę na nową fryzurę, na co Julka bez mrugnięcia okiem się godzi, a także decyduje się na oszustwo, do którego namawia ją przyjaciółka. Jest jeszcze Kamil, który podoba się dziewczynie i z którym nastolatka codziennie mija się na korytarzu, ale chłopak nie zwraca na nią uwagi. Julka nie umie odmawiać, wydaje się, że nie ma swojego zdania, jest wycofana i nie umie zawalczyć o coś, na czym jej zależy. Głównej bohaterce często aż "wyć się chce"!
Czy Julka zrozumie, że nie może tak dalej postępować? Czy dziewczyna zrozumie, że przyjaźń z Marleną jej nie służy? Czy nastolatka przełamie swoją nieśmiałości i porozmawia z Kamilem? Czy Julka zrozumie, że warto mieć swoje zdanie i umieć odmawiać, nawet bliskim nam osobom? Jak ułożą się relacje w rodzinie nastolatki?
Powieść Beaty Ostrowickiej to książka o życiu zwykłej nastolatki, która nie umie dogadać się z rodzicami, ma przyjaciół i przeżywa pierwszą miłość. Fabuła jest dobrze znana czytelnikowi z podobnych powieści, ale ksiażkę dobrze się czyta, jest wciągająca, a zarazem niewymagająca. Na moją ocenę wpłynęły niektóre zachowania głównej bohaterki i nadmiar młodzieżowych słów, zdrobnień używany przez autorkę. Powieść polecam nastolatkom, którzy szukają lekkiej, ciekawie napisanej, która szybko się czyta.

Julka to główna bohaterka powieści, której życie ostatnio podkłada same kłody pod nogi. W domu nastolatka musi wysłuchiwać ciągłych i niekończących się kłótni rodziców, na dodatek w żadnym stopniu nie dogaduje się z matką. Dziewczyna nie radzi sobie zbyt dobrze także w szkole i ma wiele nieusprawiedliwionych nieobecności. Julka jest pod wpływem przyjaciółki – Marleny,...

Polecam młodzież, dojrzewającym nastolatkom. Uważam, że jasno i klarownie podaje "receptę" dzieciakom mającym problemy, rozterki z podejmowaniem decyzji co jest ważne. Jaką podjąć decyzję? Komu mogę zaufać?
:)
Przede wszystkim wskazuje wartość rozmowy i dyskusji. Nie ważne jak boli i kogo, rozmowa daje rozwiązanie, pomysły, podpowiedzi. Wtedy ocenić możesz komu warto zaufać i na kogo możesz liczyć.

I nie zawsze jest to przyjaciel, którego masz od wielu lat.

Polecam młodzież, dojrzewającym nastolatkom. Uważam, że jasno i klarownie podaje "receptę" dzieciakom mającym problemy, rozterki z podejmowaniem decyzji co jest ważne. Jaką podjąć decyzję? Komu mogę zaufać?
:)
Przede wszystkim wskazuje wartość rozmowy i dyskusji. Nie ważne jak boli i kogo, rozmowa daje rozwiązanie, pomysły, podpowiedzi. Wtedy ocenić możesz komu warto zaufać...

Trudno mi tę książkę ocenić, pomimo że jestem docelową grupą odbiorców. Myślę, że jakieś trzy lata temu "Wyć się chce" podobałoby mi się o wiele bardziej, ponieważ wtedy zaczytywałam się w takich prościutkich historiach o nastolatkach. Ale konkretnie...
Zacznijmy od minusów: język bohaterów. Momentami miałam wrażenie, że autorka za bardzo stara się pokazać "młodzieżowy język". Szczególnie nie pasowały mi słowa takie jak "buda", czy częste powtarzanie "wyć się chce". Po za takimi szczegółami przez samą narrację szło się nawet dość przyjemnie.
Uważam, że trochę niedopracowany został wątek Kamila. Można byłoby go spokojnie rozwinąć, bo książka jest króciutka. Tak naprawdę nie wiemy, jak wyglądała ich relacja przed wydarzeniami w książce, oprócz tego, że Julka cały czas o nim myśli. Ta relacja jest zbudowana po prostu na fakcie, że mijają się na korytarzu. Oczywiście, do pewnego momentu,a od chwili, gdy Kamil robi się ważniejszą postacią jest go w książce jeszcze mniej niż było.
Za to podobał mi się wątek problemów rodzinnych głównej bohaterki. Również jest dość prosty: rodzice się kłócą, złe relacje z mamą, ale wydaje mi się, że nie jest on aż nadto wyolbrzymiony, jak to często bywa.
Kolejną zaletą jest wykreowanie bohaterów, myślę, że nie są bardzo płascy. Co prawda nie polubiłam Julki i wydaje mi się, że raczej nie jest osobą, którą polubi wiele czytelników, ale jest napisana konsekwentnie.
Podsumowując, książka jest raczej poprawna, ale wcale nie powiedziałabym, że "plus minus 16". Bardziej stawiałabym na jakieś trzynastolatki, ponieważ nie ma tam nic, co powodowałoby, że książka jest przeznaczona dla starszej młodzieży. Prawdopodobnie nie sięgnę po drugą część, chyba że wpadnie mi jakoś w ręce. Na razie nawet podoba mi się zakończenie tej części.

