Dobre wspomnienia, przekładane nieco meldunkami podwładnych. Autor nie próbuje i nawet się nie sili na ciągłość wydarzeń. Ot inny nieco urywany sposób narracji bardziej typowy dla ludzi koncentrujących się na konkretnych bohaterach dramatu niż na akcji. Tu jakakolwiek akcja towarzyszy naszkicowaniu sylwetek podwładnych, zwierzchników, żołnierzy. Czasem coś co bardziej utkwiło autorowi w pamięci. Dużo typowej martyrologii, narzekania na chaos i braki w uzbrojeniu - jest to oczywiste, tak było. Problem jedynie, że nie towarzyszy to konkretnym działaniom opisywanym przez autora, tak by apostrofy o cierpieniu było jakoś łatwiej sobie wyobrazić.

Kiedyś szukałem nieco więcej informacji na temat rozbicia kompanii RONA jaka atakowała pozycje bronione przez kpt Lecha. Działo się to 22 sierpnia i wspomina o nich np Iwan Waszenko, żołnierz RONA (zabity w trakcie walk w Puszczy Kampinoskiej, znaleziono przy nim jego pamiętniki i stąd je dziś mamy). Mamy coś wspomniane w pracy K. Utrackiej czy J. Wroniszewskiego i A Kownackiego. Wypadałoby żeby było coś i u dowódcy zgrupowania ale poza kilkoma urywanymi i w dodatku mocno pośrednimi fragmentami nic nowego o tej akcji się nie dowiemy a szkoda.

Dobre wspomnienia, przekładane nieco meldunkami podwładnych. Autor nie próbuje i nawet się nie sili na ciągłość wydarzeń. Ot inny nieco urywany sposób narracji bardziej typowy dla ludzi koncentrujących się na konkretnych bohaterach dramatu niż na akcji. Tu jakakolwiek akcja towarzyszy naszkicowaniu sylwetek podwładnych, zwierzchników, żołnierzy. Czasem coś co bardziej...