Smerf Finansista

To co jest przeznaczone dla ludzi, nie zawsze musi okazać się czymś pożytecznym dla innych, w tym wypadku Smerfów. Mowa tutaj o pieniądzach i stylu życia jaki się z nimi wiąże. Wioska niebieskich skrzatów, zamieszkujących las w średniowiecznej Europie, nie zna wartości złota. Wspólnie pracują, wspólnie o siebie dbają, razem dzielą smutki i radości. Brzmi to jak utopijne, doskonałe społeczeństwo rodem z doktryn komunistycznych, choć w pewnym sensie czymś takim właśnie jest. Kiedy jednak do wioski zawitał, w praktyce czystym przypadkiem, pieniądz w postaci złotej monety, w czasie gdy Papa Smerf zaniemógł, życie małych Smerfów zmieniło się nie poznania.

Pewnego słonecznego dnia w laboratorium Papy Smerfa dochodzi do groźnej eksplozji. W jej wyniku staruszek zapada w śpiączkę w wyniku zatrucia toksycznymi oparami, zaś sama pracownia jest doszczętnie zniszczona. Smerfy wysyłają jednego ze swoich do czarodzieja Omnibusa, który dawno temu przywołał niebieskie skrzaty aby pomogły pewnemu paziowi i jego giermkowi w ważnej misji. Przynajmniej tak mówi wersja komiksowa, gdyż animacja to zupełnie inna para kaloszy. Czarodziej zgadza się się pomóc, ale niestety zabrakło mu składników, zatem wysyła swego ucznia do miasta, gdzie akurat trwa targ. Smerf towarzyszy w młodemu człowiekowi i tak dowiaduje się czym są pieniądze. Zachwycony tym odkryciem postanawia wprowadzić ów wynalazek do społeczności smerfów, tym samym zdobywając miano Smerfa Finansisty. Jak się szybko okaże, nie każdy na tym zyska.

Komiks jest bardzo pouczającą historią, obrazującą w wyjątkowo prosty sposób kilka ważnych spraw związanych z obrotem gotówką. Po pierwsze pokazuje, że nie znając wartości drogocennych materiałów, w tym konkretnym wypadku złota, inne rzeczy potrafią być cenniejsze. To społeczeństwo nadaje wartość danym towarom, wyceniając je względem podaży i popytu oraz czasu jaki musza poświęcić na ich produkcję. Smerfy tego dotąd nie znały i coś co dla nich było cenne, np. wiersz, szybko mogło stracić na wartości, zaś zwykły chleb będący codziennym zapotrzebowaniem, urosnąć do rangi rzeczy absolutnie koniecznej.

To zaś rodzi kolejną rzecz - przydatność danych zawodów. Świetnie to pokazano na przykładzie Pracusia, Piekarza czy Farmera, którzy błyskawicznie zaczęli się bogacić. Tymczasem Poeta albo Zgrywus czy Śpioch praktycznie popadli w nędzę. Wytwory pierwszego nie miały wartości, drugiego nie przynosiły pożytku (chyba że chciało się zrobić kawał Zgrywusowi), a ostatni nigdy nie pracował. Kto zaś nie pracuje, ten nie je, jak prawi stare porzekadło, niestety nie działające sprawnie w niektórych ustrojach politycznych. To również powoduje podziały społeczne w społeczności niebieskich skrzatów. Ci którym się powodzi, stają się coraz bogatsi i mogą sobie pozwolić na wszystko. Inni zaś ciężko pracują aby w ogóle się utrzymać, a ci na samym dole drabiny społecznej muszą żebrać lub sprzedawać swoją własność aby mieć na chleb.

Tymczasem Smerf Finansista jest wręcz ucieleśnieniem systemu bankowości. Zarabia na biedzie jednych oraz bogactwie drugich, obracając ciągle gotówką. Niby wszystko wydaje się uczciwe, ale biedota oraz tęsknota za dawnym stylem życia mogą popchnąć do drastycznych kroków. W ten oto sposób najbogatszy może stać się najbiedniejszym, a ten co teoretycznie nie ma nic, ma tak naprawdę cały świat. Brzmi pięknie, choć nie jest to wcale takie proste i cudowne jak się wydaje. Gargamel w tej opowieści również będzie miał co nieco do powiedzenia, dając tym samym Smerfom lekcję pokory.

"Smerf Finansista" to w moich oczach bardzo ważny album. Pokazuje prawdę o pieniądzu, ale nie piętnuje go na całej linii. Udowadnia natomiast, że w utopijne, baśniowej społeczności małych skrzatów ludzkie wynalazki potrafią przynieść więcej złego niż dobrego. Niestety nasza rzeczywistość wymusza na nas obrót gotówką, od której jesteśmy uzależnieni. To wokoło niej zbudowaliśmy nasze życie w wielkich miastach i bogatych wsiach. Jednak są rejony, gdzie pieniądz jest mniej wart niż chleb, który codziennie jemy. Tam liczy się wspólnota i jej silna więź.

