Umiarkowanie ciekawa i klimatyczna powieść, ale jak na Witkowskiego to taka sobie. Brakuje trochę struktury, książka jest chaotyczna i cierpi na powszechny w polskiej literaturze syndrom "najlepsze na koniec". Wydawałoby się, że nie ma w tym nic złego, ale w ten sposób nawet kiepska książka może udawać dobrą, bo przecież "zakończenie takie mocne i siedzi w głowie". Nie polecam, chyba że jako zapychacz czasu - jest krótka i można ją wcisnąć między inne czytelnicze seanse.

Umiarkowanie ciekawa i klimatyczna powieść, ale jak na Witkowskiego to taka sobie. Brakuje trochę struktury, książka jest chaotyczna i cierpi na powszechny w polskiej literaturze syndrom "najlepsze na koniec". Wydawałoby się, że nie ma w tym nic złego, ale w ten sposób nawet kiepska książka może udawać dobrą, bo przecież "zakończenie takie mocne i siedzi w głowie". Nie...

Moje rodzinne okolice... Zauroczyła mnie ta książka, pamiętam klimat sprzed lat, choć z treści niewiele ;)

Moje rodzinne okolice... Zauroczyła mnie ta książka, pamiętam klimat sprzed lat, choć z treści niewiele ;)

Michał Witkowski twierdzi, że "Barbarę Radziwiłłównę..." kupiło 70 tysięcy ludzi, a późniejsze "Fynf und cfancyś" już tylko 9 tysięcy, więc gdybym nie znał innej twórczości autora to raczej byłaby to powieść po której bym sobie dał spokój z resztą jego dzieł. W przeciwieństwie do chociażby "Drwala", "Wymazane" czy "Tango", "Barbara Radziwiłłówna..." jest po prostu mdła i nijaka. Jasne, Witkowski ma całkiem fajne pióro, niektóre fragmenty bawią i śmieszą, potrafię docenić nawiązania do Herberta, chociaż pewnie wiele z nich mi umknęło, nawet nawiązania do Śląska bywają ciekawe. Natomiast ta pozycja cierpi, tak jak to często bywa w innych pozycjach autora, bo nie ma tu żadnej fabuły. Te rozdziały to sobie można otwierać randomowo i czytać, bo i tak to nie ma większego znaczenia dla akcji powieści. Z każdą kolejną stroną odczuwałem niestety coraz większe rozczarowanie, stąd też całościowy obraz jest raczej bezbarwny, zdecydowanie lepiej sięgnąć po inne, późniejsze pozycje Witkowskiego.

Michał Witkowski twierdzi, że "Barbarę Radziwiłłównę..." kupiło 70 tysięcy ludzi, a późniejsze "Fynf und cfancyś" już tylko 9 tysięcy, więc gdybym nie znał innej twórczości autora to raczej byłaby to powieść po której bym sobie dał spokój z resztą jego dzieł. W przeciwieństwie do chociażby "Drwala", "Wymazane" czy "Tango", "Barbara Radziwiłłówna..." jest po prostu mdła i...

W przeciwieństwie do wielu polskich pisarzy i pisarek Michał Witkowski nie tylko umie pisać. On pisze brawurowo. To jeden z najbardziej oryginalnych i utalentowanych polskich pisarzy. Barbara Radziwiłłówna to książka zabawna, przewrotna, gorzka, wirtuozerska momentami. Witkowski każdego bohatera opowiada nie tylko przez serię słodko-gorzkich anegdot, ale również, a może przede wszystkim przez język.

To w wartstwie czysto fabularnej opowieść o transformacji, ale również o odmienności, queerowości i performowaniu samego siebie. Jazda bez trzymanki z bardzo gorzkim humorem.

W przeciwieństwie do wielu polskich pisarzy i pisarek Michał Witkowski nie tylko umie pisać. On pisze brawurowo. To jeden z najbardziej oryginalnych i utalentowanych polskich pisarzy. Barbara Radziwiłłówna to książka zabawna, przewrotna, gorzka, wirtuozerska momentami. Witkowski każdego bohatera opowiada nie tylko przez serię słodko-gorzkich anegdot, ale również, a może...