Trudno mi tę książkę ocenić, pomimo że jestem docelową grupą odbiorców. Myślę, że jakieś trzy lata temu "Wyć się chce" podobałoby mi się o wiele bardziej, ponieważ wtedy zaczytywałam się w takich prościutkich historiach o nastolatkach. Ale konkretnie...
Zacznijmy od minusów: język bohaterów. Momentami miałam wrażenie, że autorka za bardzo stara się pokazać "młodzieżowy...

Szczerze mówiąc ta książka była o niczym. Pewnego dnia bohaterka postanawia, że się zmieni. Książka była oparta na oszustwie, którego dopuściła się bohaterka, ale nie wiem jak udało się jej wybrnąć z trudnej sytuacji ponieważ książka zakończyła się tak , że odkłada to wszystko na jutro. Miałam już też dość czytania , że chce jej się wyć...................

Szczerze mówiąc ta książka była o niczym. Pewnego dnia bohaterka postanawia, że się zmieni. Książka była oparta na oszustwie, którego dopuściła się bohaterka, ale nie wiem jak udało się jej wybrnąć z trudnej sytuacji ponieważ książka zakończyła się tak , że odkłada to wszystko na jutro. Miałam już też dość czytania , że chce jej się wyć...................

Sięgnęłam głównie dlatego, że wcześniej przeczytałam drugą część czyli "Zjeść żabę". Niektórzy twierdzą, że pierwsza część jest lepsza, ale mnie się za bardzo nie podobała. Trudno się doszukać pozytywnych cech u Julki, a jej mama to już samo zło. Gdyby jeszcze nie to "Bosz" co chwilę.
Myślę jednak, że nastoletnim czytelnikom może się podobać.

Sięgnęłam głównie dlatego, że wcześniej przeczytałam drugą część czyli "Zjeść żabę". Niektórzy twierdzą, że pierwsza część jest lepsza, ale mnie się za bardzo nie podobała. Trudno się doszukać pozytywnych cech u Julki, a jej mama to już samo zło. Gdyby jeszcze nie to "Bosz" co chwilę.
Myślę jednak, że nastoletnim czytelnikom może się podobać.

Pomimo początkowych wątpliwości, książka okazała się być całkiem w porządku, choć - prawdę mówiąc - potoczne słownictwo używane przez główną bohaterkę wyjątkowo kłuło mnie w oczy. Gdyby nie kwiatki typu "Bosz" czy "słitaśnie", powieść z pewnością aspirowałaby do miana ambitniejszej i dużo łatwiejszej w obiorze. W przyszłości planuję sięgnąć po jeszcze jedną historię spod pióra Autorki, "Misia rządzi". Mam nadzieję, że moje zdanie o książkach Beaty Ostrowickiej ulegnie zmianie na lepsze. 😊👍

Pomimo początkowych wątpliwości, książka okazała się być całkiem w porządku, choć - prawdę mówiąc - potoczne słownictwo używane przez główną bohaterkę wyjątkowo kłuło mnie w oczy. Gdyby nie kwiatki typu "Bosz" czy "słitaśnie", powieść z pewnością aspirowałaby do miana ambitniejszej i dużo łatwiejszej w obiorze. W przyszłości planuję sięgnąć po jeszcze jedną historię spod...

Książka krótka i całkiem przyjemna, chociaż troszkę niezrozumiałe dla mnie zachowanie bohaterki samo wpędzało ją w późniejsze problemy. Lekko infantylna. Proces zmiany dziewczyny w sumie dość nagły i bardzo błyskotliwy. Jednak nie dowiadujemy się czy rozwiąże część swoich problemów. Taka bez rozwiązania mi się wydaje w niektórych kwestiach.

Książka krótka i całkiem przyjemna, chociaż troszkę niezrozumiałe dla mnie zachowanie bohaterki samo wpędzało ją w późniejsze problemy. Lekko infantylna. Proces zmiany dziewczyny w sumie dość nagły i bardzo błyskotliwy. Jednak nie dowiadujemy się czy rozwiąże część swoich problemów. Taka bez rozwiązania mi się wydaje w niektórych kwestiach.

Mam nadzieję, że moje córki nigdy nie będą tak o mnie myślały, jak bohaterka o swojej matce...

Mam nadzieję, że moje córki nigdy nie będą tak o mnie myślały, jak bohaterka o swojej matce...