Orły imperium: Niepokonany

Jestem rozczarowany tym tomem (nie za samą fabułę) z powodu braku notki historycznej - nawet szukałem w internecie informacji o opisanym w tomie powstaniu i jego przywódcy, ale bez skutku - oraz zakończenia (chyba?) całego cyklu Orły Imperium...zakończenia de facto brak...

Jestem rozczarowany tym tomem (nie za samą fabułę) z powodu braku notki historycznej - nawet szukałem w internecie informacji o opisanym w tomie powstaniu i jego przywódcy, ale bez skutku - oraz zakończenia (chyba?) całego cyklu Orły Imperium...zakończenia de facto brak...

Pokaż mimo to

Bardzo dobry cykl.
Za mną wszystkie piętnaście tomów. Liczba bardzo imponująca i przebrnąłem przez nią, choć czasem wątpiłem, że dam radę. Nie dlatego, że książki były słabe. Wręcz przeciwnie. Były bardzo dobre, ale ich liczba może trochę odstraszać.
Całość oceniam bardzo dobrze. Cały cykl niezwykle wyrównany. Nie było gorszego tomu. Wszystkie równo bardzo dobre.

Bardzo dobry cykl.
Za mną wszystkie piętnaście tomów. Liczba bardzo imponująca i przebrnąłem przez nią, choć czasem wątpiłem, że dam radę. Nie dlatego, że książki były słabe. Wręcz przeciwnie. Były bardzo dobre, ale ich liczba może trochę odstraszać.
Całość oceniam bardzo dobrze. Cały cykl niezwykle wyrównany. Nie było gorszego tomu. Wszystkie równo bardzo dobre.

Pokaż mimo to

Katon i Macro to jeden z moich ulubionych literackich duetów. Swoimi przygodami panowie spokojnie obdzieliliby mieszkańców całej kuli ziemskiej i to na przestrzeni wieków. Piętnasty tom trzyma wysoki poziom swoich poprzedników.

Katon i Macro to jeden z moich ulubionych literackich duetów. Swoimi przygodami panowie spokojnie obdzieliliby mieszkańców całej kuli ziemskiej i to na przestrzeni wieków. Piętnasty tom trzyma wysoki poziom swoich poprzedników.

Pokaż mimo to

"Rewelacyjna" to dobre określenie 15 już książki Orłów Imperium. Przebrnąłem przez wszystkie opowieści i mogę przyznać się do faktu, że ostatnia nie zmęczyła mnie, a wręcz przeciwnie. Nadal chciałoby się przeczytać jeszcze drugie tyle tym bardziej, że z historycznego punktu widzenia teraz może mieć Scarrow bardzo duże pole do popisu. Jakby ktoś się zastanawiał czy warto brać się za serie to odpowiadam z ręką na sercu: Tak! Warto! I czekam niecierpliwie, na następne książki. :)

"Rewelacyjna" to dobre określenie 15 już książki Orłów Imperium. Przebrnąłem przez wszystkie opowieści i mogę przyznać się do faktu, że ostatnia nie zmęczyła mnie, a wręcz przeciwnie. Nadal chciałoby się przeczytać jeszcze drugie tyle tym bardziej, że z historycznego punktu widzenia teraz może mieć Scarrow bardzo duże pole do popisu. Jakby ktoś się zastanawiał czy warto...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wiele tomów za mną, ale wrażenia po kolejnym mam nadal jak najbardziej pozytywne. Z tym, że autor nie zaskakuje mnie aż tak, jak na początku. Siłą rzeczy seria zrobiła się nieco przewidywalna. Treść nieco przypominała mi "Gladiatora" z elementami skopiowanymi z "Pretorianina".

Od paru tomów nieco denerwuje mnie kierunek, w którym podąża postać prefekta Katona. Rozumiem, że pełniona przez niego funkcja i dość wysoka pozycja w legionach wymagają od niego pewnych zachowań, ale opryskliwość do nich nie należy. Jeśli zachowanie jego żony miało zaskoczyć, to w moim przypadku zupełnie się to nie udało. Za to Lucjusz uroczy.

Za to Macro pozostaje bez większych zmian. Nadal ten sam prostolinijny, twardo stąpający po ziemi centurion. I chwała mu za to.

Jedną gwiazdkę zabrałam za tłumaczenie. Tłumacz znów uparcie trzyma się "bękartów" (chociaż inwektywy można by nieco bardziej ubarwić) i złagodził przekleństwa (co mi tu akurat przeszkadzało, bo wolałabym kompletne żołnierskie bluzgi zamiast "ja pier...").

Cała seria jest jedną z moich ulubionych i na pewno przeczytam ciąg dalszy przygód Macro i Katona (jeśli takowy powstanie - nie wiem, nie sprawdzałam). Zdecydowanie polecam :)

Wiele tomów za mną, ale wrażenia po kolejnym mam nadal jak najbardziej pozytywne. Z tym, że autor nie zaskakuje mnie aż tak, jak na początku. Siłą rzeczy seria zrobiła się nieco przewidywalna. Treść nieco przypominała mi "Gladiatora" z elementami skopiowanymi z "Pretorianina".

