Na tle innych książek Mendozy, które czytałam, ta wypada niezwykle słabo. Nudna fabuła, sytuacje kreowane na zabawne - nieśmieszne, bohaterowie irytujący, a głębszego przekazu brak. Dobrnęłam do końca tylko dlatego, że utknęłam z książką na wyjeździe...

Na tle innych książek Mendozy, które czytałam, ta wypada niezwykle słabo. Nudna fabuła, sytuacje kreowane na zabawne - nieśmieszne, bohaterowie irytujący, a głębszego przekazu brak. Dobrnęłam do końca tylko dlatego, że utknęłam z książką na wyjeździe...

Nudne, płytkie i nijakie. Wiele obiecywałam sobie po tej książce, niestety pozostał tylko posmak rozczarowania.

Nudne, płytkie i nijakie. Wiele obiecywałam sobie po tej książce, niestety pozostał tylko posmak rozczarowania.

Już od dawna miałam ochotę na tę powieść, ale dopiero teraz wpadła mi w ręce. I szczerze mówiąc odrobinę mnie rozczarowała, nie do końca było to coś, czego się spodziewałam. Główny bohater, zjawia się w Wenecji, by zmienić i przemyśleć swoje dotychczasowe, monotonne życie. Poznaje przy tym tajemniczą kobietę. Jestem zauroczona opisami Wenecji, które przedstawił nam autor. Powieść, choć do łatwych nie należy i ma takie swoje drugie dno, warto przeczytać. Każdy znajdzie coś siebie, daje nadzieję na lepszy dzień.

Już od dawna miałam ochotę na tę powieść, ale dopiero teraz wpadła mi w ręce. I szczerze mówiąc odrobinę mnie rozczarowała, nie do końca było to coś, czego się spodziewałam. Główny bohater, zjawia się w Wenecji, by zmienić i przemyśleć swoje dotychczasowe, monotonne życie. Poznaje przy tym tajemniczą kobietę. Jestem zauroczona opisami Wenecji, które przedstawił nam autor....

Opowieść o Fabregasie, Hiszpanie, który pewnego dnia porzuca swoje dotychczasowe życie i wyrusza w podróż. Zatrzymuje się w Wenecji, a spotkanie Marii Clary sprawia, że nie decyduje się już na opuszczenie tego miasta. Książka napisana „na poważnie”, odmienna od „Sekretu hiszpańskiej pensjonarki” czy „Braku wiadomości od Gurba”. Czytelnik może głęboko wniknąć w psychikę bohatera, poznać jego odczucia, które nie zawsze odpowiadają rzeczywistym wydarzeniom. Dialogi są dość oszczędne, zwłaszcza między parą głównych bohaterów. Dużo za to jest ciekawych historii związanych z Wenecją, różnymi świętymi oraz zwyczajami. Poznajemy również biografie niektórych postaci, czasami mocno konfabulowane. Każdy ma szanse na przedstawienie swojej indywidualnej rzeczywistości. Książka niezbyt pasjonująca ze względu na brak akcji, a monolog wewnętrzny bohatera, który się nudzi też nie przykuwa uwagi. Wyraźnie widać, że autor nie darzy Fabregasa specjalnym sentymentem. Nie odmówił sobie jednak przemycenia komentarzy odnośnie otaczającego nas świata: „Dzisiaj wszyscy żyjemy osaczani przez terrorystów, przestępców i związkowców”. Na długo w pamięci pozostała mi rada udzielona głównemu bohaterowi: „Proszę nie tracić czasu: proszę żyć własnym życiem, a jeśli po tym jeszcze zostanie panu czas wolny, niech pan czyta”. To zalecenie przypadnie do gustu każdemu, kto ceni książki.

Opowieść o Fabregasie, Hiszpanie, który pewnego dnia porzuca swoje dotychczasowe życie i wyrusza w podróż. Zatrzymuje się w Wenecji, a spotkanie Marii Clary sprawia, że nie decyduje się już na opuszczenie tego miasta. Książka napisana „na poważnie”, odmienna od „Sekretu hiszpańskiej pensjonarki” czy „Braku wiadomości od Gurba”. Czytelnik może głęboko wniknąć w psychikę...