Z której strony na tą książkę nie spojrzeć - jest słaba. Fabuła? - brak. Poczucie humoru? - owszem jest, ale to po prostu zlepek sucharów, choć sądząc po reakcjach są ludzie, których to bawi. Styl, tragedia. Proszę porównać to do 'bełkotu' pijanego w "Moskwa - Pietuszki" . To jest sprawność językowa, niepowtarzalny i genialny styl, osadzenie w literaturze jako takiej, poczucie humoru. Te książki dzieli przepaść. Dalej - z tej powieści niczego się nie dowiemy, ani o Śląsku i Zagłębiu, ani o działalności lombardów, ani o Odessie i Odesitach tam się przewijającyc itd. - autor ewidentnie nie wie o czym pisze. Coś tam mu dzwoni w temacie półświatka kibolskiego, ale tyle co można było przeczytać w prasowych nagłówkach z czasów gdy Szczakowianka była na fali - czyli z okresu kiedy książka była pisana, a nie kiedy toczy się akcja. Niby szczegół, ale ja sobię cenię gdy autor wkłada wysiłek właśnie w takie detale. Gdy czytam recenzje na temat tej książki to się zastanawiam na jakim poziomie kulturowym my jesteśmy, jeśli krytycy w poważnych gazetach achają i ochają nad takimi szmirami? A może to płatna reklama pod przykrywką krytyki..?

Z której strony na tą książkę nie spojrzeć - jest słaba. Fabuła? - brak. Poczucie humoru? - owszem jest, ale to po prostu zlepek sucharów, choć sądząc po reakcjach są ludzie, których to bawi. Styl, tragedia. Proszę porównać to do 'bełkotu' pijanego w "Moskwa - Pietuszki" . To jest sprawność językowa, niepowtarzalny i genialny styl, osadzenie w literaturze jako takiej,...

Chyba już wszystkie kolejne książki Michała Witkowskiego będę porównywała z „Drwalem”, od którego zaczęła się moja przygoda z twórczością tego autora. Nie jestem tylko pewna, czy to dobrze dla innych jego powieści, które same w sobie nie są oczywiście złe, ale dość blado wypadają na tle tej pierwszej…

Tytułowa Barbara, to nikt inny jak Hubert – gruby gej z żylakami, właściciel lombardu, były cinkciarz i cwaniaczek robiący swego czasu liczne szemrane interesy – swoisty twór PRL wspominający dawne czasy z sentymentem i rozrzewnieniem. Postanowił opisać swoje życie na komputerze skonfiskowanym przez jego ukraińskich przybocznych jednego z dłużników. Jego nostalgia udziela się czytelnikowi, przenosząc go nie raz do niepowtarzalnych lat 90-tych. I chociaż treściowo raczej nie czekają czytelnika tutaj żadne niespodzianki, gdyż opis okładkowy dość dokładnie oddaje fabułę, to obcowanie z prozą Witkowskiego jest i tak dobrą zabawą...

https://czytany-blog.blogspot.com/

Chyba już wszystkie kolejne książki Michała Witkowskiego będę porównywała z „Drwalem”, od którego zaczęła się moja przygoda z twórczością tego autora. Nie jestem tylko pewna, czy to dobrze dla innych jego powieści, które same w sobie nie są oczywiście złe, ale dość blado wypadają na tle tej pierwszej…

Tytułowa Barbara, to nikt inny jak Hubert – gruby gej z żylakami,...

Nie entuzjazmowałam się bardzo perspektywą przeczytania tej książki, ale, kiedy już zaczęłam, bardzo pozytywnie się zaskoczyłam.
Wszystko w tej książce, od języka, przez narrację na fabule skończywszy, to dość udany i bezpretensjonalny żart. Szczególnie bawią intertekstualne nawiązania wplątywane w egzaltowane wypowiedzi głównego bardzo pociesznego bohatera.
Wątek z wiedźmami, polskim pozytywizmem i krukami, wronami od Żeromskiego mistrzostwo!

Nie entuzjazmowałam się bardzo perspektywą przeczytania tej książki, ale, kiedy już zaczęłam, bardzo pozytywnie się zaskoczyłam.
Wszystko w tej książce, od języka, przez narrację na fabule skończywszy, to dość udany i bezpretensjonalny żart. Szczególnie bawią intertekstualne nawiązania wplątywane w egzaltowane wypowiedzi głównego bardzo pociesznego bohatera.
Wątek z...

Michał Witkowski - polski Hrabal. Przelewa na papier strumień swojej świadomości w sposób wyśmienity. Czytany głosem samego Witkowskiego brzmi najlepiej. Ale często niewiele z tych opowieści wynika. "Barbara..." jest czystą rozrywką, książką do pociągu. Przyjemna, lecz nie zachwyca. Forma jest ważniejsza od treści, którą niemal w całości zdradza okładkowy opis.

Michał Witkowski - polski Hrabal. Przelewa na papier strumień swojej świadomości w sposób wyśmienity. Czytany głosem samego Witkowskiego brzmi najlepiej. Ale często niewiele z tych opowieści wynika. "Barbara..." jest czystą rozrywką, książką do pociągu. Przyjemna, lecz nie zachwyca. Forma jest ważniejsza od treści, którą niemal w całości zdradza okładkowy opis.

