Seria komiksów o przygodach rewolwerowca, niczym wyjętego z piekła rodem, którego cieniem stała się sama śmierć, nie zawsze mnie fascynowały. Jednak im dalej w to brnę, tym częściej natrafiam na historie naprawdę dobre. Świetne scenariuszowo, pełne zwykłego, ludzkiego dramatu i odarte choćby z ochłapów nadziei. To opowieść o człowieku przeklętym, zniszczony, który jest ucieleśnieniem najgorszych koszmarów tego świata. Jonah Hex jest niewątpliwie postacią tragiczną, a szósty album zawiera zeszyty godne uwagi. W przeciwieństwie do poprzednich tomów, w tym po raz pierwszy nie natrafiłem na słabą przygodę. Każda skrywa w sobie mroczną prawdę o tym, co kryje się we wnętrzu najgroźniejszych istot zamieszkujących tą planetę. Ludzi.

Tom zawiera sześć opowiadań, z których każde kolejne jest coraz mocniejsza w wydźwięku. Moimi faworytami są "Cienie przeszłości" oraz "Siedem głębokich grobów". Pierwsze z nich pokazuje Hexa, jako osobę, która próbuje zapomnieć o przeszłości, ale nie zmienia to jego nastawienia do innych ludzi. Nie współczuje pokrzywdzonym przez los, nie użala się nad sobą, nie szuka towarzystwa. Chce samotności, z dala od ludzkich spraw, ale to w praktyce niemożliwe. Druga zaś jest swego rodzaju analizą psychologiczną głównego bohatera i próbą zrozumienia dlaczego aż do śmierci w 1902 roku, nosił mundur konfederatów. Wniosek, jaki wysuwa narrator, jest naprawdę ciekawy i mnie przekonuje.

Wartym uwagi jest też rozdział "Polowanie", który zdobi okładkę tego tomu. Tam też narrator prowadzi główną opowieść, zaś dialogów jest jak na lekarstwo. W praktyce uzupełniają tylko wspomnienia narratora, przedstawiającego czas, gdy na jego drodze stanął Jonah Hex. Chciałby go nazwać aniołem zemsty, ale wtedy by skłamał. Nie. Hex to zupełnie inna natura, mroczniejsza niż demon, ale nie tak zepsuta. To złamany, upadły człowiek, który za dużo stracił, zbyt wiele widział i za bardzo nienawidzi ludzi, aby być ich obrońcą. I właśnie w taki sposób opisuje go narrator tej opowieści.

Jeśli miałbym natomiast wybrać opowieść, która najbardziej podobała mi się graficznie, to padłoby na "Siedem głębokich grobów". Kreska oddająca, przynajmniej w moich oczach, rasowego ducha Dzikiego Zachodu, skąpane w czerni i odcieniach brązu kolory, tworzą naprawdę unikalny klimat. Aż czuć koszmar tej niezwykle brutalnej, zarówno w słowach jak i czynach, historii. Z pewnością dalej będę śledził komiksy poświęconej tej postaci, bo coraz bardziej mi się podobają. Owszem, po drodze było kilka słabszych opowieści, ale jeśli następne tomy, będą zawierały takie zestawienia przygód Hex'a, jak ten tom, to jestem wstanie przełknąć takie potknięcia.

Seria komiksów o przygodach rewolwerowca, niczym wyjętego z piekła rodem, którego cieniem stała się sama śmierć, nie zawsze mnie fascynowały. Jednak im dalej w to brnę, tym częściej natrafiam na historie naprawdę dobre. Świetne scenariuszowo, pełne zwykłego, ludzkiego dramatu i odarte choćby z ochłapów nadziei. To opowieść o człowieku przeklętym, zniszczony, który jest...

Oferta DC Comics kojarzona jest przede wszystkim z superbohaterami. Nie ma w tym niczego dziwnego, wszak Batman czy Superman to postaci powszechnie znane, które na przestrzeni lat doczekały się statusu prawdziwych ikon popkultury. Jednak amerykańskie wydawnictwo ma w swoim katalogu także tytuły, które trzymają się z daleka od trykotów. Cały imprint Vertigo to jedna rzecz, kolejną jest „Jonah Hex” – seria utrzymana co prawda w głównym nurcie, lecz oderwana od wydarzeń dziejących się współcześnie. Twórcy cofają się w niej do czasów Dzikiego Zachodu, prezentując perypetie bezwzględnego łowcy nagród.

Kolejne tomy cyklu mają formę antologii i prezentują różne epizody z życia głównego bohatera. Podobnie jest i tym razem. Na kartach albumu „Kule nie kłamią” dowiemy się między innymi jak przebiegł pościg Hexa za poszukiwanym bandytą oraz w jaki sposób zakończyła się próba wynajęcia Jonaha przez pewnego meksykańskiego watażkę. Istotnym epizodem będzie też opowieść o próbie rozpoczęcia nowego życia przez oszpeconego łowcę nagród, z kolei w innej historii poznamy odpowiedź na pytanie, czy jest on rasistą. Przekrój tematyczny jest dosyć szeroki, ale kolejne składowe łączy jedna wspólna cecha – brutalność i bezwzględność świata przedstawionego.