To co jest przeznaczone dla ludzi, nie zawsze musi okazać się czymś pożytecznym dla innych, w tym wypadku Smerfów. Mowa tutaj o pieniądzach i stylu życia jaki się z nimi wiąże. Wioska niebieskich skrzatów, zamieszkujących las w średniowiecznej Europie, nie zna wartości złota. Wspólnie pracują, wspólnie o siebie dbają, razem dzielą smutki i radości. Brzmi to jak utopijne,...

To nowy cykl Smerfowych komiksów. Wypatrzyliśmy jakiś rok temu, w dobie Smerfów w kinach, kiedy cała machina marketingowa musiała ruszyć z kopyta: od stikezzów z lidla, przez figurki w wodzie w biedrze, aż po komiksy właśnie. Polubiliśmy te Smerfy, bo są ciekawie zilustrowane (sporo szczegółów) i są doskonałym wyjściem do różnych dyskusji. Syn słusznie zauważył, że zawsze niezłe kwasy dzieją się przez Papę Smerfa. Tutaj także: mieć pod swoją opieką setkę nieodpowiedzialnych dzieciaków (właściwie nie wiemy jaka relacja rodzinna między nimi zachodzi, może żadna?) i bawić się siarką, że cała chałupo-grzybnia wylatuje w powietrze? Potem leży ten Papa Smerf i dochodzi do siebie, a Smerfy wynajdują pieniądze...no a potem wiadomo: kłopoty i Gargamel. We wszystkich komiksach to samo: Papa Smerf gdzieś znika, a ta mała, niebieska banda coś rujnuje. Bardzo to lubimy.

To nowy cykl Smerfowych komiksów. Wypatrzyliśmy jakiś rok temu, w dobie Smerfów w kinach, kiedy cała machina marketingowa musiała ruszyć z kopyta: od stikezzów z lidla, przez figurki w wodzie w biedrze, aż po komiksy właśnie. Polubiliśmy te Smerfy, bo są ciekawie zilustrowane (sporo szczegółów) i są doskonałym wyjściem do różnych dyskusji. Syn słusznie zauważył, że zawsze...

W wiosce Smerfów życie płynie spokojnie. Niebieskie ludki pomagają sobie i dzielą się tym, co mają. Nie znają pieniędzy ... ale do czasu. Gdy Papa Smerf ulega wypadkowi w laboratorium, jeden ze Smerfów zostaje wysłany do Omnibusa po lekarstwo. Podczas podróży do miasta ludzi, poznaje wartość pieniędzy. Dzieli się swoim odkryciem z pozostałymi braćmi i Smerfetką i wprowadza pieniądze. Od tej pory zostaje Smerfem Finansistą. Czy wszystkim Smerfom wprowadzenie pieniędzy wyjdzie na dobre?
Album został wydany bardzo starannie - śliski, dobrej jakości papier, wyraźna czcionka, żywe i kolorowe ilustracje.

W wiosce Smerfów życie płynie spokojnie. Niebieskie ludki pomagają sobie i dzielą się tym, co mają. Nie znają pieniędzy ... ale do czasu. Gdy Papa Smerf ulega wypadkowi w laboratorium, jeden ze Smerfów zostaje wysłany do Omnibusa po lekarstwo. Podczas podróży do miasta ludzi, poznaje wartość pieniędzy. Dzieli się swoim odkryciem z pozostałymi braćmi i Smerfetką i wprowadza...

Peyo i jego Smerfy już od lat bawią i uczą kolejne pokolenia dzieci. Po jego śmierci jego dzieło jest kontynuowane, dlatego ciągle powstają nowe książeczki z przygodami niebieskich ludzików.

Kolejny tom to"Smerf Finansista". Papa Smerf przeprowadza eksperyment, czego efektem jest nieszczęśliwy wypadek, przywódca niebieskoskórych traci przytomność. Smerfy wysyłają przedstawiciela do Omnibusa, aby ten wskazał im, jak pomóc Papowi wrócić do zdrowia. Czarodziej tworzy antidotum, jednak brakuje mu pewnego składnika. Wysyła ucznia na targ. Towarzyszący Smerf zauważa monety i dowiaduje się jak funkcjonuje świat ludzi, w którym wszystko kręci się wokół pieniądza. Pomysł z płaceniem za usługi Smerfy postanawiają zastosować i u siebie. Co z tego wyniknie? Zachęcam do lektury.

Urocza, zabawna, ale przede wszystkim pouczająca opowieść. Uczy tego, że nie wszystko można kupić za pieniądze, a pogoń za bogactwem, zawsze się kończy jakąś klęską.
Rysunki jak zwykle są doskonałe. Cieszą barwą i niezwykłymi szczegółami, które można odkrywać podczas odwracania kolejnych stron. Polecam, ten tom, jak i całą serię o Smerfach, przede wszystkim tomy stworzone przez Belga. Potem można skupić się na tych naśladowcach, którzy postanowili dołożyć swoją cegiełkę do wioski.

