Nieźle skonstruowana, sprawnie napisana i z dobrym wyczuciem czasu puszczona na rynek kolejna książka o bohaterskich antyfaszystach i złych frankistach. Żeby nie można było się przyczepić, autor wybrał nie formę reportażu historycznego ani pracy historiograficznej, ale formułę powieści. Mógł więc dowolnie zmyślić sobie większość fabuły, którą podpiął pod garść autentycznych faktów.

I tak oto poznajemy dzielne, bohaterskie, idealistyczne młode dziewczyny, które walczą o wolność, prawdę i demokrację. W rzeczywistości – z tego co wiemy, a wiemy w gruncie rzeczy niewiele – wygląda raczej na to, że te dziewczyny konspirowały w imię komunistycznych ideałów. Jednym słowem, chciały do Stalina, ale wpadły w łapy Franco.

Sprawa tzw. Trece Rosas to przykrywka dla innej sprawy, a mianowicie tzw. Mártires Concepcionistas. Chodzi o 14 młodych dziewczyn, zakonnic (częściowo jeszcze w nowicjacie) w madryckim klasztorze ss. koncepcjonistek, torturowanych, gwałconych i w końcu zamordowanych w 1936 przez republikańską milicję. Frankizm dość eksploatował rzecz propagandowo, świadomość o niej zakorzeniła się, więc w ramach antidotum Trece Rosas są jak znalazł. Chodzi o możliwie dokładną analogię, bo taka jest najlepszą przykrywką, tyle że odwrotną. I tu mamy: 1) dziewczyny 2) młode 3) zamordowane 4) zbiorowo 5) do tego torturowane 6) przez siepaczy wrogiego reżimu 7) w Madrycie 8) w związku z wojną domową.

Oczywiście w powieści (i generalnie w republikańskim micie) róże są odpowiednio podrasowane, żeby nie były zbyt czerwone.

Nieźle skonstruowana, sprawnie napisana i z dobrym wyczuciem czasu puszczona na rynek kolejna książka o bohaterskich antyfaszystach i złych frankistach. Żeby nie można było się przyczepić, autor wybrał nie formę reportażu historycznego ani pracy historiograficznej, ale formułę powieści. Mógł więc dowolnie zmyślić sobie większość fabuły, którą podpiął pod garść autentycznych...

Trzynaście młodych dziewcząt, w większości niepełnoletnich. Zostają aresztowane, osądzone i skazane na najwyższą karę... Ich młodość, ideały, nadzieje, zostaną brutalnie zmiażdżone, a co gorsza na wiele lat wymazane z pamięci społeczeństwa. Czas przypomnieć sobie o nich, czas przypomnieć sobie o "13 różach".

Po "13 róż" postanowiłam sięgnąć w chwili, gdy zakończyłam swoją przygodę z "Uśpionym głosem". Dlaczego? Otóż powód jest prosty. Interesuje mnie wszystko co związane z Hiszpanią, której język tak pokochałam. Bolesna przeszłość Hiszpanii nie jest mniej bolesna, niż krajów, które brały udział w II wojnie światowej. W tak młodym wieku, w którym one były przyszło im zginąć. Tak dla przykładu, bo przecież i tak już nic z nich nie będzie. Dla nich już nie było ratunku, gdyż według generała Franco i jego popleczników, ich młode dusze zostały przesiąknięte ideałami, które nie szły w zgodzie z tamtejszą Hiszpanią. Jak to mówią w Polsce? Pokaż człowieka a znajdzie się na niego paragraf.

Pozycja ta nie ma wiele wspólnego z manifestem politycznym, ani też reportażem. Autor daje dojść do głosu głównym bohaterkom tej szczególnie smutnej historii. Pierwszy etap lektury to poznawanie dziewczyn, ich życia przed zatrzymaniem. Ich marzeń, lęków i nadziei. Kolejny to czas zatrzymania w więzieniu. Ostatni - przemyśleń przed egzekucją. Ostatnia część zrobiła na mnie największe wrażenie, choć była też najtrudniejszą ze wszystkich. Niektóre fragmenty czytałam wielokrotnie, gdyż choć język znam bardzo dobrze, fragmenty były szczególnie trudne przez słowa wypowiadane, bądź też przemilczane, wykrzyczane i wypłakane. Dziki niekontrolowany śmiech, mroczne myśli, ale też lęk, chęć życia i wciąż tląca się nadzieja sprawiły, że czytanie: "Las trece rosas" było szczególnym egzaminem dla mnie. I pewnie dla każdego czytelnika. Można nie zgadzać się z poglądami politycznymi, ale nie sposób przejść obok tej pozycji obojętnie. Mnie mocno ścisnęła za serce i wciąż nie puszcza. Pamięć o nich, nie pamięć o trzynastu różach nie powinna nigdy mieć miejsca.

Szczerze polecam.

Trzynaście młodych dziewcząt, w większości niepełnoletnich. Zostają aresztowane, osądzone i skazane na najwyższą karę... Ich młodość, ideały, nadzieje, zostaną brutalnie zmiażdżone, a co gorsza na wiele lat wymazane z pamięci społeczeństwa. Czas przypomnieć sobie o nich, czas przypomnieć sobie o "13 różach".

Po "13 róż" postanowiłam sięgnąć w chwili, gdy zakończyłam...