Szczytem doskonałości byłoby w tej chwili wyciągnąć z koperty siedmiocalowy winyl wydany przez Tonpress w 1984 roku i rozpocząć jego odtwarzanie od strony „B”. Po chwili, na tle przyjemnych trzasków i szurania nasze ucho wychwyciłoby nieczytelne głosy oraz te, które słychać już bardziej wyraźnie „Czy wolno już? Zaraz!”. Werbel, nabicie pałkami, gitara… jazda. Tak właśnie rozpoczyna się numer „Jestem ziarnkiem piasku” zespołu Śmierć kliniczna, którego współzałożycielem swego czasu był Darek Dusza.

Na żadnym etapie mojego muzycznego dojrzewania, nie zgłębiłem brzmień polskiego punka. Kilka razy otarłem się o te dźwięki dzięki znajomym, ale przeważnie kończyło się to krótką fascynacją odważnymi tekstami i w miarę prostymi aranżacjami, które jako początkujący gitarzysta szybko potrafiłem przyswoić. I gdyby nie druga książka tego autora/muzyka – „Zombie Fest” pewnie ciągle żyłbym w nieświadomości, że taki człowiek istnieje. Mało tego. Że w cieniu nazw takich zespołów jak Śmierć kliniczna, Absurd, Shakin Dudi, Darmozjady, Chuligani, DiM czy Redakcja, pojawia się to samo nazwisko. Że chwytając tekst numeru „Jak malowany ptak” czy kilku innych z płyt zespołu Dżem kryje się ten sam człowiek. Że nucąc za kajta „Och, Ziuta”, „Zastanów się co robisz” oraz „Au sza la la la” zespołu Shakin Dudi, a grzebiąc dzisiaj w ich rodowodzie, znowu pojawia się On.

Przed Państwem… wielokrotnie już wywoływany – Darek Dusza – muzyk, autor tekstów, wędkarz, kociarz, człowiek o wielu pasjach.

„Jestem ziarnkiem piasku” to autobiografia, dzięki której autor pozwala doświadczyć nam szeregu wydarzeń, które mimo trudnych czasów, pokazują jak tworzyły się fascynacje, jak rodziła się polska scena punkowa i jak dojrzewał sam bohater tej opowieści. Przez moment staniemy na scenie kilku znanych festiwali (Jarocin, FAMA),podpatrzymy jak gra się sztukę podczas telewizyjnego sylwestra i oczywiście w studiach nagraniowych. To obraz człowieka, który zmieniał się wraz z kolejnymi formacjami, od papy nabitej ćwiekami, poprzez nienaganny garnitur, a na szelkach i stylowym kaszkieciku kończąc. Od punkowego undergroundu do głównego nurtu muzyki rozrywkowej. I tak jak zmieniał się bohater tej opowieści, tak zmieniała się również Polska. Przypomnimy sobie o beztroskich, podwórkowych zabawach, czasach Pewex’ów, zagranicznych paczek i strajków. Ulicznych łapankach, ubecji, stanu wojennego i nowej telewizji, w której gra się już tylko z playbacku.

Książka Darka Duszy, to przede wszystkim niesamowita podróż w czasie. Podczas lektury, wielokrotnie przywoływałem osobiste wspomnienia z tamtego okresu i z racji naszej „drobnej” różnicy wieku porównywałem je z tymi, opisywanymi przez autora. Część z przedstawionych wydarzeń pamiętam, większość znam tylko z opowieści, mimo to, chłonąłem niczym swoje. Czułem się jakbym stał za sceną, jakbym pomagał wpiąć kabel do wzmacniacza, jakbym klecił tekst do podesłanego numeru. Jakbym był ciągle obok pędzącego na łeb, na szyję świata.

Świetnie napisana, bez koloryzowania, bez gloryfikacji. I tak jak proste są aranżacje punkowych numerów, tak proste jest założenie autora tejże książki.

„Ważne, żeby dobrze się czytało.”

Szczytem doskonałości byłoby w tej chwili wyciągnąć z koperty siedmiocalowy winyl wydany przez Tonpress w 1984 roku i rozpocząć jego odtwarzanie od strony „B”. Po chwili, na tle przyjemnych trzasków i szurania nasze ucho wychwyciłoby nieczytelne głosy oraz te, które słychać już bardziej wyraźnie „Czy wolno już? Zaraz!”. Werbel, nabicie pałkami, gitara… jazda. Tak właśnie...

Wspomnienia biograficzne, powrót do moich lat nastoletnich. Nie byłem co prawda tak rozrywkową osobą jak autor, wiele z tych wspomnień pasuje do mnie.
Mimo że postać DD jest mi znana, pamiętam, że byłem zdziwiony, iż punkowiec tak dobrze odnajduje się w rhythm and bluesie ( Shakin’ Dudi),to zaskoczyło mnie, że "Jak malowany ptak" jest też jego autorstwa. Jak widać osoba wszechstronna "krawat zwiąże i usunie ciąże".
Całość napisana z lekkim humorem, autor nie gloryfikuje siebie, podaje wiele ciekawostek z życia swojego i innych muzyków. Wszystko to sprawia, że czyta się lekko i przyjemnie. Całości dopełniają ciekawe zdjęcia.