Peyo i jego Smerfy już od lat bawią i uczą kolejne pokolenia dzieci. Po jego śmierci jego dzieło jest kontynuowane, dlatego ciągle powstają nowe książeczki z przygodami niebieskich ludzików.

Kolejny tom to"Smerf Finansista". Papa Smerf przeprowadza eksperyment, czego efektem jest nieszczęśliwy wypadek, przywódca niebieskoskórych traci przytomność. Smerfy wysyłają...

SMERFY I PIENIĄDZE

Twórca Smerfów, belgijski autor Peyo, zmarł w 1992 roku, jednak małe niebieskie stworki nie odeszły wraz z nim z tego świata. Kontynuowaniem ich przygód zajął się (oczywiście między innymi) syn autora, Thierry. Zanim to jednak nastąpiło, powstał ten album. Album stworzony razem przez ojca i syna, pożegnalne dzieło Peyo, które jednocześnie stało się wstępem do nowego rozdziału tej serii.

Co jest dobre dla ludzi, nie musi być dobre dla Smerfów. Małe, niebieskie stworki przekonały się o tym nie raz, wciąż jednak zdają się o tym nie pamiętać. Kiedy Papa Smerf zostaje ranny w wyniku magicznego eksperymentu, jeden z jego podwładnych udaje się po pomoc do czarodzieja Omnibusa, który jako jedyny może odczytać nad czym pracował Papa, a co za tym idzie odkryć, czym się zatruł. Ten szybko znajduje lekarstwo, ale po brakujący składnik wysyła do miasta swojego pomocnika. Smerf wyrusza wraz z nim, do wioski powraca jednak nie tylko z lekiem, ale także i podpatrzoną ideą pieniądza. Pod nieobecność chorego Papy, wprowadza do obiegu monety, ustala ceny i zasady, a wszystkie Smerfy dobrze się bawią. Do czasu jednak. Pieniądze budzą w nich chciwość, a ci, którzy nie potrafią zerwać z dawnymi, bezproduktywnymi nawykami, stają w obliczu wielkich kłopotów. Co gorsza Gargamel przypadkiem dowiaduje się, że w ich wiosce jest złoto i postanawia je zdobyć…

Zacznę od pewnego minusa. Otóż w jednej ze scen Gargamel wysyła kruka do wioski Smerfów by zaniósł im wiadomość z żądaniem okupu. Skoro ptak wie, gdzie znajduje się to miejsce, czemu nasz zły czarodziej nie pójdzie za nim i nie zrealizuje w końcu swojego planu pojmania niebieskich stworków? No właśnie. Zostawmy jednak tę kwestię (którą tak czy inaczej można wytłumaczyć na wiele różnych sposobów) i skupmy się na zabawie, jaką oferuje „Smerf finansista”, a ta po prostu jest znakomita.

Fabuła tego tomu jak zwykle jest ciekawa, dynamiczna i mądra. Pokazuje, jak pieniądze wprowadzają zamęt w ułożonej społeczności Smerfów i ostrzega przed tym, do czego doprowadzić może chciwość oraz zatracenie zwykłej uczynności i bezinteresowności. Pomysł podsunięty mu w roku 1988 przez Daniela N. Sebbana, Peyo przekuł w znakomitą, dojrzałą historię doskonale nadającą się na pożegnanie autora ze swoim dziełem. Szkoda, że ten belgijski twórca nie stworzył już więcej niczego – zmarł zaledwie miesiąc po publikacji „Finansisty”.

Porzućmy jednak przygnębiające tematy i wróćmy do omawiania albumu. Smerfy są w końcu zabawne i urocze, mają poprawiać humor, a nie smucić – i to właśnie robią w tym komiksie. Nawet jeśli na stronach nie brakuje goryczy i krytyki. Całość dodatkowo – tradycyjnie zresztą – została prosto, ale niesamowicie uroczo zilustrowana. Rysunki cieszą oko i znakomicie pasują do fabuły, a album robi po prostu duże wrażenie. Dlatego też polecam „Smerfa finansistę” Waszej uwadze.

Recenzja opublikowana na moim blogu http://ksiazkarnia.blog.pl/2017/05/20/smerf-finansista-peyo-thierry-culliford-alain-maury-luc-parthoens/

SMERFY I PIENIĄDZE

Twórca Smerfów, belgijski autor Peyo, zmarł w 1992 roku, jednak małe niebieskie stworki nie odeszły wraz z nim z tego świata. Kontynuowaniem ich przygód zajął się (oczywiście między innymi) syn autora, Thierry. Zanim to jednak nastąpiło, powstał ten album. Album stworzony razem przez ojca i syna, pożegnalne dzieło Peyo, które jednocześnie stało się...