W swoim monodramie o śląskiej Szczakowej Witkowski popełnił drobne faux pas, bowiem Szczakowa leży w Małopolsce/Galicji, a decyzja tow. Gierka o przesunięciu granic województwa katowickiego nie przekreśli tak od razu 800-letniej tradycji. Stąd nie ma u nas hasioków ino są śmietniki, nie mieszka się w familokach ino w czworakach,dzieci nie biegają po podwórku ale po polu, a mieszka się nie w Jaworznie lecz w Jaworzniu. Nadmieniam o tym gwoli ścisłości, bo to czy inne tło tej rewelacyjnej książki tak naprawdę nie ma znaczenia, zabiedzonych miasteczek w Polsce jest multum i na dobrą sprawę los Barbary Radziwiłłówny byłby jednaki na Pomorzu, na Śląsku czy na Mazowszu. Dla mnie B.R. to przede wszystkim opowieść o dramacie jako tako radzącego sobie w socjalizmie polskiego cwaniaczka, który nagle staje się ofiarą żarłocznego kapitalizmu, choć przecież sam też chciał być żarłoczny, lecz się kurczą, zwężają się jego perspektywy i miota się w niemożnościach, które go przytłaczają, obdzierają z buńczuczności i w końcu niszczą, a jego walka o pieniądze przeradza się w walkę o byt, czy nawet istnienie. No tak, tak to właśnie wyglądało w Polsce pod koniec XX wieku. Los B.R. to także los takich miejscowości jak Szczakowa i tu Witkowski trafił w samo sedno, kiedyś ważny węzeł PKP, siedziba Huty Szkła, Zakładów Dolomitowych, Szczakowa w oczach podupadła jak nasz bohater, nawet lombard nie jest w stanie się w niej utrzymać.
Język B.R. jest często porównywalny do języka gombrowiczowskiego, ale przecież Witkowski wybił się na własny odrębny styl i to ten styl nadaje niebywałe tempo tej książce, zanurza czytelnika w purnonsensie lat 90. Oczywiście te wszystkie odnośniki, aluzje, docinki będą z czasem mniej zrozumiałe, bo już na przykład zapominamy o pewnym panu w czarnych okularach z tajemniczą teczką, czy o komecie Hale’a-Boppa która prowadziła B.R. niczym Gwiazda Betlejemska przez mokradła, pustkowia i bezdroża. Książka dzieli się na dwie części wyznaczone miejscem akcji. I ta druga część, pielgrzymkowa straciła na impecie, nawet ociera się o stereotyp Polaka-biznesmena, już bez tej odkrywczej siły przekazu. Doceniam metaforyczny wydźwięk tej pielgrzymki do sanktuarium polskiej bufonady, jednakże tutaj moim zdaniem autor poszedł na skróty, koncentrując się na dość trywialnym opisie postaci Szejka Amala. Jak już ktoś zauważył, aż prosi się o 100 następnych stron tego dzieła.

W swoim monodramie o śląskiej Szczakowej Witkowski popełnił drobne faux pas, bowiem Szczakowa leży w Małopolsce/Galicji, a decyzja tow. Gierka o przesunięciu granic województwa katowickiego nie przekreśli tak od razu 800-letniej tradycji. Stąd nie ma u nas hasioków ino są śmietniki, nie mieszka się w familokach ino w czworakach,dzieci nie biegają po podwórku ale po polu, a...

Jaworzno - Szczakowa - węzeł kolejowy miedzy Śląskiem a Małopolską trochę pies trochę wydra, dokładnie tak jak główny bohater. Konformista, katolicki poganin, chciwiec i romantyk. Obraz polskich przemian końca dwudziestego wieku w krzywym zwierciadle. Nieuczesany kreszowo -bazarowy kapitalizm. Autor chociaż sławny kontrowersyjnymi zachowaniami, jawi się jako świetny obserwator i komentator. W audiobooku jako lektor - wyborny. Może nieco na wyrost, porównałbym go do Grzesiuka kilkadziesiąt lat później. Rzecz co najmniej nietuzinkowa.

Jaworzno - Szczakowa - węzeł kolejowy miedzy Śląskiem a Małopolską trochę pies trochę wydra, dokładnie tak jak główny bohater. Konformista, katolicki poganin, chciwiec i romantyk. Obraz polskich przemian końca dwudziestego wieku w krzywym zwierciadle. Nieuczesany kreszowo -bazarowy kapitalizm. Autor chociaż sławny kontrowersyjnymi zachowaniami, jawi się jako świetny...