Wspomnienia biograficzne, powrót do moich lat nastoletnich. Nie byłem co prawda tak rozrywkową osobą jak autor, wiele z tych wspomnień pasuje do mnie.
Mimo że postać DD jest mi znana, pamiętam, że byłem zdziwiony, iż punkowiec tak dobrze odnajduje się w rhythm and bluesie ( Shakin’ Dudi),to zaskoczyło mnie, że "Jak malowany ptak" jest też jego autorstwa. Jak widać osoba...

Wstyd się przyznać, ale Dariusza Duszę jako autora poznałem dopiero w "Wędkarskim Świecie"... Oczywiście, że znałem teksty Shakin' Dudi. Ale kto je napisał? W życiu się tym nie przejmowałem. Aż do teraz. Hańba mi, publicznie składam taką enuncjację.
A autor to nie byle jaki... Zresztą - kto zna ten wie.
A książka? Wspaniała i szalona jednocześnie. Chaos ją przepełnia, pomieszanie z poplątaniem dat, wydarzeń i zespołów. Ale może w tym szaleństwie jest metoda. Dla mnie bomba w każdym razie.
Bardzo gorąco polecam. Szkoda, że tak mało osób sięgnęło po tę książkę. Ale może to się zmieni...

https://www.youtube.com/watch?v=5dbkg-ET3t8&pbjreload=10

Bardzo gorąco polecam. Tym, których młodość zaczęła się w latach 80., ale nie tylko.

Wstyd się przyznać, ale Dariusza Duszę jako autora poznałem dopiero w "Wędkarskim Świecie"... Oczywiście, że znałem teksty Shakin' Dudi. Ale kto je napisał? W życiu się tym nie przejmowałem. Aż do teraz. Hańba mi, publicznie składam taką enuncjację.
A autor to nie byle jaki... Zresztą - kto zna ten wie.
A książka? Wspaniała i szalona jednocześnie. Chaos ją przepełnia,...

Dane mi było osobiście poznać autora tej autobiografii, więc subiektywnie dałem gwiazdkę więcej ;) Darek Dusza jest pogodnym, otwartym człowiekiem, jednak nie tylko. Przez tę warstwę powierzchownego poznania przebija się właśnie ta książka. Opowiada o jego przemyśleniach na tematy nie tylko muzyczne, ale i polityczno-społeczne. A wszystko napisane jest w sposób prosty (nie mylić z prostackim!) i szczery, czasami okraszony niezbędnymi wulgaryzmami, natomiast zawsze - niczym nieskażonym poczuciem humoru. Mnie na ziemię powala np opinia o mieszkańcach jednego z warszawskich hoteli w dobie wczesnego Jaruzelskiego ("... arabscy studenci w stopniu porucznika"),czy chociażby wspomnienie kąpieli w fontannie w stanie "wyskokowym" podczas trasy z Shakin Dudi ("... czym wzbudziliśmy powszechne zgorszenie. Nie rozumiem dlaczego, przecież kąpaliśmy się w ubraniach"). Dla fanów muzyki kojarzonej z najlepszymi latami festiwalu w Jarocinie - pozycja obowiązkowa.

Dane mi było osobiście poznać autora tej autobiografii, więc subiektywnie dałem gwiazdkę więcej ;) Darek Dusza jest pogodnym, otwartym człowiekiem, jednak nie tylko. Przez tę warstwę powierzchownego poznania przebija się właśnie ta książka. Opowiada o jego przemyśleniach na tematy nie tylko muzyczne, ale i polityczno-społeczne. A wszystko napisane jest w sposób prosty (nie...

Kolejna punkowa biografia napisana z dużym luzem. Momentami ton wypowiedzi Darka Duszy wydawał mi się nieco nonszalancki, ale dzięki temu książka zyskuje na autentyczności i umacnia w przeświadczeniu, że powstała z potrzeby serca. Nie ma co liczyć na stos bulwersujących anegdot, nie ma co liczyć na dawkę wiedzy encyklopedycznej, można za to liczyć na mile spędzony czas przy lekturze.

Kolejna punkowa biografia napisana z dużym luzem. Momentami ton wypowiedzi Darka Duszy wydawał mi się nieco nonszalancki, ale dzięki temu książka zyskuje na autentyczności i umacnia w przeświadczeniu, że powstała z potrzeby serca. Nie ma co liczyć na stos bulwersujących anegdot, nie ma co liczyć na dawkę wiedzy encyklopedycznej, można za to liczyć na mile spędzony czas przy...

Autor z bardzo ciekawym życiorysem, ale niestety momentami było tu mało ciekawie. mimo wszystko na plus

Autor z bardzo ciekawym życiorysem, ale niestety momentami było tu mało ciekawie. mimo wszystko na plus