Julia Łatynina to rosyjska pisarka i dziennikarka, słynna w kręgach liberalnej opozycji rosyjskiej, pisząca w „Nowej Gazecie” i prowadząca własną audycję w „Echu Moskwy”. Jakiś czas temu przebywająca na dobrowolnej emigracji. Zajmuje się różnorodną tematyką – sprawami międzynarodowymi, historią starożytności, ale przede wszystkim korupcją, gospodarką Rosji, oligarchią i ogólnie strukturą ekonomiczną Rosji. Jak się okazuje, napisała również ponad dwadzieścia powieści poukładanych w kilka cyklów.

„Polowanie na jelenia” powstało w 1999 roku, jeszcze przed Putinem, pod koniec tak zwanych strasznych lat dziewiećdziesiątych, czyli okresu złodziejskiej prywatyzacji, wojen gangów, otwartej korupcji i wszechobecnej biedy i pogardy dla szarego człowieka. Julia Łatynina oddaje charakterystykę tych lat w bardzo bezpośredni sposób, wprost opowiadając o tym jak przejmowano wielkie fabryki, kupowano gubernatorów, mordowano konkurentów gospodarczych czy też zawłaszczano całe oddziały milicji, prokuratury itp. Łatynina do tego bardzo kompetentnie pokazuje mechanizmy przejęć, zawłaszczania publicznych środków, wykorzystywania cypryjskich i innych spółek do prania tych środków. Ta kompetencja jest do dzisiaj widoczna w jej analizach obecnej Rosji.

Styl Łatyniny jest naprawdę świetny, to ciekawa mieszanka najlepszych wzorców zachodnich (Chandler, Grisham),ale napisana w dowcipny, typowo rosyjski sposób.

Najciekawsze jednak jest przesłanie książki. Łatynina kreuje postać cynicznego oligarchy, który doszedł do miliardów w typowy sposób. Jednak oligarcha ten jest inny, gdyż ma w sobie, głęboko ukryty, sentyment do swojego kraju i pewne poczucie odpowiedzialności za swoje miasto i fabrykę. Okrada firmę, nie płaci podatków, ale robi to po to, żeby firmy tej nie okradł ktoś inny, jeszcze bardziej drapieżny. Dzięki temu jest w stanie zachować firmę i miasto w dobrobycie, zapewnić pracownikom i ich rodzinom byt, a nawet to, że w mieście będą odśnieżane drogi, a gangi narkotykowe są pogonione. Taki łotr, który ma ludzkie uczucia i w ostateczności zostawia pewien kwant dobra po sobie.

Wygląda na to, że Łatynina pod koniec strasznych dziewięćdziesiątych wpadła na pomysł, że skoro mamy już złodziejskich oligarchów, to może zainspirować ich do takiej postawy, czyli pewnego podzielenia się bogactwem, czy też wzięcia pod protekorat miast, gmin czy też regionów. Takie średniowiecze w postkomunistycznej Rosji. Byłaby to, może nie idealna, ale alternatywa dla kompletnej pogardy dla zwykłego człowieka.

Jak się skończyło, wiemy teraz bardzo dobrze. Zakończenie powieści pokazuje, że Łatynina nie miała wielu złudzeń już wtedy, ale chciała przedstawić pewną ofertę uwłaszczającej się klasie.

Julia Łatynina to rosyjska pisarka i dziennikarka, słynna w kręgach liberalnej opozycji rosyjskiej, pisząca w „Nowej Gazecie” i prowadząca własną audycję w „Echu Moskwy”. Jakiś czas temu przebywająca na dobrowolnej emigracji. Zajmuje się różnorodną tematyką – sprawami międzynarodowymi, historią starożytności, ale przede wszystkim korupcją, gospodarką Rosji, oligarchią i...