Przyjemna historia o tym o czym człowiek na co dzień nie myśli a może powinien. tworząc długoletni związek ludzie przestają się sobą interesować, przestają się starać uważając, że już nie muszą. i to jest fabuła o tym, że może warto wrócić do początku, przypomnieć sobie kiedy było się naprawdę szczęśliwym i postarać o to żeby dobre chwile wróciły a ukochana osoba zakochała się w nas na nowo.

Przyjemna historia o tym o czym człowiek na co dzień nie myśli a może powinien. tworząc długoletni związek ludzie przestają się sobą interesować, przestają się starać uważając, że już nie muszą. i to jest fabuła o tym, że może warto wrócić do początku, przypomnieć sobie kiedy było się naprawdę szczęśliwym i postarać o to żeby dobre chwile wróciły a ukochana osoba zakochała...

"W świetle piorunów widzę twarze."

Znakomity pomysł na powieść: po 10 latach w życie młodego małżeństwa zakrada się rutyna. Natalia opuszcza Pawła, dając mu ultimatum: jeśli jej w ciągu 30 dni nie znajdzie tam, gdzie kiedyś byli szczęśliwi, nigdy więcej jej nie zobaczy. Autor świetnie sobie językowo radzi w opisach, jego język jest żywy i nieubogi, mimo to powieść wydaje się przegadana, momentami kiczowata, a winę za to ponosi głównie język dialogów: przewidywalny, potoczny, nudny. Język dzisiejszych studentów, język tramwajowych rozmów przez telefon. Jest też tu coś nadto, jakiś rodzaj oazowej, harcerzykowatej mentalności - mimo, że bohaterowie odżegnują się od bycia wierzącymi ludźmi. Przypomina mi to erotyczne rozterki niedorosłych bohaterów "Oka jelenia" Pilipiuka, co, niestety, zahacza momentami o grafomanię. Mimo wszystko bohater "rozpadał się na kawałki" nieco rzadziej, niż Anastasia w szarościach Greya. Bardzo dobry zamysł, ale wykonanie nieco szwankuje.

"W świetle piorunów widzę twarze."

Znakomity pomysł na powieść: po 10 latach w życie młodego małżeństwa zakrada się rutyna. Natalia opuszcza Pawła, dając mu ultimatum: jeśli jej w ciągu 30 dni nie znajdzie tam, gdzie kiedyś byli szczęśliwi, nigdy więcej jej nie zobaczy. Autor świetnie sobie językowo radzi w opisach, jego język jest żywy i nieubogi, mimo to powieść wydaje...

Galopująca głupota głównych bohaterów, rodem z komedii romantycznych, w myśl zasady "cokolwiek by się nie działo, nie rozmawiajmy ze sobą, bo nie będzie fabuły"...
Kolejna gwiazdka spada za takie zadowolenie autora ze swoich zabiegów literackich oraz kwiecistych metafor, że nie może się powstrzymać przed użyciem ich kilkukrotnie.

Galopująca głupota głównych bohaterów, rodem z komedii romantycznych, w myśl zasady "cokolwiek by się nie działo, nie rozmawiajmy ze sobą, bo nie będzie fabuły"...
Kolejna gwiazdka spada za takie zadowolenie autora ze swoich zabiegów literackich oraz kwiecistych metafor, że nie może się powstrzymać przed użyciem ich kilkukrotnie.

Nie mój gatunek, ale jak kto lubi prozę obyczajową, to się nie zawiedzie. Momentami to jest napisane naprawdę więcej niż przyzwoicie.

Nie mój gatunek, ale jak kto lubi prozę obyczajową, to się nie zawiedzie. Momentami to jest napisane naprawdę więcej niż przyzwoicie.