Super fajna książka dla dzieci, które dopiero zapoznają się z literaturą. Mądre i ciekawe opowieści nie pozwalają się im nudzić, a dodatkowo napisane są pięknym językiem. Pouczająca lektura, którą sam z przyjemnością czytam dzieciom.

Super fajna książka dla dzieci, które dopiero zapoznają się z literaturą. Mądre i ciekawe opowieści nie pozwalają się im nudzić, a dodatkowo napisane są pięknym językiem. Pouczająca lektura, którą sam z przyjemnością czytam dzieciom.

Książka kupiona, nie bez pewnego wahania, na prośbę chłopców, którym bardzo podobała się wydana w tej samej serii adaptacja Stevensonowskiej „Wyspy skarbów”. Wątpliwości wynikały naturalnie z drastyczności opowieści, jakkolwiek nie byłaby ona złagodzona i jakichkolwiek eufemizmów nie użyto by na opisanie pracy harpunników. Chęć cenzurowania, a nawet rodzicielskiej korekty pojawia zresztą nawet przy „Baśniach” J. Ch. Andersena.
W każdym razie tekst i udane ilustracje zainteresowały moich przedszkolaków ponadprzeciętnie. Posypały się pytania w trakcie pierwszego, drugiego i trzeciego czytania… i po jego zakończeniu. Reakcje zasłuchanych przypomniały mi te, które obserwowałam wśród dorosłych widzów „W samym sercu morza” - niezłego filmu z wielorybnikami i H. Melvillem w tle. W obu przypadkach byli tacy, który trzymali kciuki za ocalenie twardych ludzi morza, zwłaszcza tych wolnych od pazerności, odważnych i pozbawionych mściwości Ahaba oraz tacy, którzy większą część serca podarowali inteligentnemu kaszalotowi, nie muszącemu mieć zrozumienia nawet dla usprawiedliwionych przed blisko dwustu laty potrzeb w zakresie olbrotu i ambry. Książeczka godna polecenia, ale nie bez uprzedniej refleksji. Wydawcy zaś chciałoby się powtórzyć pytanie odnośnie przemilczenia nazwiska autora oryginalnej epopei i ograniczenia się do wskazania pani S. Morton, która ją zaadaptowała dla dzieci.

Książka kupiona, nie bez pewnego wahania, na prośbę chłopców, którym bardzo podobała się wydana w tej samej serii adaptacja Stevensonowskiej „Wyspy skarbów”. Wątpliwości wynikały naturalnie z drastyczności opowieści, jakkolwiek nie byłaby ona złagodzona i jakichkolwiek eufemizmów nie użyto by na opisanie pracy harpunników. Chęć cenzurowania, a nawet rodzicielskiej korekty...