„Kule nie kłamią” nie przynoszą żadnej rewolucji w kwestii charakterystyki głównego bohatera. Jonah Hex od zawsze kreowany jest jako postać, której nie da się nazwać pozytywną, a mimo to czytelnik mocno z nią sympatyzuje. Dzieje się tak głównie dlatego, że Hex, mimo pozornego braku dbałości o cudzy los, potrafi postąpić właściwie. Jednak do takiego zachowania nie może skłonić go nic innego poza własnym rozumieniem świata i sprawiedliwości. Poza odosobnionymi przypadkami protagonista czuje jednakowy wstręt do wszystkich ludzi. Ta cecha pomaga mu nie przywiązywać się do niczego ani nikogo i unikać nieuniknionych rozczarowań związanych z relacjami międzyludzkimi.

To, jaki będzie odbiór kolejnych opowieści wchodzących w skład tego albumu, zależy od konkretnego czytelnika. Jeśli ceni się fabuły brutalne, pełne przemocy i nihilizmu, lektura musi być satysfakcjonująca. Warto jednak przy okazji zaznaczyć, że Palmiotti i Gray często operują na podobnym schemacie, wedle którego Jonah Hex gdzieś przybywa i zabija większość oponentów. Okoliczności bywają różne, ale nader często sprawy kończą się właśnie w taki, brutalny i krwawy sposób. Fakt, że zabitymi są najczęściej ludzie podli i mali, w oczywisty sposób sprzyja sympatyzowaniu z protagonistą, który zraża do siebie większość napotkanych ludzi, jednak zyskuje szacunek czytelnika.

Nie wszystkie opowieści wchodzące w skład tego albumu angażują w równym stopniu, jednak z pewnością nie uświadczymy tu żadnych ewidentnych bubli. Wśród highlightów na pewno można wymienić „Cienie przeszłości”, w których autorzy w interesujący sposób pokazują, że nawet mimo chęci zmiany stylu życia Hex jest niejako predysponowany do tego, by pozostawać zimnokrwistym łowcą nagród i perfekcyjnym zabójcą. Z kolei „Czerwona Maska”, kolejna ciekawa historia, prezentuje dwa oblicza bohatera – mordercze i inteligentne. Prosta kalkulacja zysków i strat oraz efekt tych przemyśleń w końcówce zeszytu robi naprawdę duże wrażenie.

Sześć zawartych tu epizodów ilustrowało sześciu różnych artystów, wśród których znaleźli się tacy mistrzowie jak Darwyn Cooke czy J. H. Williams III. Mnie jednak w oko bardziej wpadły ilustracje autorstwa innych plastyków. Dobre wrażenie sprawiają zwłaszcza rysunki Marka Sparacio. W „Cieniach przeszłości” zaprezentował on kreskę realistyczną, świetnie sprawdzającą się w przypadku bohaterów i oddawania ich emocji. Strona wizualna całościowo stoi na niezłym poziomie, a różnorodność stylistyczna kolejnych opowiadań nadaje im własnego charakteru.

Szósty już tom serii Palmiottiego i Graya nie odbiega jakościowo od jej poprzednich odsłon. To wciąż kawał porządnego komiksu, przynoszącego rozrywkę nieco innego typu niż standardowa oferta DC Comics. W „Kule nie kłamią” autorzy ponownie zastosowali formułę, w myśl której w świat przedstawiony można wejść w dowolnej chwili. Brak znajomości poprzednich wydarzeń nie będzie w żadnym wypadku uciążliwy, bo u Hexa wiele się nie zmienia – cały czas otacza go śmierć. Jeśli więc nie jesteście czytelnikami, którzy ponad wszystko cenią sobie optymistyczne przesłanie, istnieje duże prawdopodobieństwo, że znajdziecie tu coś dla siebie, nawet jeśli nie znacie wcześniejszych perypetii bohatera.


Recenzja do przeczytania także na moim blogu - https://zlapany.blogspot.com/2018/05/jonah-hex-tom-6-kule-nie-kamia-recenzja.html
oraz na łamach serwisu Szortal - http://szortal.com/node/14202

Oferta DC Comics kojarzona jest przede wszystkim z superbohaterami. Nie ma w tym niczego dziwnego, wszak Batman czy Superman to postaci powszechnie znane, które na przestrzeni lat doczekały się statusu prawdziwych ikon popkultury. Jednak amerykańskie wydawnictwo ma w swoim katalogu także tytuły, które trzymają się z daleka od trykotów. Cały imprint Vertigo to jedna rzecz,...