Od paru tomów nieco denerwuje mnie kierunek, w którym podąża postać prefekta Katona. Rozumiem, że...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Aż,Cecylia lat 44 była ciekawa co ja czytam.A przyznam,powieść nie banalna bardzo ciekawa.
Teraz Katon I Macro są w Hiszpanii.
Gdzie mamy,bunt przeciw władzy Rzymu.
Książka,może nie idealna.Na dobrą ją oceniam.Czyta się,troszkę ciężko.Przepraszam styl,ale to fajna odmiana po Brytanii.

Aż,Cecylia lat 44 była ciekawa co ja czytam.A przyznam,powieść nie banalna bardzo ciekawa.
Teraz Katon I Macro są w Hiszpanii.
Gdzie mamy,bunt przeciw władzy Rzymu.
Książka,może nie idealna.Na dobrą ją oceniam.Czyta się,troszkę ciężko.Przepraszam styl,ale to fajna odmiana po Brytanii.

Pokaż mimo to

Źródłem nieco zawyżonych ocen, które zwykłem dawać powieściom Simona Scarrowa, jest moja słabość do ich tematyki. Tylko tyle i aż tyle, a i to wyłącznie za sprawą całkiem niebłahego talentu autora w odmalowywaniu makabrycznych pejzaży bitewnych pól. Temu ostatniemu nie towarzyszy bowiem żadna pomysłowość w zakresie fabuły, która w najlepszym wypadku jest mało urozmaicona i wtórna, polegająca na powtarzaniu schematów znanych z poprzednich tomów cyklu, tak jakby autorowi najzwyczajniej w świecie zabrakło wyobraźni, a pieniądze zarabiać przecież trzeba. Nawet gdyby powieści te potraktować jako doskonały materiał na serial telewizyjny, to jedynie zaślepieni fanatycy z upodobaniem oglądali by wciąż taką samą, a może i "tą samą" opowieść, w różnych wariantach powtarzaną i powielaną. Jest słabo i czuję, że... będzie jeszcze słabiej. Cóż zatem skłania mnie do urządzania sobie takich "scarrowowskich" seansów jak ostatnio? Otóż przyczyny są tutaj dwie. Pierwszą jest przeziębienie i pewien stan zmęczenia życiem, a więc dolegliwości mam nadzieję przejściowe, nakazujące szukać otuchy i rozrywki w rzeczach łatwych i nieskomplikowanych. Drugą zaś jest to, że cała twórczość Simona Scarrowa, tak jak zresztą Bena Kane'a i kilku innych jeszcze autorów, nie od dziś jest dla mnie źródłem stanów emocjonalnych kwalifikowanych jako quilty pleasures, tyle że ja nie ukrywam się z tym, ani temu nie zaprzeczam, nawet jeśli regułą jest dla mnie czytanie rzeczy nieco bardziej wymagających (a przynajmniej chciałbym i staram się, aby tak było). Skoro tak wielu ceni dziś skandynawskie kryminały, to i mnie wolno cenić powieści historyczne i to nie tylko te, których autorem jest Teodor Parnicki.

Źródłem nieco zawyżonych ocen, które zwykłem dawać powieściom Simona Scarrowa, jest moja słabość do ich tematyki. Tylko tyle i aż tyle, a i to wyłącznie za sprawą całkiem niebłahego talentu autora w odmalowywaniu makabrycznych pejzaży bitewnych pól. Temu ostatniemu nie towarzyszy bowiem żadna pomysłowość w zakresie fabuły, która w najlepszym wypadku jest mało urozmaicona i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Seria staje się dla mnie "harlekinem"... Jest coraz bardziej oczywista, przewidywalna powtarza schematy, a mimo to wiem, że będę ją czytał do końca. Bawi mnie i jest dla mnie łatwą odskocznią od cięższej literatury.

Seria staje się dla mnie "harlekinem"... Jest coraz bardziej oczywista, przewidywalna powtarza schematy, a mimo to wiem, że będę ją czytał do końca. Bawi mnie i jest dla mnie łatwą odskocznią od cięższej literatury.

Pokaż mimo to

Jak dla mnie i tak mało przygód Macro i Katona:D!!!

Jak dla mnie i tak mało przygód Macro i Katona:D!!!

Pokaż mimo to

Bardzo lubię dzieje Macro i Katona. Zawsze chętnie do nich wracam, jednak w tym tomie czegoś mi brakuje. Wydaje mi się jakby autor pisał kolejne części na kolanie, żeby tylko wypuścić kolejny tytuł. Katon zaczyna być denerwujący i irytujący. Rozumiem, że jego ranga wymagała wielu zmian w charakterze, ale obcesowe traktowanie Macro nie przystoi. Książka kończy się tak, że na pewno wrócimy do kolejnych potyczek - pytanie tylko: jak często?

Bardzo lubię dzieje Macro i Katona. Zawsze chętnie do nich wracam, jednak w tym tomie czegoś mi brakuje. Wydaje mi się jakby autor pisał kolejne części na kolanie, żeby tylko wypuścić kolejny tytuł. Katon zaczyna być denerwujący i irytujący. Rozumiem, że jego ranga wymagała wielu zmian w charakterze, ale obcesowe traktowanie Macro nie przystoi. Książka kończy się tak, że na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to