Lubię styl i poczucie humoru Mendozy, ale treściowo "Wyspa niesłychana" trochę mnie zawiodła. Historia w pewnym momencie za bardzo się rozmyła, jakoś nie mogłam się w nią dobrze zatopić. Osobiście liczyłam też na więcej weneckich "smaczków". Szkoda, bo początkowo potencjał był. Zapowiedzi wydawcy z tyłu książki również okazały się na wyrost.

Lubię styl i poczucie humoru Mendozy, ale treściowo "Wyspa niesłychana" trochę mnie zawiodła. Historia w pewnym momencie za bardzo się rozmyła, jakoś nie mogłam się w nią dobrze zatopić. Osobiście liczyłam też na więcej weneckich "smaczków". Szkoda, bo początkowo potencjał był. Zapowiedzi wydawcy z tyłu książki również okazały się na wyrost.

Jedyne co mi się ciśnie na usta po przeczytaniu tej książki to słowo "porażka". Nie przypominam sobie kiedy ostatnio tak bardzo męczyłam się nad jakąś powieścią... pewnie jeszcze w szkole.... Fabuła tej pozycji była dla mnie nieskończenie nudna. Kompletnie nie przypadły mi do gustu postaci i to w jaki sposób zostały poprowadzone. Dobrnęłam do końca tylko dzięki sile woli, bo staram się nie przerywać czytania jeśli już rozpocznę jakąś książkę. W tym przypadku jednak to była strata czasu.

Jedyne co mi się ciśnie na usta po przeczytaniu tej książki to słowo "porażka". Nie przypominam sobie kiedy ostatnio tak bardzo męczyłam się nad jakąś powieścią... pewnie jeszcze w szkole.... Fabuła tej pozycji była dla mnie nieskończenie nudna. Kompletnie nie przypadły mi do gustu postaci i to w jaki sposób zostały poprowadzone. Dobrnęłam do końca tylko dzięki sile woli,...

Mendoza to wspaniały hiszpański pisarz. Wyspa niesłychana czyli Wenecja, miasto które zachwyca. Tajemnice, sekrety, namiętność. Polecam, warto poznać pisarza z taką fantazją i polotem.

Mendoza to wspaniały hiszpański pisarz. Wyspa niesłychana czyli Wenecja, miasto które zachwyca. Tajemnice, sekrety, namiętność. Polecam, warto poznać pisarza z taką fantazją i polotem.

Na pewno nie jest to najlepsza książka Mendozy, ale udało mu się stworzyć wspaniały klimat mglistej, wilgotnej a czasem upalnej do granic możliwości Wenecji. Sama historia jest raczej błaha, ale nawet w książce pisanej bardziej na serio, udaje mu się przemycić tak dla siebie charakterystyczny humor.

Na pewno nie jest to najlepsza książka Mendozy, ale udało mu się stworzyć wspaniały klimat mglistej, wilgotnej a czasem upalnej do granic możliwości Wenecji. Sama historia jest raczej błaha, ale nawet w książce pisanej bardziej na serio, udaje mu się przemycić tak dla siebie charakterystyczny humor.

Ale to jest męcząca książka... Lubię język Mendozy, jego specyficzny humor, ale po przeczytaniu kilku jego tekstów widzę, że wartościowy jest jeden na pięć-sześć tytułów, reszta to strata czasu. "Wyspa" po prostu jest nudna, nieprzygotowana, idąca znikąd-donikąd.

Ale to jest męcząca książka... Lubię język Mendozy, jego specyficzny humor, ale po przeczytaniu kilku jego tekstów widzę, że wartościowy jest jeden na pięć-sześć tytułów, reszta to strata czasu. "Wyspa" po prostu jest nudna, nieprzygotowana, idąca znikąd-donikąd.

Mendoza jak zwykle przewrotny. Akcja dzieje się w Wenecji, ale bez jej udziału. Miasto jako wielka nieobecna?

Mendoza jak zwykle przewrotny. Akcja dzieje się w Wenecji, ale bez jej udziału. Miasto jako wielka nieobecna?