Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Utrzymana w gawędziarskim stylu opowieść wyraźnie podzielona na 2 części - autobiograficzną oraz warsztatową. O ile ta pierwsza jest zupełnie ciekawa i przyjemnie się ją czyta, chociaż nierzadko mam wrażenie, że literacka fantazja bierze górę nad opisywaną rzeczywistością, o tyle druga jest pewnym zlepkiem porad dotyczących pisania, sporo tu parafraz Kinga, dużo własnych, co skądinąd zrozumiałe, wtrętów. Pomimo że Mróz by zaprzeczył, co stara się też zaznaczać w samym tekście, sporo autorytaryzmu i manieryzmu w zakresie informowania o pisaniu i wydawaniu.

Zabrakło mi bardziej rozbudowanego rozdziału dotyczącego promocji książek. Dowiedzieliśmy się tylko, że pomogły (wymienione z imion) blogerki oraz że Autor już teraz rzadko udziela wywiadów, bo nie musi. Mnie akurat interesuje to, w jaki sposób i czemu akurat Mróz stał się najpopularniejszym polskim pisarzem, a żadnego tropu w tej pozycji nie znalazłem. Być może tak naprawdę On sam tego nie wie, co byłoby zresztą zupełnie naturalne. Ostatecznie pisząc jako Ove został zupełnie pominięty przez czytelników, a przecież nazwisko Mróz to była już wtedy uznana marka. A być może nie do niego należy opisywanie tego fenomenu.

W każdym razie książkę uważam za wartą przeczytania, a panu Mrozowi gratuluję sukcesu. Jakby nie patrzeć zmienił polski rynek wydawniczy. Jak na moje na gorsze, bowiem obecnie wszyscy muszą pisać w tempie przyspieszenia samochodu elektrycznego i co 3 miesiące wydawać książkę, przez co wydawcy mają mniej czasu na jej porządne przygotowanie, a czytelnicy na lekturę, cykl życia przeciętnej książki skrócił się zaś do kilku miesięcy, co wpływa na ekonomię rynku, niemniej jednak indywidualny sukces jest niezaprzeczalny i warto przeczytać, jak to wszystko - przynajmniej w oczach Remigiusza Mroza - się zaczęło.

Utrzymana w gawędziarskim stylu opowieść wyraźnie podzielona na 2 części - autobiograficzną oraz warsztatową. O ile ta pierwsza jest zupełnie ciekawa i przyjemnie się ją czyta, chociaż nierzadko mam wrażenie, że literacka fantazja bierze górę nad opisywaną rzeczywistością, o tyle druga jest pewnym zlepkiem porad dotyczących pisania, sporo tu parafraz Kinga, dużo własnych,...

Mam wrażenie, że Oskar Blajer jest jeszcze precyzyjniej wykreowany niż Kuba Sobański. Inspiracja to jak zwykle u Bednarka niespiesznie i z psychologiczną głębią budowany klimat grozy, który stopniowo przechodzi w prawdziwą karuzelę krwawych emocji. Czytając końcówkę, warto zaopatrzyć się w coś mocniejszego, ewentualnie relanium. Pierwsza część trylogii jak dla mnie 10/10. Nie mogę doczekać się Obsesji.

Mam wrażenie, że Oskar Blajer jest jeszcze precyzyjniej wykreowany niż Kuba Sobański. Inspiracja to jak zwykle u Bednarka niespiesznie i z psychologiczną głębią budowany klimat grozy, który stopniowo przechodzi w prawdziwą karuzelę krwawych emocji. Czytając końcówkę, warto zaopatrzyć się w coś mocniejszego, ewentualnie relanium. Pierwsza część trylogii jak dla mnie 10/10....

Żulczyk trafił z tematem, bardzo dobra powieść w przeciwieństwie do w mojej opinii po prostu słabego "Czarnego słońca".

Żulczyk trafił z tematem, bardzo dobra powieść w przeciwieństwie do w mojej opinii po prostu słabego "Czarnego słońca".